Ο Mikel Aristregi, Βάσκος φωτογράφος, ταξίδεψε στην μακρινή Μογγολία για να φωτογραφίσει μια τραγική κατάσταση που τον είχαν ενημερώσει πως υπήρχε εκεί: άστεγα παιδιά χρησιμοποιούσαν τους υπονόμους ως σπιτικά, προκειμένου να επιβιώσουν τις απάνθρωπα χαμηλές θερμοκρασίες: -40ο Κελσίου ή Φαρενάιτ.

Πολλοί από τους άστεγους ζουν με αυτό τον τρόπο για πάνω από δέκα χρόνια. Το να έρθει σ’ επαφή μαζί τους δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα για τον Mikel. Ναι, καλά διάβασες: μείον σαράντα, και αυτό το μείον σαράντα έχει την ίδια μέτρηση τόσο στη κλίμακα Κελσίου όσο και στη κλίμακα Φαρενάιτ.

Φτάνοντας στην Ουλάν Μπατόρ όμως, την πρωτεύουσα της Μογγολίας, αντί παιδιών βρήκε ενήλικες μεθύστακες. Ο ίδιος λέει: “Oταν έφτασα στην Ουλάν Μπατόρ στα μέσα του 2008 ανακάλυψα πως δεν υπήρχαν παιδιά που ζούσαν κάτω από τη γη, μόνο ενήλικοι που ήταν εθισμένοι στο αλκοόλ. Το πρόβλημα με τα άστεγα παιδιά είχε λυθεί, λίγο ή πολύ, αλλά πέρα από την υποστήριξη που λάμβαναν από ένα-δυό θρησκευτικά κέντρα δεν υπήρχε καμία βοήθεια για τους ενήλικες που ζούσαν σ’ αυτές τις συνθήκες.

Έτσι, μετά από αυτή την ανακάλυψη αποφάσισα να καταγράψω την καθημερινή ζωή τους”. “Για να τους πλησιάσω χρειάστηκα τη βοήθεια του Zoolbo, ενός νεαρού φοιτητή της Αγγλικής. Χρειαζόταν χρόνος […] και ήταν δύσκολο παρ’ όλο που είχα μαζί μου μεταφραστή, καθώς συνήθως ήταν μεθυσμένοι, τ’ οποίο σημαίνει πως η προσοχή τους αποσπούνταν εύκολα και είχαν προβλήματα κατανόησης. […] Εγώ ήθελα να με αποδεχθούν χωρίς όρους, αλλά αυτοί ήθελαν χρήματα για να αγοράσουν αλκοόλ 96 βαθμών [!], τσιγάρα, φαΐ… Αν δεν τους έδινα τα χρήματα, απειλούσαν τη ζωή μου”.

Ετσι ο τίτλος του project του, -40ο,απέκτησε τριπλό νόημα. Τριγυρνώντας στους δρόμους της Μογγολικής πρωτεύουσας (που μέχρι το 1778 είχε αλλάξει πάνω από είκοσι τοποθεσίες και είναι η πρωτεύουσα με τις χαμηλότερες θερμοκρασίες παγκοσμίως) και ψάχνοντας κάτω από αυτούς, συνάντησε αμέτρητους άστεγους, που χρησιμοποιούσαν το υπόγειο δίκτυο σωλήνων θέρμανσης ως τη μοναδική πηγή ζεστασιάς για να επιβιώσουν, και το αλκοόλ ως μονόδρομο μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα.

“Πίσω από κάθε άντρα και γυναίκα υπάρχει μια τραγική ιστορία”, σημειώνει. Οι περισσότεροι έχασαν τις δουλειές τους μετά τη πτώση του Κομμουνισμού. Η μετάβαση στο νέο, πιο ελεύθερο οικονομικό σύστημα σε συνδυασμό με την ανεργία οδήγησε πολλούς στο αλκοόλ, ως μέσο αποφυγής της πραγματικότητας. Ζουν σ’ έναν ζόρικο κόσμο, γεμάτο βία, όπου μόνο ο σκληρότερος επιβιώνει. Οργανώνονται σε ομάδες, οι οποίες παίρνουν τ’ όνομα τους από το πιο μακροχρόνιο μέλος.

Ας ελπίσουμε πως η πτώση από τα διακοποδάνεια στον υπαρκτό τηγαμησεσισμό δεν θα δημιουργήσει μια αντίστοιχη κατάσταση στην Ελλάδα. Όχι τίποτε άλλο, θα δούμε πολλούς να σκαρφαλώνουν στις ταράτσες αγκαλιά με τη νταμιτζάνα με τσίπουρο τριπλής απόσταξης από το χωριό, και φοβάμαι πως οι λίγοι σοβαροί δημοσιογράφοι που απέμειναν, αντί να καταγράψουν τη καθημερινή μας ζωή θα μαζευτούν να μας πετάνε ντομάτες, σαρδέλες και ταραμά.

Πηγή: http://fridge.gr/