Σκληρός ο αγώνας.  Αδυσώπητη η μάχη. Κρίσιμο το διακύβευμα. Κι ο πολίτης ακούει και ζει  παραζαλισμένος την καθημερινή κόντρα των δυο μονομάχων, προσπαθώντας να αποκρυσταλλώσει άποψη, να διαμορφώσει κρίση και να σχηματοποιήσει την ψήφο του.

Για κανέναν δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Ούτε ακόμα και γι αυτούς τους φανατικούς οπαδούς της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ , που παρά το ότι ιδεολογικά, κομματικά και «εκ καταβολών» έχουν ήδη προδιαγράψει την ψήφο τους, παρ όλα αυτά, βαθιά μέσα τους, ξέρουν πολύ καλά, πως μόνο ρόδινη δεν θα είναι η συνέχεια, ακόμα κι αν επικρατήσει εκλογικά το κόμμα της επιλογής τους. Πόσο μάλλον δεν είναι εύκολα τα πράγματα για όλους εκείνους, που απεγκλωβισμένοι από τα κομματικά δεσμά, έχοντας βιώσει τη λαίλαπα των αλλεπάλληλων μνημονίων και νιώθοντας πως βρίσκονται ανάμεσα στη Σκύλλα και στη Χάρυβδη, με τρόμο ατενίζουν το μέλλον, καθώς τίποτα και κανένας δεν φαίνεται να τους πείθει για την ειλικρίνεια των λόγων και των προθέσεών του.

Είναι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που ενδόμυχα εύχεται να ήταν τα πράγματα πιο ξεκάθαρα. Τα λόγια πιο τετραγωνισμένα. Οι πολιτικές πιο απόλυτες. Το υποσχόμενο φως στην άκρη του τούνελ πραγματικά ευδιάκριτο ! Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν υπάρχει. Κατ επέκταση λοιπόν, η κρίση και η ψήφος του πολίτη, θα λάβουν χαρακτηριστικά «τζόγου», με ασαφή, μη προβλεπόμενα και απροσδιόριστα δυστυχώς αποτελέσματα !!!

Σταθερότητα ή χάος ; Ευρώ ή δραχμή ; Ανάκαμψη ή καταστροφή ; Δεξιά ή Αριστερά ; Όπως και να τεθούν τα ερωτήματα, πάντα η απάντηση κουβαλά μέσα της το χρώμα του εκφραστή της !!! Γιατί όλοι οι παραπάνω χαρακτηρισμοί, μπορούν να δεχτούν και γαλάζιο και κόκκινο χρώμα !

Η εμμονή στη λογική των μνημονίων της Σαμαρικής ΝΔ, της δεδομένης εξαθλίωσης, της ανύπαρκτης ανάπτυξης, των ψεύτικων λόγων, των διαψευσμένων προσδοκιών, της κοινωνικής περιθωριοποίησης και της εκ των προτέρων προδιαγεγραμμένης και ήδη γνωστής πορείας, δυστυχώς δεν φαίνεται να συγκινεί.

Η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης πάλι, στο πολυγλωσσικό και ιδεολογικό μωσαικό του ΣΥΡΙΖΑ, στους κρυπτόμενους παλαιοπασόκους, στις αντικρουόμενες προτάσεις, στις θολές επιδιώξεις, στις επικίνδυνες, ανατρεπτικές και πολλές φορές στα όρια της πατριδοκαπηλείας ρητορικές, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, πολιτικής εσωτερικής ασφάλειας και στο μεταναστευτικό, η στήριξη μιας ασαφούς κι ίσως εντέχνως αποκρυπτόμενης αντιευρωπαικής ατζέντας, χωρίς ευρώ, χωρίς συνέχεια, χωρίς ευδιάκριτο plan B, με διατυμπανιζόμενη όμως μια πιο ανεξάρτητη διάθεση, περισσότερη εθνική αυτονομία και ευελιξία και με έναν καλλιεργούμενο περίεργο εθνικό παροξυσμό αυτεξουσιότητας – και μόνο στην ιδέα της δραχμής – ενώ δείχνει αρχικά να αγγίζει, σαν κάτι νέο, αδοκίμαστο και απροσδιόριστο – γι αυτό και ελπιδοφόρο – στο τέλος, μάλλον αποδεικνύεται πολύ περισσότερο «επικίνδυνο» και αποτρεπτικό, από όσο μπορεί να αντέξει η επαναστατική μας διάθεση !

Φτάνουμε λοιπόν και πάλι στο σημείο μηδέν. Στο σημείο εκείνο, που ενώ δεν μας βοηθά να οριστικοποιήσουμε την εκλογική μας κρίση, μας παρέχει ικανή βοήθεια, ώστε να αντιληφθούμε, πως το «πολιτικό μας σήμερα», είναι νεκρό ! Όταν κάτι δεν πείθει. Όταν κάτι φοβίζει. Όταν κάτι δεν κινητοποιεί. Όταν κάτι είτε όζει στην απραξία του, είτε ως λαοπλάνο, χάσκει στην πολυσχιδή αοριστία του, άλλη λύση δεν υπάρχει από το ξεπέρασμα και των δυο και την αναζήτηση του καινούργιου !!!

Είναι προφανές πως η περιοριστική μου αναφορά στους δύο αυτούς και μόνο κομματικούς πόλους, έχει τη σημασία της. Όχι κατ ανάγκην απαξιωτική για τα μικρότερα κόμματα. Όμως, η πανσπερμία της ύπαρξής τους, οι προφανείς λόγοι δημιουργίας τους, το αλαζονικό των ηγεσιών τους και ίσως το ανεφάρμοστο των θεωρητικολόγων δοξασιών  τους, τα καθιστούν απλά συμπληρώματα. Δυστυχώς όμως, με την ίδια αποκρουστέα πάντα αίσθηση, που και τα μεγάλα αποπνέουν ! !!

Τι απομένει λοιπόν στον δύσμοιρο  πολίτη ; Η μη ψήφος μήπως; Η αποχή; Το «λευκό» της απόρριψης όλων; Τα ζωγραφισμένα μηνυματικά ψηφοδέλτια; Ή η ψήφος συνείδησης και προοπτικής, όπως ο καθένας φυσικά την αντιλαμβάνεται, μέσα από τον βιωματικό του κύκλο;

Προσωπικά τείνω να επιλέξω την τελευταία εκδοχή.   Την παρουσία στην κάλπη, τη συμμετοχή στη διαδικασία, την έστω και με βαριά καρδιά – πράγμα που ευθαρσώς και δημοσίως ομολογώ – ψήφο στη ΝΔ !

Ικανοποιώ έτσι την, έσω σοβούσα, ανάγκη για προσωπική ιδεολογική συνέπεια, πρεσβεύοντας όμως και με φανατισμό υπηρετώντας παράλληλα, την επιτακτική ανάγκη, για την εκ βάθρων και εκ του μηδενός αναδόμηση της παράταξης, από τη στιγμή που οι πολίτες στην πλειοψηφία τους, θα καταδικάσουν τις ζημιογόνες πολιτικές της και θα δώσουν στον ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας !

Θεωρώ, πως ο σημερινός ιστορικός και πολιτικός κύκλος της, πέρα από το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα, έχει κλείσει ! Κι ήρθε η ώρα να ανοίξει ένας άλλος, όπου κυρίαρχο ρόλο στα ιδεολογικά προτάγματα της πολιτικής της, θα κατέχει η φιλοπατρία, ο έντονος κοινωνισμός, ο σεβασμός στον πολίτη και η διαχείριση των πραγμάτων με εντιμότητα και ανεπτυγμένο αίσθημα δικαίου…! Σ αυτή τη ΝΔ πιστεύω… Κι αυτή η ΝΔ, δεν μπορεί επ ουδενί λόγο να είναι – και δεν είναι – η μεταλλαγμένη παράταξη του Αντώνη Σαμαρά…!