Συνεχίζοντας σήμερα την αναφορά μου στα έθιμα των Κιβωτιανών, τα οποία ελάβαιναν χώρα στα τέλη του Σεπτέμβρη και αρχές του Οκτωβρίου,θα περιγράψω σήμερα, όλη τη διαδικασία της προετοιμασίας και τελικής ετοιμασίας των πληγουροκορκότων.

Το πληγούρι με το κορκότο αποτελούσαν βασικό υλικό μαγειρικής γαι την πόντια νοικοκυρά.

Γινόταν η επιλογή του κατάλληλου σπότου σιταριού ,για να παρασκευασθεί το πληγουροκορκότο..

Θυμάμαι την άριστη ποικιλία σιταριού που είχε την ονομασία <<κουτρουλιά>>.Σήμερα βέβαια εξέλειπε παντελώς η κουτρουλιά από τα σπαρτά των Κιβωτιανών.

Η νοικοκυρά αφού επέλεγε την κατάλληλη ποσότητα σιταριού ,ανάλογη με τον αριθμό ,το σύνολο της οικογένειας, έβαζε εμπρός το καζάνι για να πάρει το σιτάρι μία μόνον επαφή με βραστό νερό ,όχι οπωσδήποτε βράσιμο του σιταριού.

Ακολουθούσε το πλύσιμο σε κρύο νερό .Στη συνέχεια άπλωναν στον ήλιο κατάλληλα πάντα σεντόνια, τα << τσούλια>> όπως τα αποκαλούσαν και επάνω σ’ αυτά άπλωναν το πλυμένο σιτάρι στον ήλιο για να στεγνώσει.

Η επόμενη ενέργεια ήταν το <<κοπάνισμαν>> .

Τοποθετούσαν το σιτάρι,ελαφρώς βρεγμένο μέσα στο ιγδίον .

Ήταν το ιγδίον ένα πελεκιμένο βαθούλωμα σε ειδική κατάλληλη πέτρα.

Το βαθούλωμα χωρούσε τρείς με τέσσερις τενεκέδες σιτάρι .Εκεί στο ιγδίον (την εγδίν) θα ακολουθούσε η φάση του κοπανίσματος.

Η νοικοκυρά καλούσε τους νέους και τις νέες της γειτονιάς για να πραγματοποιήσουν το κοπάνισμαν,με τα κοπάλια.

Ήταν τα κοπάλια μεγάλα ξύλινα σφυριά. Τέσσερα άτομα έπαιρναν θέση γύρω από την εγδή και άρχιζαν το κοπάνισμα ,το χτύπημα δηλαδή με σειρά πάνω στο σιτάρι της εγδής.

Παρά το γεγονός ότι η δουλειά αυτή, το κοπάνισμα δηλαδή , ήταν πολύ κουραστική εργασία,οι νέοι τότε ευχαρίστως αναζητούσαν τα νεγδία,γιατί τους δινόταν η ευκαιρία να συναντήσουν την κοπελιά η οποία τους ενδιέφερε.Εκεί στα εγδία θα διασταύρωναν τα βλέμματα και θα θεμελίωναν έτσι έναν έρωτα αγνό και φλογερό ,τίποτε άλλο περισσότερο.

Η καλύτερη συνέχεια θα δοθεί στα αλέσματα τα οποία γίνονταν μέσα στο μήνα Οκτώβρη .

Για τα αλέσματα μιλήσαμε σε προηγούμενο άρθρο μας.