Στα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας επί της εποχής του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (245 – 313 μ.Χ.) ονομαζόταν αυτό Δαρδανία και ακόμη παλιότερα τον 6^ο π.Χ. αιώνα Παιονία. Επειδή η περιοχή αυτή της Γιουγκοσλαβίας αποτελούσε το «μήλο της έριδας» ανάμεσα στους Σέρβους και τους Βουλγάρους, ο Κροάτης Τίτο, ένας έξυπνος ηγέτης, που δεν συμπαθούσε καθόλου τους Σέρβους, διεχώρισε στις 8-8-1944 τη νότια Σερβία από την υπόλοιπη Γιουγκοσλαβία ως 6^ο κρατίδιο της Ομοσπονδίας της και το ονόμασε Μακεδονία. Και το έκαμε αυτό με την αιτιολογία ότι τάχα οι Σκοπιανοί δεν είναι ούτε Σέρβοι ούτε Βούλγαροι αλλά «Μακεδόνες», απόγονοι των αρχαίων ένδοξων Μακεδόνων. Και με τον τρόπο αυτό δεν ξέχασε και το προαιώνιο όνειρο των Σλάβων, την κάθοδό τους στο θερμό Αιγαίο, με τα ψευδοαλυτρωτικά σχέδιά του για τη μελλοντική προσάρτηση στη Γιουγκοσλαβία της ελληνικής Μακεδονίας και του ενός μικρού κομματιού της Μακεδονίας, του κατεχόμενου από τη Βουλγαρία, που ονομάζεται Μακεδονία του Πιρίν.

Η βραδυφλεγής βόμβα των Αλβανών

μέσα στο ψευδοκράτος των Σκοπίων

Το σημερινό κράτος των Σκοπίων δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα συνοθύλλευμα εθνοτήτων και φυλών. Από τους 2.350.000 κατοίκους του σύμφωνα με την ανεπίσημη απογραφή του 1980 οι 750.000 είναι Αλβανοί, οι 600.000 Βούλγαροι, οι 300.000 Σέρβοι, οι 200.000 Τσιγγάνοι, οι 120.000 Τούρκοι και οι υπόλοιποι από διάφορες εθνότητες. Δηλαδή δεν υπάρχει εθνική και φυλετική συνοχή στο κράτος αυτό. Γι’ αυτό και εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των Αλβανών έχει δημιουργηθεί έντονο αλβανικό ζήτημα στη χώρα αυτή. Συγκεκριμένα στην περίοδο της Κατοχής στα 1941-4 ο εκπρόσωπος του βασιλιά της Ιταλίας στην Αλβανία Τζιακομόνι ντι Σαν Σαβίνο προσάρτησε τις ιταλικές ζώνες κατοχής του Κοσσόβου, της σερβικής Μακεδονίας, δηλαδή του σκοπιανού κρατιδίου, και του Μαυροβουνίου στην Αλβανία και αποτέλεσαν αυτές ως τα 1944 τμήματα της Μεγάλης Αλβανίας. Ως επίσημη γλώσσα επιβλήθηκε η αλβανική και η φοίτηση στα αλβανικά σχολεία ήταν υποχρεωτική σε όλους. Επίσης η Διοίκηση, η Αστυνομία και τα δικαστήρια στελεχώθηκαν από Αλβανούς, που μεταφέρθηκαν από την Αλβανία. Ύστερα από τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το Σεπτέμβριο του 1943 την προστασία της «Μεγάλης Αλβανίας» την ανέλαβε η Γερμανία. Γι’ αυτό και οι Αλβανοί δεν προσχώρησαν μαζικά στη γιουγκοσλαβική αντίσταση του Τίτο.

Αργότερα στα 1948 τόσο το Σύνταγμα της Γιουγκοσλαβίας, όσο και των Σκοπίων, αναγνώρισε τους Αλβανούς των Σκοπίων ως εθνική μειονότητα αλλά όχι και ως κυρίαρχο έθνος. Γι’ αυτό και οι δημόσιες υπηρεσίες των Σκοπίων ήταν απρόσιτες για τους Αλβανούς και τους θεωρούσαν ως ξένα στοιχεία χωρίς ιστορικά δικαιώματα. Τότε οι Αλβανοί άρχισαν να οργανώνονται και στα 1967 ζήτησαν να ενωθούν με το Κόσοβο. Τον Ιούλιο του 1981 σημειώθηκαν διαδηλώσεις και ταραχές στις αλβανικές πόλεις των Σκοπίων και στην ίδια την πρωτεύουσά τους τα Σκόπια με κύριο αίτημα την ίδρυση της Αλβανικής Δημοκρατίας. Οι Αλβανοί φοιτητές αξίωσαν να καθιερωθεί στο αλβανικό Πανεπιστήμιο της Πρίστινας η αλβανική γλώσσα και οι Αλβανοί δάσκαλοι αρνήθηκαν να παραλάβουν βιβλία γραμμένα στη σκοπιανή γλώσσα και ζήτησαν βιβλία στην αλβανική γλώσσα.

Στην περίοδο 1981-1986 εμφανίστηκαν στο σκοπιανό κράτος πολλές παράνομες οργανώσεις Αλβανών εθνικιστών, που το εξανάγκασαν να πάρει μέτρα σε βάρος των αλβανικών σχολείων. Λίγο αργότερα το Δεκέμβριο του 1988 οι Αλβανοί μαθητές και δάσκαλοι οργάνωσαν διαδήλωση στο Τέτοβο, ανάρτησαν την αλβανική σημαία σε δημόσια κτήρια και κατέστρεψαν βιτρίνες και αυτοκίνητα. Ο αριθμός των Αλβανών μαθητών στα σχολεία της Μέσης Εκπαίδευσης των Σκοπίων από 8.200 στα 1981 μειώθηκε στα 1988 σε 422. Τον Ιανουάριο του 1992 οργάνωσαν δικό τους δημοψήφισμα και υποστήριζαν με ποσοστό 99,86% ότι θέλουν εδαφική και πολιτική αυτονομία των Αλβανών από τα Σκόπια.

Οι αποσχιστικές τάσεις των αλβανικών επαρχιών των Σκοπίων συνεχίζονται από τους Αλβανούς ως σήμερα. Ο Αλί Αχμέτι, ο αρχηγός του μεγαλύτερου αλβανικού Κόμματος των Σκοπίων, που πρωταγωνίστησε στα 2001 στην εξέγερση των Αλβανών των Σκοπίων, χρησιμοποιεί για το χαρακτηρισμό του κράτους των Σκοπίων τον όρο Δαρδανία, όπως ακριβώς έκαναν οι Έλληνες ιστορικοί. Ένας άλλος αρχηγός κόμματος των Αλβανών των Σκοπίων, ο Άμπεν Τζαφέρι, δήλωσε στα 2007 ότι προτιμά για την ονομασία του κράτους των Σκοπίων Δημοκρατία της Αχρίδας αντί για το Δημοκρατία της Μακεδονίας. Τέλος ο αρχηγός ενός τρίτου αλβανικού κόμματος των Σκοπίων, ο Νεβζάτ Χαλίλι, πρότεινε τον Οκτώβριο του 2008 οι αλβανικές περιοχές των Σκοπίων να ονομαστούν Ιλλυρίδα. Αυτές, υποστήριξε, θα έχουν διακριτά σύνορα από τις σλαβόφωνες επαρχίες των Σκοπίων, δική τους Κυβέρνηση και Βουλή, δική τους διπλωματική υπηρεσία, δικό τους στρατό, δική τους αστυνομία και δική τους επίσημη γλώσσα, την Αλβανική. Μήπως ήρθε επιτέλους η ώρα να καταλάβουμε ότι η FYROM έχει εμφανή και εγγενή τα διαλυτικά φαινόμενα και να την πιέσομε περισσότερο, ώστε, αν τελικά διασπαστεί αυτή σε δύο τμήματα, το δυτικό να ενωθεί με το Κόσοβο και το ανατολικό με τη Βουλγαρία; Εξάλλου αθρόα οι Σκοπιανοί παίρνουν τη βουλγαρική υπηκοότητα. Τελικά, αν γίνει κάτι τέτοιο, θα απαλλαγεί και η Ελλάδα από το σκοπιανό αλυτρωτισμό. Η ελληνική αμέλεια και η αδιαφορία μετέτρεψαν τη σλαβική Βαρντάρσκα, όπως σημειώνεται σε γιουγκοσλαβικό γραμματόσημο του 1940, σε Μακεδονία.

Πάντως δική μας υποχρέωση είναι, τουλάχιστο για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας, να αγωνιστούμε με κάθε τρόπο, ώστε τελικά να αποτραπεί η προαιώνια σλαβική επιβουλή κατά της ιστορίας και του πολιτισμού της Μακεδονίας και γενικότερα της Ελλάδας. Ας μη ξεχνούμε ποτέ τα λόγια του Ίωνα Δραγούμη: «Να ξέρετε πως, αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει» .