Συμμαθητή και φίλε Κώστα Αδάμο σου εύχομαι Καλό σου Ταξίδι. Η αναγγελία του θανάτου σου στην αρχή με ξάφνιασε, μετά όμως, όσο και αν ακούγεται βαρύ, με ανακούφισε. Αναλογίστηκα ότι εκεί που πας δεν έχει πόνο, φόβο, περιφρόνηση, απόρριψη. Εκεί που πας θα βρείς γαλήνη, ευτυχία, δικαιωσύνη και πάνω απ´ όλα αγάπη. Αυτά που δε μπορέσαμε να σου προσφέρουμε εμείς ή που δεν μπόρεσες εσύ να εισπράψεις. Γι αυτό διοχέτευσες όλη σου την αγάπη και τη φροντίδα στους τετράποδους φίλους σου, που σίγουρα στην ανταπέδιδαν. Δύσκολη η ζωή, άδικη, απρόβλεπτη και εσύ ενώ ξεκίνησες όμορφα, καλό παιδί, καλός μαθητής, καλός φοιτητής, καλός επιστήμονας,γιατρος , ώσπου όλα άλλαξαν.

Έγινες απόμακρος, απλησίαστος σχεδόν ξένος. Ποιός ξέρει τι έφταιξε. ´Αβυσος η ψυχή του ανθρώπου. Η κοινωνία μας αφιλόξενη, απάνθρωπη, άδικη. Για να σε δεί, για να σε προσέξει, για να σε βοηθήσει, πρέπει να σε δεί να σέρνεσαι. ´Οταν είναι πλέον αργά. Και σαν να μη έφθαναν όλα αυτά προέκυψε και ο κορονοϊός. Αυτός Γονάτισε όλη την ανθρωπότητα έσενα που σε βρήκε αδύναμο και ανυπεράσπιστο δεν θα μπορούσε να προσβάλει. ´Εφυγες μόνος, όπως και έζησες, αφόρυβα.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει, ας βρείς αυτά που δε βρήκες εδώ.
Είμαι σίγουρη πως αυτό εύχονται όλοι οι συμμαθητές σου, που σε θυμούνται με αγάπη και νοσταλγία.

Ευαγγελία Μπόγκια