Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι για μία φορά στη ζωή τους έχουν χρησιμοποιήσει τις εκφράσεις «θέλω να γίνω σαν…»  ή «θέλω να μοιάσω στον…» δημιουργώντας πρότυπα που όπως έδειξε η ζωή, άλλοτε ήταν θετικά και άλλοτε αρνητικά. Το φαινόμενο αυτό διαφέρει από εποχή σε εποχή καθώς η κάθε γενιά δημιουργεί και τα δικά της πρότυπα. Ξεκινώντας από την αρχαιότητα, το όνειρο των περισσοτέρων ήταν να γίνουν στρατιώτες και μεγάλοι κατακτητές, με την πάροδο του χρόνου τα νέα παιδιά είχαν ως όραμα την πολιτική αλλά και την εκπαίδευση ακολουθώντας το επάγγελμα του δασκάλου, μέχρι σήμερα όπου επικρατεί ο άκριτος μιμητισμός και η καλλιέργεια του φαίνεσθαι και όχι του είναι.

Η σημερινή κατάσταση μπορεί να στηλιτεύεται από κάποιους ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τις καινούριες συνήθειες των εφήβων. Η νεολαία πλέον δεν  προτιμάει το παράδειγμα καταξιωμένων ανθρώπων με στόχους, πνευματική καλλιέργεια και ηθικές αξίες αλλά άτομα που πρωταγωνιστούν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης και στα μίντια.

Έχοντας λοιπόν ως πρότυπα ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου αλλά και ποδοσφαιριστές, ενστερνίζονται κίβδηλες συμπεριφορές προκειμένου να γίνουν σαν και αυτούς και να δικτυωθούν περισσότερο. Αγοράζουν τα ίδια ρούχα, κάνουν το ίδιο χτένισμα, επιθυμούν το ίδιο αυτοκίνητο και αν δεν κατορθώσουν όλα τα παραπάνω εκδηλώνουν ανάρμοστες συμπεριφορές και καταβάλλονται από άγχος και απογοήτευση. Ας υποθέσουμε όμως ότι ένας έφηβος μπορεί να αποκτήσει ότι και το πρότυπο του. Τι γίνεται  όταν το άτομο που μιμείται παρουσιάζει επιθετικό χαρακτήρα, κάνει χρήση ουσιών αλλά προβαίνει και σε πράξεις βίας και κακοποίησης; Είναι σε θέση ο νέος να κρίνει αν όντως αυτός/ αυτή θα είναι το πρότυπο που θέλει να υποδυθεί;

Η συγκεκριμένη ηλικία  επικεντρώνεται μόνο στο φαίνεσθαι. Φροντίζει δηλαδή την εικόνα που θα παρουσιάσει έξω, στο σχολείο, στο Facebook και στο Instagram, μέσα από φωτογραφίες όπου θα φαίνεται το στυλ του, από τους ακόλουθους που έχει αλλά και από τα πόσα Like έχει συγκεντρώσει η ανάρτηση του, σίγουρα περισσότερα από το άρθρο ενός καταξιωμένου δημοσιογράφου. Αν όμως φρόντιζε να ασχοληθεί λιγάκι και με το είναι, η ψυχοσύνθεσή του θα είχε αλλάξει ρότα. Οι συνήθειές του θα διεύρυναν τους πνευματικούς του ορίζοντες και η καλλιεργημένη κριτική σκέψη θα τον οδηγούσε στην επιλογή του σωστού.

Ωστόσο υπάρχει και ένα ποσοστό ανθρώπων που υποστηρίζουν σθεναρά ότι δεν έχουν πρότυπα. Είναι αυτόφωτοι, αυτάρκεις και δεν τα χρειάζονται. Ίσως να έχουν δίκιο, προτιμούν να πλάσουν τον εαυτό τους όπως αυτοί νομίζουν καλύτερα. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι η ηρωοποίηση στην σημερινή εποχή ανθρώπων που έχουν πετύχει στη ζωή τους προβάλλοντας μόνο το εξωτερικό κομμάτι του εαυτού τους. Έτσι λοιπόν δημιουργούνται τα αρνητικά πρότυπα. Όσο για τους εφήβους αυτό που πιστεύω είναι ότι μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας τα πρότυπα θα είναι τελείως διαφορετικά από τα σημερινά. Αυτό που μένει είναι να το αντιληφθούν νωρίς και να αλλάξουν κατεύθυνση στις προτιμήσεις τους.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου

stamatiagara@gmail.com