Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Μετά τη σχετική, ας πω, απελευθέρωση του σώματος από το διαδικαστικό πρόβλημα του χρονοδιαγράμματος για την ανάδειξη νέου Προέδρου, με την οριοθέτηση του μετά το PSI κια πριν τις εκλογές και μετά τη δήλωση του Γ.Παπανδρέου ότι δεν θα είναι υποφήφιος για την Προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., διαπιστώνω μιά εισβολή των σοβαρών πολιτικών ζητημάτων, -απωθημένων και εξοστρακισμένων ως τώρα-, στην αίθουσα και στην εσωκομματική συζήτηση. Πολιτικών ζητημάτων που σχετίζονται με την κυβερνητική θητεία και τα ουσιαστικά διακυβεύματα.

Η εισβολή αυτή, -συνωθούμενη άτακτα, από κάθε σημείο-, απαιτεί μεν μια ψύχραιμη διαχείριση, ωστόσο επί της ουσίας οφείλω να πω ότι με χαροποιεί, αλλά και με προβληματίζει. Με χαροποιεί γιατί, επί τέλους, η Πολιτική ξαναγυρίζει… Θα δούμε βέβαια, την ποιότητα των φορέων της και το βάθος της. Με προβληματίζει γιατί δείχνει ότι για ορισμένους από τους πρωταγωνιστές δείχνει πριν διεξαχθεί η συζήτηση τα συμπεράσματα έχουν εξαχθεί, οι σχηματοποιήσεις προϋπάρχουν, και, επιζητούνται επειγόντως συστοιχίσεις και υποστηρίξεις προς την κοινωνία.

Μιά κοινωνία, μετά από δύο και πλέον χρόνια, αποκαρδιωμένη, τσακισμένη, οργισμένη…

Πριν, όμως, περάσω στα θέματα  ουσίας, θέλω να κάνω ορισμένες κρίσιμες επισημάνσεις σ΄αυτό που θεωρούμε ότι έληξε και δρομολόγηθηκε, στην εκλογή, δηλαδή, του νέου Προέδρου.

1^ο. Να έχουμε υπ΄όψη μας, όλοι, σε ποιά οριακή, υπαρξιακή για το ΠΑ.ΣΟ.Κ κατάσταση βρίσκεται η σχέση και η επιρροή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. με την κοινωνία και τη βάση του. Σε συνθήκες κρίσης για την ύπαρξη του.

2^ο. Να έχουμε υπ΄όψη μας, όλοι, τα αποπνικτικά, -όχι ασφυκτικά, αποπνικτικά-, χρονικά περιθώρια που δίδονται μέχρι την εκλογή Προέδρου και μεταξύ της εκλογής του και των εθνικών εκλογών. Τα όρια αυτά και μόνο θα ήταν αρκετά να μεγιστοποιήσουν  μία εκλογή ήττα, μετατρέποντάς –την σε συντριβή…

3^ο. Να έχουμε υπόψη μας, όλοι, ότι μιλώντας για εκλογή από τη βάση, -και δεν αντιλαμβάνομε τον επιθετικό τόνο ορισμένων επί αυτού, αφού περιθώρια διαφωνίας σε καταστατική πρόβλεψη δεν υπάρχουν-, μιλάμε για τις συνθήκες πολιτικές, κοινωνικές και οργανωτικές του 2012. Ας κάνω τη διαστολή για να γίνει απολύτως ευκρινές ό,τι θέλω να πω. Δεν μιλάμε για τη βάση του 2004, ούτε για τη βάση του 2007. Και, βέβαια, ούτε για την κοινωνική αποδοχή και τις συνθήκες του 2004, ούτε του 2007. Σε όλα, βρισκόμαστε σε απολύτως αρνητική , ναρκοθετημένη περιοχή…

Θα έλεγα, ότι η συνεκτίμηση των παραπάνω και το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην Παράταξη και τη χώρα έπρεπε να είχε οδηγήσει τον σ.Παπανδρέου, αμέσως, με την παραίτησή του από την πρωθυπουργία να είχε δρομολογήσει, μετά και την άμεση παραίτησή του κι από την προεδρία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., τις σχετικές διαδικασίες εκλογής και τώρα , αυτή εδώ την περίοδο, να είχαμε ολοκληρώσει. Εξ άλλου, και η θητεία του, με βάση το καταστατικό έχει λήξει. Ας το δούμε, κι αλλιώς, η δίμηνη αυτή καθυστέρηση, από τις 11 Νοέμβρη μέχρι σήμερα (15 Ιανουαρίου) και, μάλιστα, για να πάμε πιο πίσω, τον Μάρτιο, από τη σκοπιά του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των αναγκών του, -υπογραμμίζω με βάση τις ανάγκες του ΠΑ.ΣΟ.Κ-, σε τι βοήθησε, σε τί εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ; Αλλά και  σε τι εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί αυτή η εκκρεμότητα, η σύγχιση,  -αυτό το σύρσιμο, σαν ένα ‘’σύρσιμο προς το μοιραίο’’-, τη χώρα και την δημιουργία θετικών εξελίξεων ; Ακόμα, λοιπόν, κι αυτή τη στιγμή ο τρόπος σκέψης και λήψης αποφάσεων του σ.Παπανδρέου δεν συναντούν τις πραγματικές ανάγκες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της χώρας. Μεγιστοποιεί έτσι τις ήδη μεγάλες και καθοριστικές ευθύνες του για το υπαρξιακό αδιέξοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την πορεία της χώρας…

Όμως, αν έτσι έχουν τα πράγματα, οφείλω να τονίσω ότι μόνον ένα περίσσευμα ευθύνης και ψυχής όλων, με υψηλό μάλιστα πολλαπλασιαστή, μπορεί να καλύψει, -αν τελικά το καλύψει-, το καίριο αθροιστικό έλλειμα που περιέγραψα, και με τις τρεις επισημάνσεις μου και από τη στάση του σ. Παπανδρέου.

Έρχομαι, τώρα, στα θέματα πολιτικής ουσίας.

Είναι βέβαιο ότι οι θητείες των κυβερνήσεων αποτελούν μόνο τμήμα της πορείας της Πατρίδας και της κοινωνίας της και γιαυτό σημαντικό τμήμα της ζωής τους, της τύχης τους και του μέλλοντός  τους, κι όχι απλά της Ιστορίας. Αποτελούν ως τέτοιες, και κρίσιμες θεματικές ενότητες στον πολιτικό διάλογο και στις συζητήσεις των πολιτών, μέσα από τον οποίο δεν αναζητείται μόνο ένα καθαρός λόγος απολογισμού και ευθυνών αλλά ανιχνεύεται και η αντίληψη, η γραμμή για το Αύριο.

Περισσότερο από κάθε άλλη, η κυβερνητική θητεία 2009-2011/12 θα μπεί σε εντάσεις απολογισμού, σε συγκρούσεις περί τις ευθύνες, σε βάθος ανάδειξη των λαθών και των αδιέξοδων επιλογών. Όσοι λέγανε ότι η χώρα βρίσκεται σε μιά κατάσταση που όμοιά της δεν ξαναείχε τα τελευταία  πενήντα χρόνια, δεν ξαναέζησε ανάλογη μετά τον πόλεμο, όφειλαν να γνωρίζουν ότι θα κριθούν ως πρωθυπουργός και κυβέρνηση αυτού του επιπέδου, αυτής της ευθύνης.  Να συνειδητοποιήσουν ότι επειδή η κατάσταση ήταν, και είναι, τέτοιων διαστάσεων και αυτού του περιεχομένου, η κρίση του Λαού και της Ιστορίας δεν θα ήταν χλιαρή, ήπια, ‘’συμπονετική’’.  Αλλά ανάλογη των συνθηκών, σκληρή, βαρειά, πρωτόγνωρη. Έπρεπε να ξέρουν με ποιούς, πως και με ποιό σχέδιο μπαίνουν στην συθέμελη θύελλα…

Έτσι κι αλλιώς, η κυβερνητική αυτή θητεία  είναι οριακή, απολύτως διαφορετική ποιοτικά (και ποσοτικά) από τις προηγούμενες του Α.Παπανδρέου και του Κ.Σημίτη.

Και τα πράγματα, -με τις πληγές χαίουσες εδώ μπροστά μας-, είναι ακόμα ανοιχτά και πιο σοβαρά.

Η πολιτική της διετίας στηριζόταν σ΄εναν πυλώνα, ότι με αυτήν, – και μόνο με αυτή-, αποφεύγουμε  την χρεωκοπία. Αλλά, αυτή η πολιτική δεν έχει ακόμα επιβεβαιωθεί, δεν έχει ακόμα δικαιωθεί. Κανείς, κανένας υπεύθυνος Οργανισμός σε Ευρωπη και Αμερική, δεν μπορεί να πει υπεύθυνα και καθαρά, με στοιχεία Αγορών και πραγματικής οικονομίας ότι η χρεωκοπία δεν υπάρχει πλέον ως ενδεχόμενο, ότι βρίσκεται οριστικά πίσω μας. Όλα τα διλλήματα ωθούσαν στην αποδοχή και την εφαρμογή αυτής της πολιτικής, ως της μόνης πολιτικής, σωτήριας για το έθνος. «Μνημόνιο ή χρεωκοπία ;», μνημόνιο  ήταν η απάντηση. «Μεσοπρόθεσμο ή Χρεοκοπία ;», μεσοπρόθεσμο ήταν η απάντηση. Τώρα, θα είναι : « νέα δανειακή, δηλαδή, νέο μνημόνιο ή χρεωκοπία ;». Αλλά, κανείς δεν μπορεί, να βεβαιώσει ότι ο κύκλος, το φάσμα, ο πέλεκυς της χρεοκοπίας δεν υφίσταται πλέον. Ότι η πολιτική αυτή τα κατάφερε, ότι η χρεωκοπία αποτελεί παρελθόν, ώστε να επιβεβαιωθεί ως σωτήρια και ορθή στις δικές της διακηρύξεις, στις ίδιες τις δεσμεύσεις της, στους δικούς της στόχους. Γιατί με τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας και της κοινωνίας τη χωρίζει βάραθρο… Το πρώτο σκέλος, λοιπόν, των διλλημάτων , -‘’ναι, μνημόνιο’’, ‘’ναι, μεσοπρόθεσμο’’-, δεν έχει δικαιωθεί. Δεν έχει δικαιωθεί ούτε και με τις δικές τους προδιαγραφές, είναι μετέωρο, είναι στον αέρα ! Γιατί, λοιπόν, οι τιμητές προτρέχουν, και μάλιστα επιθετικά, αλαζονικά, -κουνώντας το χέρι απεναντι σε μιά ρημαγμένη κοινωνία-, ζητούν και τα επινίκια !

Και μην ξεχνάτε ότι το ‘’μισό στοίχημα το έχετε χάσει’’. Γιατί το PSI  είναι ένα είδος συντεταγμένης, αποδεκτής χρεοκοπίας με από κοινού περιορισμό των βαθύτερων επιπτώσεων. Ιδιαίτερα, δε, εκείνοι που κατηγορούσαν ως ‘’δρώντες αντίθετα με το εθνικό συμφέρον’’ όσους από την άνοιξη του 2010, -κι ο ομιλών μεταξύ αυτών-, είχαν μιλήσει για την αναγκαιότητα αναδιάρθρωσης του χρέους, και μιλούσαν και για πλήρη εκπλήρωση των υποχρεώσεων της χώρας απενάντι στους δανειστές, είναι ακόμα  σε θέσεις υπουργικές ! Ας σιωπήσουν, επί τέλους… Ούτε η αρετή της σιωπής, απέμεινε ;

Σκεφθείτε, όμως, τι θα συμβεί αν τα περί  Μνημονίου και Χρεωκοπίας δεν βρίσκονται σε διάζευξη, αλλά σε εξίσωση. Να ισχύσει, δηλαδή, το : «Και μνημόνιο και χρεοκοπία», αντί το «Μνημόνιο ή χρεωκοπία». Μιλώ ουσιαστικά, ούτε κινδυνολογώ (αυτό το εμπεριέχουν πάντα τα διλλήματα εκβιασμού), ούτε αναφέρομαι σε καμία επιστροφή στη δραχμή (καμία σχέση με τους ‘’βολικούς ηλιθίους’’ για να ξανακάνουν πάρτι οι παρασιτικοί κεφαλαιοκράτες). Μιλώ για την αποτυχία όλης αυτής της πολιτικής που σαν κατάληξη της μπορεί να έχει τη χρεωκοπία εντός της ευρωζώνης. Δηλαδή, χρεωκοπία  με το ευρώ στα  χέρια μας…

Αλλά, αυτό που συντελείται στην πραγματικότητα μπροστά μας, μέσα στην ελληνική κοινωνία, τί είναι ; Πως το ονομάζεται ; Πως το χαρακτηρίζεται ; 18,2% ανεργία ! Μήπως, αισθάνεται, άραγε και ευτυχής κάποιος υπουργός γιατί είχε προβλέψει 20 % ; Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος ! Στα τρία (3) χρόνια, 2010-2012 η ύφεση θα είναι -12 ! Αθροιστικά, στα πέντε (5) χρόνια : -20% ! Αυτά είναι μεγέθη εφιαλτικά, καταστροφικής αποδόμησης… Η ύφεση αυτή τόσο βαθειά, τόσο αποδιαρθωτική βάζει οριστικό τέλος σ΄ένα ολόκληρο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, η μικροϊδιοκτιτική παραγωγή πεθαίνει, ο μικρομεσαίος ιστός κερματίζεται και φυγοκεντρείται, ο χώρος της εργασίας  απογυμνώνεται και οι ‘’γκρίζες ζώνες’’ του διευρύνονται και βαθαίνουν, οι ήδη προλεταριοποιημένοι επιστήμονες μεταναστεύουν ή εξαθλιώνονται, το φαινόμενο της φτώχειας και των αποκλεισμένων τείνει να αντιστρέψει την πυραμίδα ( 2/3 οι φτωχοί και αποκλεισμένοι, 1/3 οι αξιοπρεπώς διαβιούντες !), η κάθε μορφής παραβατικότητα ανεβαίνοντας κατακόρυφα στην κλίμακα της έντασης διαπερνά το σύνολο της κοινωνίας  και εξαπλώνεται γεωγραφικά . Πως, λοιπόν, το ονομάζεται, αυτό ; Είναι ή όχι, πέρα από δείκτες και μεγέθη, -που κι αυτά, βέβαια, μιλούν ανάλογα-, μια εικόνα μιας χρεοκοπημένης χώρας, χωρίς μάλιστα σοβαρές κινητήριες δυνάμεις και πραγματικά εγχειρήματα εξόδου ;

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, κανείς από τους «πρωτεργάτες», αλλά και τους αμφισητούντες, δεν μπορεί να αποφύγει το καίριο ερώτημα : «υπήρχε άλλη δυνατότητα ;». Η ουσιαστική απάντηση αυτού του ερωτήματος βρίσκεται μέσα στο διάστημα του πρώτου εξαμήνου της κυβέρνησης Γ.Παπανδρέου (Οκτώβριος 2009 – Απρίλιος 2010). Ίσως, για τον ίδιο το σ.Παπανδρέου και ένα εξάμηνο πιό μπροστά, μετά τη βεβαιότητα της ευρείας νίκης στις ευρωεκλογές του Ιουνίου 2009. Τότε, στο πρώτο εξάμηνο κρίθηκαν όλα. Τότε, επί της ουσίας διαμορφώθηκαν οι όροι και οι προϋποθέσεις, τότε φάνηκε η πραγματική ετοιμότητα  και η ικανότητα πρωθυπουργού και στενών συνεργατών του, τότε διαπιστώνονταν στην πράξη η ύπαρξη σχεδίου και εναλλακτικών, τότε επελέγησαν τα στηρίγματα και έκλεισαν οι στενότερες συμμαχίες. Τότε έγιναν, -όπως έγιναν-, οι επιλογές, μέσα σε γκρίζες υποτιμητικές αναφορές για μια Ελλάδα διαφθοράς και αναξιοπιστίας, για μιά οικονομία ‘’Τιτανικό’’. Μετά το Νταβός, και τη θλιβερή εκεί εικόνα, σ΄έναν περίπου μήνα, η Ελλάδα απροετοίμαστη, απαράσκευη, με μιά κυβέρνηση σε κατάσταση πανικού σπρώχνονταν στο τούνελ του ‘’μνημονίου’’. Στις 4 Οκτώβρη 2009, ο Γ.Παπανδρέου κληρονομούσε τη δημοσιονομική βόμβα από τον δραπέτη Καραμανλή και την καταστροφική ‘’Ν.Δ.’’, η οποία, μάλιστα, διόμισυ μόλις χρόνια μετά, τώρα, μεταμφιέζεται  σε σωτήρα. Η ευθύνη του Γ.Παπανδρέου ήταν να μην πυροδοτήσει την βόμβα και με κατάλληλο σχέδιο και χειρισμούς να την απενεργοποιήσει, αλλά ταυτόχρονα να μην την κάνει ακόμα πιο επικίνδυνη. Να μην παροξύνει, δηλαδή, την κρίση. Τι μπορούμε, να πούμε, τώρα, με ειλικρίνεια : ότι η βόμβα δεν πυροδοτοθήκε, αλλά και δεν απενεργοποιήθηκε, όμως έγινε ακόμα πιο επικίνδυνη. Έγινε πιο επικίνδυνη με την μετατροπή της δημοσιονομικής κρίσης σε κρίση δανεισμού. Δεν απενεργοποιήθηκε γιατί το σχέδιο και οι χειριστές, τουλάχιστο της πρώτης φάσης αποδείχθηκαν και ήταν ακατάλληλοι. Αλλά, ενώ οι χειριστές άλλαξαν το σχέδιο, παρά τις βελτιώσεις του, εξακολουθεί στις βασικές προδιαγραφές του ίδιο.

Το εξάμηνο εκείνο ήταν πράγματι μοιραίο !…

Η χώρα πορεύονταν χωρίς πυξίδα , από αντίφαση σε αντίφαση, από παροχές επιδομάτων κοινωνικού χαρακτήρα σε περικοπές, από τη γραμμή της στήριξης στις δημόσιες δαπάνες στην περιστολή των δημόσιων δαπανών, από την ζωτική ανάγκη δανειοληψίας και την τότε δυνατή έγκαιρη, χαμηλότοκη δανειοληψία στην αδράνεια,  από την άρνηση χαμηλότοκου δανείου ρωσσικής προέλευσης περίπου 25 δις. Με άπειρους και ερασιτέχνες, επιλογές του πρωθυπουργού από το στενό φιλικό του περιβάλλον, σε κρίσιμες θέσεις υπουργών, με το προπέτασμα του οpengov, το οποίο στην φάση  της έκδηλης σκοπιμότητάς του στερούσε επί πέντε μήνες το κράτος από κεντρική διοίκηση (γεν. γραμματείς, ειδ. γραμματείς, διοικητές, προέδρους οργανισμών κλπ), με υπουργεία που ξηλώνονταν και ξαναράβονταν, και με το υπουργείο ναυτιλίας να μην υπάρχει ακόμα, με υφυπουργούς που ανασχηματίσθηκαν (το Σεπτέμβρη 2010) χωρίς να έχουν κάνει σχεδόν τίποτα, μέσα σ΄αυτή τη χαοτική κατάσταση…

Το σκάφος Ελλάδα, με τέτοιο πλήρωμα, τέτοιους αρμούς και τέτοια πλοήγηση εισέρχονταν στο μάτι του κυκλώνα !…

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Όποιοι έχουν καλή μνήμη, -και  δεν επικαλούνται επιλεκτικά σημαντικά κείμενα του ΠΑ.ΣΟ.Κ., όπως η 3η Σεπτέμβρη-, πρέπει να θυμούνται τον απορριπτικό τρόπο και τα σκληρά κριτικά λόγια του Α.Παπανδρέου για το ΔΝΤ. Το ΔΝΤ, τώρα, δυστυχώς, είναι εδώ ! Είναι εδώ μετά από πρόταση καιενέργειες και του Γ.Παπανδρέου. Με την Ελλάδα υπό οικονομική κηδεμονία. Ευχαρίστως, η κα Μέρκελ έκανε τη ‘’μπλόφα’’ (;) περί ΔΝΤ μέρος του «μηχανισμού στήριξης». Και η συγκροτηθείσα έτσι Τρόικα, από τον Μάϊο 2010, εποπτεύει και εφαρμόζει κι εδώ στην ουσία τις γνωστές σκληρές καπιταλιστικές, νεοφιλελευθερες συνταγές, παρά τις όποιες προσαρμογές.

Η ϋφεση, -το μεγάλο αυτό πρόβλημα της ύφεσης-, δεν είναι ένα παράπλευρο σύμπτωμα. Είναι κυρίως αποτέλεσμα της πολιτικής που υπαγορεύει η Τρόικα. Δηλωμένος στόχος αυτής της πολιτικής δεν είναι μόνο η δραστική μείωση του ελλείματος. Είναι και η εσωτερική υποτίμηση, -εσωτερική υποτίμηση στόχου της τάξεως του -40%-, η οποία υποτίθεται ότι θα αποκαταστήσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Και η εσωτερική υποτίμηση επιτυγχάνεται μέσω της ύφεσης. Η Τρόικα, αλλά και πλήθος εγχώριων θιασωτών, αντιλαμβάνονται την ανταγωνιστικότητα της ελλ.οικονομίας με όρους βίαιας απαξίωσης. Προσπαθεί να μετατρέψει την Ελλάδα σε χώρα ευκαιριών για το ευρωπαϊκό και πολυεθνικό κεφάλαιο με πολύ χαμηλές τιμές επιχειρήσεων και ακινήτων και με πολύ χαμηλό κόστος εργασίας. Στη σχέση : κεφάλαιο/εργασία, κεφάλαιο/ελληνικές δημόσιες αξίες το ισοζύγιο θα είναι διπλά αρνητικό, και σε βάρος της εργασίας, και σε βάρος των ελληνικών δημόσιων αξιών. Γιαυτό μιλώ για ιστορική υποβάθμιση ! Πρέπει να σημειώσουμε εδώ, πρώτον, ότι η μεγάλη, αδικαιολόγητη καθυστέρηση των ιδιωτικοποιήσεων επιβαρύνει αρνητικά αυτό το ισοζύγιο, αφού με την πάροδο του χρόνου υποβαθμίζονται θεαματικά οι ελληνικές δημόσιες αξίες και η αξία των εισηγμένων επιχειρήσεων, και, δεύτερον, η περαιτέρω, συνεχής μείωση του κόστους εργασίας δεν βοηθά την Ελλάδα στο να γίνει διεθνώς πιο ανταγωνιστική όταν δίπλα της βρίσκονται η Αλβανία, η Βουλγαρία, τα Σκόπια, η Τουρκία, η Αίγυπτος.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Υποστήριξα και υποστηρίζω ότι ότι η ‘’δανειακή σύμβαση’’ (το Μνημόνιο) του Μαίου 2010 ήταν μία σύμβαση που υπογράφηκε χωρίς πραγματική και ουσιαστική διαπραγμάτευση, από ένα πρωθυπουργό και το τότε οικονομικό επιτελείο που ενεργούσαν χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο και σαφείς στόχους, σε κατάσταση πανικού.

Καμία χρηματοδοτική στήριξη δεν υπάρχει σε εκείνη τη ‘’δανειακή σύμβαση’’ αναφερόμενη και δεσμευμένη για την ανάπτυξη. Μία σύμβαση δημοσιονομική (ελλείματα, χρέος, δόσεις) χωρίς ίχνος αναπτυξιακής αναφοράς και πνοής. Αυτοί που υπόγραψαν δεν γνωρίζουν ότι το θεμελιώδες πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, η μήτρα παραγωγής και διόγκωσης των ελλειμάτων και κατ΄επέκταση του χρέους είναι  το σταθερά αρνητικό και επιδεινούμενο εμπορικό ισοζύγιο (το αρνητικό ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών). Κι ότι η αντιμετώπιση αυτού του γενεσιουργού αιτίου σημαίνει ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα ;  Και ότι κάθε δάνειο χωρίς αυτή τη διάσταση είναι μεσοπρόθεσμα δάνειο παγίδευσης και αυτοκαταστροφής ;

Είναι δυνατό να υπογράφεται ‘’δανειακή σύμβαση’’, το Μάϊο 2010, η οποία έχει σαν στόχο να μειώσει το χρέος και στο τέλος της χρονικής της διάρκειας να έχει αυξηθεί κατά  +40%  περίπου; Και, ταυτόχρονα, να γίνονται δηλώσεις ότι στο τέλος του 2011-αρχές του 2012 θα ‘’είμαστε σε θέση να βγούμε για δανεισμό στις αγορές’’ ; Πράγμα, το οποίο τώρα τοποθετείται στο 2021 ! Και μ΄αυτό το χρέος κι αυτή τη δυναμική του λοιδωρούσατε όσους  τεκμηριωμένα μίλησαν, -μεταξύ αυτών και ο ομιλών-, για τη συμφωνημένη διαγραφή μέρους του χρέους, για την αναδιάρθωση του ώστε να γίνει βιώσιμο και διαχειρίσιμο. Μετρήσατε, άραγε, πόσες φορές διαβεβαιώσατε ότι άλλα μέτρα δεν θα ληφθούν και μετά από λίγο ανακοινώνατε ό,τι είχατε αρνηθεί ; Αντιλαμβάνεστε τον όγκο κοινωνικής εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας που έχετε σπαταλήσει ;

Δύο παρατηρήσεις ακόμα, για να κλείσω το κεφάλαιο αυτό.

Ορισμένοι μιλούν για τη σωτηρία του έθνους (μέσα απ΄αυτήν την πολιτική). Ας γνωρίζουμε ότι στη δική μας πολιτική κουλτούρα Έθνος και Λαός είναι δύο θεμελιώδεις έννοιες αλληλοσυνδεδεμένες, αλληλοσυμπληρούμενες. Δεν υπάρχει εδώ πρώτο και δεύτερο, ιεράρχηση πρωτεύοντος/δευτερεύοντος. Υπάρχει διαλεκτική ενότητα. Δεν μπορούμε «να σώζουμε το έθνος και να εξαθλιώνουμε το λαό». Δεν υπάρχει οντότητα έθνους χωρίς το όν, τον Λαό. Η πολιτική που δηλώνει ότι σώζει το έθνος και λυπάται για την εξαθλίωση του λαού (που ή ίδια αυτή πολιτική προκαλεί), είναι στο λόγο της μια φαρισαϊκή πολιτική και στην ουσία της  μιά πολιτική που αδυνατίζει και το έθνος, εξαθλιώνοντας το λαό. Τέτοιες πολιτικές, με τέτοια αποτελέσματα δεν είναι ούτε ‘’σωτήριες’’, ούτε προοδευτικές. Πρέπει να εγκαταλείπονται. Δεν υπάρχει έθνος χωρίς λαό. Δεν μιλάμε για ένα τυπικό περίβλημα, για ένα άδειο πουκάμισο, χωρίς σάρκα, χωρίς ψυχή.

Και, η δεύτερη παρατήρησή μου. Δεν θα μιλήσω για τις τραγικές περιπτώσεις των ανέργων. Αλλά, με την ευκαιρία ανοίγματος και πάλι κάτω από τις πιέσεις της Τρόικας του κόστους της εργασίας, και για να αποκτήσουμε μια πραγματική εικόνα της κατάστασης διαβίωσης, επιβίωσης των ανθρώπων που θέλουμε να εκπροσωπούμε. Καθήστε, σας παρακαλώ, και λογαριάστε, με πρόσθεση και αφαίρεση, πως θα ζήσει ένας εργαζόμενος με 751 € μικτά, δηλαδή 500€ καθαρά, το μήνα, όταν αυτά μάλιστα, γίνουν 400. Και απαντήστε όλοι στην Τρόικα : «Κάτω τα χέρια απ τον βασικό και τις συλλογικές συμβάσεις». Ακόμα κι όσοι ανήκουν στο ‘’κόμμα του μνημονίου’’, εφ΄όσον  διατηρούν και  την κομματική ταυτότητα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είναι  υποχρεωμένοι να το κάνουν. Αλλιώς, ας καταθέσουν την ταυτότητα.

Και υποδείξετε την απάντηση αυτή και στον κ.Παπαδήμα. Στον οποίο, εκτός απ΄ τον σεβασμό μου, θά ήθελα να του πω, ας διδαχθεί κι απ΄τον ομότεχνο του γείτονα, κ. Μόντι, που ζητά από τη Μέρκελ σεβασμό για τις θυσίες του ιταλικού λαού, κι ας πράξει ανάλογα.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Πολλοί μίλησαν χθες και σήμερα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ας είμαστε ειλικρινείς.

Ο,τι λέτε για το θέμα αυτό στις ιδιαίτερες συζητήσεις σας, ή στα καφέ, ή στους διαδρόμους, να το μεταφέρετε εδώ, ανοιχτά και υπεύθυνα, Γιατί, εδώ είναι το σώμα, όπου πρέπει να συζητηθεί κι εδώ πρέπει να ληφθούν οι αναγκαίες αποφάσεις.

Λοιπόν, συντρόφισσες και σύντροφοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., που ξέρατε δεν υπάρχει πλέον !

Ένα σύστημα από κάστες, με κυρίαρχη, εξουσιαστική την προεδρική, μιά γραφειοκρατία κρατικών αξιωματούχων και θλιβερών ακολούθων δεν είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Ένα δίχτυ εξαρτημένων από media και ισχυρά, ως επί το πλείστον κρατικοδίαιτα, συμφέροντα που επιπλέει σε μια λιμνοθάλασσα υποκρισίας και ψεύτικων σχέσεων και υποσχέσεων με την πελατεία δεν είναι ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που ξέρατε δεν υπάρχει πλέον, και η επίκληση του αν δεν είναι αυθαίρετη ή από αδράνεια είναι μάλλον συμφεροντολογική !

Η κοινωνική του βάση, μια προβληματική, αλλά, παρ΄όλ΄αυτά πλειοψηφική κοινωνική συμμαχία, με ορισμένα στρώματα, μάλιστα, ανδρωμένα απ΄το ίδιο το  ΠΑ.ΣΟ.Κ. έχει σκορπισθεί, δεν υπάρχει πλέον.

Η μεσαία τάξη, με σοβαρό τμήμα της αναπτυγμένο γύρω από πολιτικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ.,-και σε περιπτώσεις σε διαπλοκή με στελέχη του-, έχει κερματισθεί, έχει φυγοκεντρηθεί, δεν υπάρχει πλέον.

Η αναδόμηση της κοινωνικής αυτής συμμαχίας, προϋποθέτει την αναδημιουργία σε νέες συνθήκες και με νέους όρους του κοινωνικού μεσαίου χώρου σε συνάρτηση με τον κόσμο της εργασίας και του πνεύματος. Η αναδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας, μιάς νέας νευρώδους κοινωνικής συμμαχία της παραγωγής, της ανάπτυξης και  της νέας αλλαγής είναι πρόβλημα σχεδίου, -κυρίως αναπτυξιακού σχεδίου-, πρόβλημα ηγεμονίας, αλλά και πρόβλημα χρόνου. Ό,τι καταστράφηκε στην κοινωνία σε δύο χρόνια, δεν χτίζεται αμέσως. Θέλει νέες δυνάμεις, νέο σχέδιο, νέα ηγεσία και  βάθος χρόνου…

Το πολιτικό πλαίσιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην σημερινή κυρίαρχη εκδοχή του καμία δεν έχει σχέση με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που ξέρατε. Το σημερινό ηγετικό πολιτικό πλαίσιο, επικαλείται ψεύτικα και σφετεριστικά τις ρίζες και τα ιδρυτικά ντοκουμέντα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Καμία σχέση δεν έχει με αυτά…. Τα ατομικά επώνυμα δεν έχουν σχέση με την επωνυμία της πολιτικής.

Ακόμα, κι ό,τι λέγεται ή γράφεται για ‘’εκσυγχρονιστικό ΠΑ.ΣΟ.Κ., για ‘’ανδρεϊκό ΠΑ.ΣΟ.Κ’’, για ‘’αριστερά του ΠΑ.ΣΟ.Κ.’’ καμία δεν έχουν σχέση με ό,τι ξέρατε, αλλά και με τις ελάχιστες προδιαγραφές ύπαρξης αυτών των τάσεων. Ό,τι απομεινάρι υπάρχει απαιτεί την υπέρβαση και τον μετασχηματισμό του. Ιδιαίτερα, η αριστερά του ΠΑ.ΣΟ.Κ., η οποία ουδέποτε μπορεί να τιμά το όνομα της ως ‘’αριστερά  δυναστείας’’, πρέπει στα πλαίσια της υπέρβασης των επί μέρους συσπειρώσεων να προκαλέσει και να ολοκληρώσει μιά ενωτική διαδικασία μετασχηματισμού της για ένα σύγρονο, χειραφετημένο, παρεμβατικό, ευρωπαϊκό ρεύμα αριστεράς του ΠΑ.ΣΟ.Κ και της κεντροαριστεράς συνολικότερα.

Το οργανωμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν υπάρχει !

Οι εκλογικές κομματικές λίστες, -όσες κι όπου υπάρχουν-, οι αραχνιασμένες ταμπέλες, οι σπάνιες κομματικές επέτειοι, τα πελατειακά θροΐσματα βουλευτικών γραφείων, οι αραιές συντροφικές παρέες δεν είναι οργανωμένο ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Έτσι κι αλλιώς, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ποτέ δεν είχε εμπεδώσει και αναπτύξει μια εσωτερική δημοκρατική ζωή και λειτουργία. Λειτουργίες πολιτικοποίησης, διαλόγου, συνθέσεων, λογοδοσίας, κριτικής, κυρώσεων και εναλλαγής. Ιδιαίτερα, δε μετά τις κατά κύματα εκκαθαρίσεις, με καταλυτική εκείνη του 1980, και πριν μεταμορφωθεί, αλλά και για να μεταμορφωθεί σε κόμμα διαχείρισης εξουσίας, τα στοιχεία αυτά σαρώθηκαν από μιά ανερχόμενη γραφειοκρατία, στήριγμα του αρχηγισμού. Ο αρχηγισμός αποτέλεσε ένα από τα καθοριστικά του στοιχεία, εμποτίζοντας αντιλήψεις και συμπεριφορές και διαπαιδαγωγώντας και σ ένα στύλ εύκαμπτων, γραφειοκρατικών στελεχών-υπαλήλων της ηγετικής ομάδας. Ένα αναχρονιστικό κατάλοιπο, που εξακολουθεί να αποδιοργανώνει την εσωτερική ζωή και να υποθηκεύει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Οι επικλήσεις στο καταστατικό, παρά πολλές τις μέρες αυτές, αν δεν είναι σκόπιμες, στερούνται ειλικρίνειας. Γιατί το καταστατικό προβλέπει πολλά και σημαντικά, και θα ήταν παρά πολλοί υπόλογοι για την μη τήρησή του και την παραβίαση του. Θα αναφέρω μόνο ένα : το ΠΑ.ΣΟ.Κ. πέρασε από μιά πολιτική που διακήρυξε και δεσμεύθηκε να εφαρμόσει στις εκλογές του Οκτώβρη 2009 στην ακριβώς αντίθετή της. Για αυτό το καταλυτικής σημασίας γεγονός κανένα όργανο του κόμματος, ποτέ μέχρι σήμερα, επί δύο χρόνια, δεν συζήτησε ! Κι έπρεπε να φτάσουμε εδώ, στην εκλογή Προέδρου για να ανοίξουμε κι αυτό το θέμα…

Μίλησαν πολλοί για κριτική και αυτοκριτική. Συνηθίζεται αυτό όταν τα πράγματα δυσκολεύουν για εκείνους που ασκούν εξουσία, και η επιδίωξή τους είναι με το τέχνασμα της ‘’κριτικής/ αυτοκριτικής’’ να εμφανισθούν ανανήψαντες, αποκαθαρμένοι και ικανοί να συνεχίσουν. Δηλαδή, η κριτική/αυτοκριτική αποτελεί το μέσον, το εργαλείο να ξαναπιάσουν την καρέκλα , να ανακτήσουν το έδαφος και να συνεχίσουν από θέση εξουσίας. Να σταματήσουν, κι εδώ, οι λαθροχειρίες… Η κριτική, και ιδιαίτερα η αυτοκριτική, οδηγούν στην ανάδειξη των λαθών και των ευθυνών. Για τα  μεν λάθη εφ΄όσον είναι εφικτό πρέπει να ασκηθούν πολιτικές διόρθωσης και θεραπείας, για δε τις ευθύνες, ιδιαίτερα τις κρίσιμες και τις επαναλαμβανόμενες, πρέπει να υπάρχουν επιπτώσεις, μέτρα και κυρώσεις. Η αυτοκριτική, δεν είναι κολυμβήθρα του Σιλωάμ, να εισέρχεται, δηλαδή, ο υπεύθυνος υπουργός, πρωθυπουργός κλπ  έμφορτος αμαρτιών, και να εξέρχεται αναμάρτητος. Η αυτοκριτική αναδείχνοντας από τον ίδιο τον υπεύθυνο τα λάθη του, πρέπει να οδηγεί από τον ίδιο σε επιλογές μέτρων, κυρώσεων και για τον ίδιο (παραίτηση, υποβολή παραίτησης, υπόδειξη αλλαγής κλπ). Σ΄αυτή τη βάση, και μόνο, υπάρχει συνέπεια, εκπέμπεται μήνυμα και λειτουργεί ένα ευρύτερο δίδαγμα. Αλλιώς, όλα είναι μια καρικατούρα, διαδικασίες προς εικονική κατανάλωση, χωρίς προσωπικό τίμημα και πραγματική απόδοση ευθύνης. Η πολιτική δεν είναι, -όπως την έχουν καταντήσει-, μιά σταθερή προσοδοφόρα καριέρα. Έχει κόστος και προσωπικό τίμημα για τα λάθη και τις θέσεις ευθύνης. Δεν ήταν βέβαια, πάντα έτσι, ούτε εννοούν όλοι έτσι τα πράγματα. Υπάρχουν εδώ μέσα κι έξω από δω σύντροφοι, -και δεν μιλάω μόνο για τον εαυτό μου- που πέρασαν τη δική τους ‘’πολιτική έρημο’’, με άδικες τις περισσότερες φορές αποφάσεις, χωρίς όμως γογγισμό και κλάψα, με αγωνιστική ευθύνη, ήθος και πολιτική συνέπεια. Κι άλλοι, που από τότε που ιππεύσανε την εξουσία, έναντι κάθε τιμήματος, μετερχόμενοι  κάθε τέχνασμα συναλλαγής, δεν διανοούνται να  ξεκαβαλήσουν…

Στον τομέα των στελεχών και της στελεχιακής πολιτικής τα κενά και οι ακροβατισμοί είναι ο κανόνας, συνεχείς και επαναλαμβανόμενοι. Ο σ. Παπανδρέου υπερέβη τα εσκαμμένα, με επιλογές προσώπων του ‘’περιβάλλοντος του’’, χαμηλής έως μηδενικής πολιτικής-κοινωνικής νομιμοποίησης και φτωχής διαδρομής στα οποία ανέθεσε, παρ΄όλ΄αυτά, καίριους ρόλους. Η απογοήτευση κι εκείνου, πιστεύω, -και όλων – ήταν προδιαγεγραμμένη, αλλά το κόστος πολλαπλάσιο το κατέβαλε το ΠΑ.ΣΟ.Κ, και σε περιπτώσεις και η χώρα.

Όλα αυτά, κι άλλα πιο μπροστά, μας έφεραν  εδώ…

Οι πιό έμπειροι και ακέραιοι το αισθάνονται.

Ναι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ., σύντροφοι, όπως το ξέρατε δεν υπάρχει !

Αλλά, ΠΑ.ΣΟ.Κ., σαν ένας μεγάλος, πρωταγωνιστικός προοδευτικός πόλος ΠΡΕΠΕΙ να υπάρξει !

Πρέπει να υπάρξει για την Πατρίδα, για την ελληνική κοινωνία, για την ανάπτυξη, για τα ιδανικά της κοινωνικής αλλαγής, για το μέλλον !

Απαιτείται να ιδρυθεί εκ νέου ο μεγάλος και ηγεμονικός πόλος της κεντροαριστεράς (για να χρησιμοποιήσω τον γνωστό όρο πολιτικής γεωγραφίας, κι όχι ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας).

Να ιδρυθεί εκ νέου, μέσα από το απόθεμα ψυχής της ελληνικής κοινωνίας, με τις δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, με μεγάλες και ανοιχτές πρωτοβουλίες, με ανατρεπτικό πνεύμα στο καθεστωτικό, το παρακμιακό, το σαθρό.

Για τον μεγάλο αυτό σκοπό υπάρχουν, πρέπει να ικανοποιηθούν τέσσερις (4) προϋποθέσεις :

1. Ο νέος Πρόεδρος. Ο νέος Πρόεδρος που θα εκλεγεί να έχει τον στόχο αυτόν στόχο θεμελιώδους προτεραιότητας, να δεσμευθεί για αυτόν δημόσια και να τον υπηρετήσει με συνέπεια.
2. Απόσυρση.  Απόσυρση  κυβερνητικών παραγόντων και αξιωματούχων που με την πολύχρονη, επαναλαμβανόμενη παρουσία τους και στάση τους κούρασαν, απογοήτευσαν, προκάλεσαν. Απόσυρση, τώρα. Γιατί ο λαός θα την επιβάλει στις ερχόμενες εκλογές, και τότε θα είναι μη ανατάξιμη. Έτσι κι αλλιώς θα είναι εκτεταμένη, σκληρή και δυσβάσταχτη. Απόσυρση στους φορείς του αναχρονισμού, της διαπλοκής, του φαρισαϊσμού, του πελατειοκεντρικού, του αγκυλωτικού, του γραφεικρατικού. Να αποσυρθεί το καθεστωτικό σκηνικό και οι κατεστημένοι πρωταγωνιστές του. Απόσυρση, να τραβηχτούν οι κουρτίνες στο φως  της πολιτικής ηθικής, στο φως μιας νέας μέρας.
3. Ιδρυτικό Κέντρο. Νέο συλλογικό ιδρυτικό κέντρο, που μαζί με τον νέο Πρόεδρο θα ξετυλίξει τη νέα, μεγάλη ιδρυτική πρωτοβουλία, στα πλαίσια ενός αδρού πλαίσιου προδευτικών αρχών,  προς όλες τις δυνάμεις της κεντροαριστεράς, όλου το φάσματος της αριστεράς από τη μεταρρυθμιστική μέχρι τη ριζοσπαστική, όλο τον κόσμο της προοδευτικής και εναλλακτικής πολιτικής δράσης. Πρωτοβουλία προς την ευρεία κοινωνική βάση, σ΄όλες τις δυνάμεις της παραγωγής, του πνεύματος, της καινοτομίας, του τουρισμού, της ναυτιλίας, της τεχνολογίας, του αγροτικού-διατροφικού τομέα, των κατασκευών, της νεολαίας, του πολιτισμού, παντού. Πρωτοβουλία για την νέα εκ βάθρων, από τη βάση οργάνωση/κυτάρρωση του νέου αυτό πόλου.
4. Νέο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο αρχών και στόχων και Καταστατικό  που θα συζητηθούν και θα αποφασισθούν από το ιδρυτικό συνέδριο.

Αυτές είναι, νομίζω, οι απολύτως αναγκαίες προϋποθέσεις για μιά μεγάλη και τολμηρή υπέρβαση, για έναν βαθύ μετασχηματισμό, που απαιτεί η εποχή, που ωρίμασε η κρίση, που αναζητά η πληγωμένη αλλά μαχόμενη κοινωνία.

Αυτό θα είναι το «τέκνο της οργής και της ανάγκης» !

Χρειάζεται ένα νέο μεγάλο, τολμηρό ξεκίνημα !

Τέλος, είναι ανάγκη να τονίσω ότι σε κάθε περίπτωση, πλέον, η συνολική απάντηση, η συνολική προοπτική θα είναι και ευρωπαϊκή και εθνική/ελληνική.

Δεν υπάρχει αποκλειστικά ελληνική απάντηση στο όλο πρόβλημα κρίσης, διεξόδου και προοπτικής. Και τα δύο επίπεδα μας αφορούν το ίδιο, έχουν την ίδια σημασία και, τουλάχιστο, ισοδύναμο βάρος. Στα πλαίσια, μάλιστα, των κάθε φορά εξελίξεων πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε τα κατανεμόμενα βάρη και να κινητοποιούμε ανάλογα δυνάμεις, φιλικούς συσχετισμούς και ευρύτερους μηχανισμούς υποστήριξης.

Η προσπάθειά μας και η γενικότερη δράση μας οφείλει ενώ ξετυλίγεται σε εθνικό/ ελληνικό έδαφος και να συνδέεται, να δυναμώνει την παρουσία και τις σχέσεις με τον χώρο της προοδευτικής Ευρώπης συμμετέχοντας και παρεμβαίνοντας ενεργά. Η έξοδος από την κρίση της Ελλάδας και της Ευρώπης,  ο μετασχηματισμός της  Ελλάδας και της Ευρώπης, είναι κατ΄ουσίαν μία αλληλένδετη διαδικασία, ένα ταυτόχρονο δίδημο στοίχημα. Οι κάθε φορά προτεραιότητες, ενώ πρέπει να υποστηρίζονται και να υπηρετούνται, δεν πρέπει να αποσχίζονται, ανατρέποντας την ενιαία, συντονισμένη κίνηση. Όσοι στην Ευρώπη, αλλά κι εδώ, δεν το έχουν καταλάβει είναι επειδή η ελληνική αριστερά -και εμείς βέβαια-,  δεν έχουμε αυτόν τον ορίζοντα δράσης, δεν θεωρούμε καθήκον μας να ΄΄κάνουμε εξαγωγή του προβλήματος΄΄, που εξ άλλου δεν είναι αποκλειστικά δικό μας. Και στο κάτω-κάτω, η αλήθεια ότι τα ελλείματα τις ελληνικής οικονομίας είναι κατά μεγάλο βαθμό μέρος των πλεονασμάτων της Γερμανίας πρέπει να είναι στοιχείο γνώσης όλων των προοδευτικών ανθρώπων στην Ευρώπη.

Αναγκαία, λοιπόν, είναι μία νέα ευρωπαϊκή πολιτική συμμαχία προοδευτικού χαρακτήρα όλων των σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών, αριστερών δυνάμεων με αντιστοίχηση σε μιά ανάλογη ευρεία κοινωνική συμμαχία για την ανατροπή των αδιέξοδων, καταστροφικών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του δεσποτικού νεοσυντηρητικού γερμανικού μοντέλου, που επιδιώκει να αφαιρέσει ό,τι ευρωπαϊκό και κάθε κοινωνική εγγραφή.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Για να βγούμε απ΄την κρίση, πρέπει εμείς πρώτοι να αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό. Και κάτι άλλο, σημαντικότερο, είναι εγκατεστημένο εδώ μέσα, στρογγυλοκάθεται εδώ μέσα, μεταξύ μας. Κι έχει όψεις πολλών από εμάς.

Αν το λύσουμε εδώ, έχουμε λύσει το μεγαλύτερο και δυσκολότερο μέρος του.

Δεν θα γίνει εύκολα.

Αλλά, θα επιμείνουμε…

Εξ άλλου, όπως λέει κι ο ποιήτης «τα βράδια θα βοηθάνε κι οι αγέννητοι χρόνοι»…

Καλό αγώνα, όσοι και με όσα διαθέτουμε…