Οι λέξεις και φράσεις χαιρετισμού που συνήθιζαν οι Πόντιοι παππούδες μας, ήταν διαφορετικοί, για κάθε περίπτωση.

Η πρωινή περίπτωση σε σπίτι γείτονα γινόταν με τη φράση, υγείαν και ευλογίαν και κατεύον καρδίαν. Δηλαδή με υγεία και ευλογία και ολοκάθαρη καρδιά.

Στον Πόντο συνήθιζαν να ταξιδεύουν προς τη Ρωσία, σε αναζήτηση εργασίας, από την προσφορά της οποίας εξασφάλιζαν αρκετά χρηματικά ποσά και κατόπιν, επέστρεφαν στον τόπο τους. Τα συχαρίκια, ήταν η φράση Φως τ’οματες, έρθεν ο Γιωρίκας, δηλαδή, φως στα μάτια σου, ήρθε ο Γιώργος. Και η απάντηση ήταν, τ΄οματες γομάτον φως, δηλαδή τα μάτια σου, γεμάτα φως.

Την ξενιτιά την τραγουδούσαν στα γλέντια τους, με διάθεση κι ένα παράπονο θρονιασμένο, πάντα μέσα τους. Λίγες μόνο στροφές από τα τραγούδια αυτά, καταδεικνύουν  την ψυχική και συναισθηματική κατάσταση, των ξενιτεμένων. Τραγουδούσαν κι έλεγαν:

Η ξενιτιά και ο θάνατον τα δύο ένα κι είναι, εζήξα και νετέρεσα η ξενιτιά βαρύν εν;

Αναθεμάτον π’έλεγεν η ξενιτιά καλόν εν; Εγώ πα εδοκίμασα, πικρόν φαρμακερόν εν.

Επίσης, άλλος ήταν ο χαιρετισμός, για τους εργαζόμενους σε χωράφι. Όταν άτομο διερχόταν από χωράφι, στο οποίο εργαζόταν, μια παρέα εργατών, τότε, μετά την καλημέρα συμπλήρωνε τον χαιρετισμό, λέγοντας τη φράση στα τούρκικα:

Γολά κελέν, που θα πει, καλή ευκολία. Και η απάντηση ήταν, Σα ολσούν, δηλαδή, έτσι ας γίνει.

Σε παλαιότερες εποχές στην Τουρκία, οι διάφοροι τοπικοί διοικητές, απαγόρευαν γλώσσα άλλη πλην της τουρκικής, αλλά και θρησκεία, πέραν του ισλαμισμού.

Τότε, οι χριστιανοί, αποδίδοντας το χαιρετισμό του διερχόμενου και συγκεκριμένα του θεριστή, σήκωνε το δρεπάνι και το έφερνε στο αριστερό χέρι, κάνοντας έτσι το σταυρό, ενώ απαντούσε στο διερχόμενο τη συνήθη φράση σα ολσούν, έτσι ας γίνει.