Ο Θεόδοτος όχι μόνο δεν αρνήθηκε την πίστη του, αλλά και μίλησε θαρραλέα στον ηγεμόνα κατά της ειδωλολατρικής πλάνης, και τον εξόρκισε ν’ αρνηθεί τους ψεύτικους θεούς

Σήμερα, η Αγία μας Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Θεοδότου, Επισκόπου Κυρηνείας, των Μαρτύρων Ευθαλίας της παρθένου και Ησυχίου του Συγκλητικού, καθώς και του σύγχρονου Αγίου Νικολάου ιερέως του Πλανά, ο οποίος έζησε στην Αθήνα τον 19ο και αρχές του 20ου αιώνα, αφήνοντας φήμη πνευματικού και ενάρετου ιερέως στο λεκανοπέδιο της Αττικής.

Ο Άγιος Θεόδοτος, Επίσκοπος Κυρηνείας, έζησε στις αρχές του 4ου μ.Χ. αιώνα, όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε εξαπολύσει διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Με το μεγάλο ζήλο του υπέρ της χριστιανικής πίστης, προκάλεσε την οργή του ηγεμόνα Σαβίνου, ο οποίος τον συνέλαβε και  προσπάθησε να τον πείσει ν’ αρνηθεί την πίστη του στο Χριστό.

Ο Θεόδοτος όχι μόνο δεν αρνήθηκε την πίστη του, αλλά και μίλησε θαρραλέα στον ηγεμόνα κατά της ειδωλολατρικής πλάνης, και τον εξόρκισε ν’ αρνηθεί τους ψεύτικους θεούς. Τότε, ο Σαβίνος με αλαζονεία κινούμενος τον συνέλαβε, βασάνισε σκληρά, και τον έριξε στη φυλακή.

Αργότερα, επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ελευθερώθηκε ο Ιεράρχης και συνέχισε με περισσότερο ζήλο και αγάπη το ποιμαντικό του έργο. Πέθανε αφήνοντας πλούσιο πνευματικό έργο.

Ο Κυρηνείας Θεόδοτος, με τη δράση και την προσωπικότητά του,  τεκμηριώνει την ιστορική πορεία της Αποστολικής Εκκλησίας της Κύπρου μέσα στους αιώνες και παραδίδει ως παρακαταθήκη την πιστότητα και αγιότητα βίου στους επίγονούς του Ιεράρχες.

Κλειδί για όλα όσα ανθρώπινα συμβαίνουν που επιφέρουν δυστυχία στον κόσμο τούτο, όπως η παρατεταμένη κατοχή της μισής μας πατρίδας, είναι η μετάνοια και η επιστροφή στην απέραντη αγάπη του Χριστού, παραμένοντας προσηλωμένοι στον Εσταυρωμένο Ιησού.

Μια προσφιλής ευχή αυτές τις ημέρες της Σαρακοστής είναι κι αυτή του Αγίου Εφραίμ του Σύρου:

«Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.

Πνεῦμα δὲ σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.

Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Αμήν».