Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Βρισκόμαστε καί πάλι στό κατώφλι ἑνός καινούργιου χρόνου. Τόν ὑποδεχόμαστε μέ πολλές εὐχές καί ἐλπίζουμε νά εἶναι καλός καί εὐτυχισμένος.

Ἡ Ἐκκλησία μας ἀντιμετωπίζει τόν χρόνο σάν ἕνα γεγονός ἰδιαίτερα σημαντικό γιά τόν ἄνθρωπο, γιατί ὁ χρόνος εἶναι τό ἐργαλεῖο μέ τό ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος κατεργάζεται τή σωτηρία του, γι’ αὐτό καί πάντα στήν Ἐκκλησία προσευχόμαστε γιά τόν «ὑπόλοιπο χρόνο τῆς ζωῆς ἡμῶν» ὥστε νά τόν περάσουμε μέ εἰρήνη καί μετάνοια καί εὐχόμαστε νά εἶναι «χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀντρόπιαστα καί εἰρηνικά», γιά νά μπορέσουμε νά ἔχουμε καλή ἀπολογία γιά τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο διαχειριστήκαμε τό χρόνο μας ὅταν εὑρεθοῦμε εἰς τό τέλος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί κάνουμε τόν ἀπολογισμό τῆς ζωῆς μας.

Οἱ ἄνθρωποι συνηθίζουμε νά ἑορτάζουμε τό τέλος ἑνός χρόνου καί τήν ἔλευση τοῦ καινούργιου χρόνου μέ διάφορες ἑορταστικές ἐκδηλώσεις. Εἶναι σημαντικό ὅμως πέρα ἀπό αὐτές τίς ἐκδηλώσεις νά βλέπουμε τήν οὐσία τῶν πραγμάτων καί νά καταλαβαίνουμε τό ἀληθινό νόημα τοῦ χρόνου.

Ὁ καινούργιος χρόνος θά εἶναι τό ἴδιο παλιός μέ τόν προηγούμενο. Μάλιστα ἕνας νέος ἄνθρωπος ἐτοῦτες τίς ἡμέρες μοῦ εὐχήθηκε ὁ νέος χρόνος νά μήν εἶναι χειρότερος ἀπό τόν παλαιό γιατί καλύτερος, μοῦ λέει, δέν θά εἶναι. Τήν ἀλλαγή μέσα στό χρόνο δέν τήν φέρνει ἡ ἀλλαγή ἑνός ἀριθμοῦ, ἀλλά ἡ στάση πού ἐμεῖς παίρνουμε ἀπέναντι στό χρόνο. Ἀπό πλευρᾶς καθαρά ἀνθρώπινης κάθε καινούργιος χρόνος εἶναι ἕνα ἀκόμη βῆμα πρός τό τέλος τοῦ προσωπικοῦ μας χρόνου. Γιά κάποιους ἀνθρώπους ἀπό μᾶς, ἀνεξάρτητα ἀπό τήν ἡλικία μας, ὁ καινούργιος χρόνος θά εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς ζωῆς μας. Στ’ ἀλήθεια ἄν τό ξέραμε αὐτό, πόσο πραγματικά θά χαιρόμασταν γιά τόν ἐρχομό τοῦ καινούργιου χρόνου; Ζώντας ὅμως μέσα στό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας συνειδητοποιοῦμε ὅτι ὑπάρχει ἀληθινά μιά καινούρια ἀρχή μέσα στό χρόνο καί αὐτή ἡ νέα ἀρχή εἶναι ἡ εἴσοδος τοῦ Θεοῦ μέσα στό χρόνο, εἶναι τά Χριστούγεννα. Μέχρι τήν ἐποχή τοῦ Χριστοῦ τό ποτάμι τοῦ χρόνου κατέληγε στό θάνατο. Ἀπό τή στιγμή πού ὁ Θεός μπῆκε μέσα στόν χρόνο, τό ποτάμι τοῦ χρόνου ἐκβάλλει πλέον στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χριστός πού μπῆκε στό χρόνο τῆς δικῆς μας ζωῆς εἶναι τό Α καί τό Ω ἡ ἀρχή καί τό τέλος, Αὐτός πού ἦλθε καί Αὐτός πού θά ἔλθει.

Στήν Ἐκκλησία μας ἑορτάζουμε τήν λήξη τοῦ χρόνου, τό πέρασμά του καί ταυτόχρονα τήν ἔλευση τοῦ νέου χρόνου. Ὅταν τελοῦμε τήν ἀκολουθία τοῦ ἑσπερινοῦ τό ἀπόγευμα ὅταν δύει ὁ ἥλιος, μαζευόμαστε στό ναό, ὑμνοῦμε τό Θεό, Τόν εὐχαριστοῦμε καί Τόν δοξολογοῦμε διηγούμενοι τά μεγαλεῖα Του. Ψάλλουμε ἀνυμνώντας τόν Θεό καί γιά τήν «ἐπί τήν ἡλίου δῦσιν» ἀλλά ταυτόχρονα δοξολογοῦμε τόν Θεό, γιατί δεχόμαστε τήν ἀνατολή καί τῆς νέας ἡμέρας, προσδοκώντας τήν ἀνατολή τοῦ «ἱλαροῦ φωτός» τῆς θείας δόξης τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν ζωή μας.

Ξέρουμε ὅτι στόν κόσμο αὐτό δέν εἴμαστε μόνιμοι γι’ αὐτό εἶναι ἀνάγκη νά ἀξιοποιήσουμε τό χρόνο μας καί νά τόν κάνουμε «καιρό σωτηρίας». Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας θά γίνει νέος καί θά ἀποκτήσει νόημα ὅταν βάλουμε μέσα σέ αὐτόν τόν Χριστό καί συμπορευθοῦμε μαζί Του. Τότε ὁ χρόνος γίνεται γιά μᾶς χαρά, δέν γίνεται αἰτία θλίψεως. Ἕνας ἅγιος μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι «ὁδίτης εἶ καί οὐ πολίτης», ὅτι εἴμαστε δηλαδή ὁδοιπόροι καί ὄχι μόνιμοι κάτοικοι αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Γιά τήν Ἐκκλησία μας τό τέλος καί τοῦ προσωπικοῦ μας χρόνου, ἀλλά καί τοῦ χρόνου γενικότερα εἶναι ἄκρως χαρούμενο καί αἰσιόδοξο. Στό τέλος τῆς προσωπικῆς μας ζωῆς βλέπουμε τόν Χριστό καί τά πάντα μεταμορφώνονται. Ἡ πορεία μας μέσα στό χρόνο εἶναι ἕνα ταξίδι καί ἕνας ἀγῶνας, ἀλλά ἀποβλέπουμε «εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν». Στό κατώφλι κάθε καινούργιου χρόνου ὁ Ἅγιος Βασίλειος μᾶς περιμένει καί μᾶς δείχνει ὅτι ἡ ἀγάπη στόν Χριστό καί ἡ ἀγάπη στήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τόν ἄνθρωπο εἶναι τά μόνα πράγματα πού κάνουν ὄμορφη τήν ζωή μας, τῆς δίνουν νόημα καί χάρη.

Σᾶς εὔχομαι μέ ὅλη μου τήν καρδιά, ὁ νέος χρόνος, τό νέο περιθώριο τοῦ χρόνου, πού ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς προσφέρει σήμερα, νά εἶναι εὐλογημένος καί χαρούμενος καί νά γίνει γιά ὅλους μας «καιρός σωτηρίας».

Εὐχέτης πάντων πρός Κύριον
ὁ Ἐπίσκοπός σας

ὁ Σισανίου καί Σιατίστης Παῦλος