Ζωηρή αναστάτωση προκάλεσε η εξαγγελία του Δ.Σ. της ΔΕΗ για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της Επιχείρησης με την παράλληλη γνωστοποίηση ότι η κυβέρνηση δεν είναι διατιθεμένη να προβεί σε αγορά μετοχών. Κατά τον τρόπο αυτό το Δημόσιο θα πάψει να κατέχει την πλειοψηφία των μετοχών και η μεγαλύτερη επιχείρηση της χώρας θα περιέλθει στον έλεγχο ιδιωτών. Ακολούθησαν συνεντεύξεις, ψηφίσματα, συσκέψεις περιφερειακών οργάνων. Εκδηλώθηκε έντονη ανησυχία για τις επιπτώσεις από τη μεταβολή τόσο στον επιχειρηματικό, όσο και στον οικογενειακό τομέα. Στις κινήσεις αυτές διαφαίνεται έντονη η υποκρισία και η προσπάθεια να καρπωθούν κάποιοι κομματικοί σχηματισμοί οφέλη. Το εντυπωσιακό δεν είναι η απώλεια του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ, αλλά η χρονική υστέρηση με την οποία αυτή επήλθε.

Η πορεία των δημοσίων επιχειρήσεων είχε προδιαγραφεί, όταν κατέρρευσε ο κόσμος του υπαρκτού λεγόμενου σοσιαλισμού, του ανυπάρκτου δηλαδή, καθώς τον χαρακτήριζε ο ολοκληρωτισμός της κομματικής ολιγαρχίας. Τότε ο δυτικός κόσμος πανηγύρισε τον θρίαμβο του καπιταλισμού, ο οποίος προβλήθηκε ως το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, το οποίο εγγυάται την ελευθερία των ατόμων (ο όρος πρόσωπο είναι άγνωστος στο στερέωμα του συγχρόνου μηδενισμού) και συνάμα την οικονομική πρόοδο και ευημερία. Το σύστημα εξαπέλυσε άγρια επίθεση κατά του κράτους ως δήθεν κακού και αποτυχημένου επιχειρηματία και πρόβαλε την ιδιωτική πρωτοβουλία ως την εγγυώμενη την πρόοδο των κοινωνιών.

Χωρίς ουσιώδεις αντιστάσεις προχώρησε σε λήψη αποφάσεων, που στόχευαν στην εκποίηση του δημοσίου πλούτου των λαών στο αδηφάγο κεφάλαιο. Ο λαϊκός καπιταλισμός, που διέκρινε επί δεκαετίες τις δυτικές χώρες, μετά τη λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20^ου αιώνα, παρέδωσε τη σκυτάλη στον άγριο και ανθρωποφάγο καπιταλισμό της παγκοσμιοποίησης και της ελεύθερης, όπως το σύστημα την αποκάλεσε, αγοράς. Στα πλαίσια αυτής της επιχείρησης καταλήστευσης εκδόθηκε το 1992 και η ευρωπαϊκή οδηγία για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας. Μέχρι τότε τον όρο απελευθέρωση χρησιμοποιούσαμε μόνο για ανθρώπους. Τότε μάθαμε ότι υπό δουλεία στέναζαν και αγαθά και υπηρεσίες υπό τον ασφυκτικό έλεγχο του κράτους!

Η εχθρική προς τη ΔΕΗ ρυθμιστική αρχή ενέργειας, η προπαγάνδα υπέρ της πράσινης ενέργειας, η εισαγωγή της ΔΕΗ στο χρηματιστήριο, όπου καταβαραθρώθηκε η μετοχή της, η κατάργηση των επενδυτικών προγραμμάτων της, η μη ανανέωση του προσωπικού της με αποτέλεσμα να χαθεί πολύτιμη τεχνολογική εμπειρία, η μεταφορά ολοένα και περισσότερων εργασιών σε εργολάβους, η κατάτμησή της και η εκποίηση του ΑΔΜΗΕ προ ολίγων ετών και του ΔΕΔΔΗΕ πρόσφατα, η καταδίκη του λιγνίτη σε ισόβια (όταν όλα απελευθερώνονται!) ήταν κινήσεις που φανέρωναν την τελική πρόθεση των κρατούντων. Συνεπώς το ότι θα πωλούσε κάποια κυβέρνηση ένα ακόμη μερίδιο των μετοχών της ή θα απείχε από τη συμμετοχή της  στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου ήταν αναμενόμενο.

Βέβαια η απόφαση της Κυβέρνησης έφερε σε δύσκολη θέση μέλη του κυβερνώντος κόμματος, τα οποία κατέχουν θέσεις τόσο σε συνδικαλιστικούς όσο και σε αυτοδιοικητικούς θεσμούς, καθώς θεωρούν ότι είναι υποχρεωμένα να δώσουν κάποιες εξηγήσεις στον λαό, που υποτίθεται ότι θορυβήθηκε από τις εξελίξεις! Όμως δεν είναι τόσο δύσκολη η θέση τους, όσο φαίνεται. Διαμαρτύρεται η αντιπολίτευση για την απώλεια του από καιρό απολεσθέντος δημοσίου χαρακτήρα της ΔΕΗ, καθώς αυτή δεσμεύτηκε από τη διακήρυξη της απελευθέρωσης της ενέργειας με ευθύνη πολλών κυβερνήσεων, υποταγμένων στο διεθνές σύστημα εξουσίας.

Στον καπιταλιστικό δυτικό κόσμο το σύστημα εξουσίας παίζει κατά θαυμαστό τρόπο το παιχνίδι του με την εναλλακτική ενδυνάμωση κομματικών σχηματισμών, που ανέρχονται στην εξουσία. Οι σχηματισμοί της αποκαλούμενης Δεξιάς δεν κρύβουν ότι υπηρετούν το μεγάλο κεφάλαιο. Αν διατηρούν ισχυρή εκλογική βάση αυτό οφείλεται στο ότι προβάλλονταν κατά το παρελθόν ως οι θεματοφύλακες των ιερών και των οσίων. Και αυτά δεν πρόκειται να πάψουν ποτέ να συγκινούν μέρος του λαού, όσο και αν η κοινωνική παρακμή ογκώνεται. Βέβαια η υποκρισία έχει πλέον αποκαλυφθεί, πλην η εκλογική βάση, εκδηλώνοντας την αγανάκτησή της, μετακινείται σε σχηματισμούς της άκρας Δεξιάς υπό τον έλεγχο πάλι του συστήματος υποκειμένων. Και είναι οδυνηρό ότι αυτό κάνουν και πιστά μέλη της Εκκλησίας, που φαίνεται να αγνοούν ότι ο ολοκληρωτισμός είναι εχθρικός προς την εν Χριστώ ελευθερία!

Οι σχηματισμοί του σοσιαλδημοκρατικού και σοσιαλιστικού χώρου είχαν υποταγεί στις δυτικές χώρες στο αστικό σύστημα ήδη κατά τον 19^ο αιώνα. Διατηρήθηκαν από το σύστημα εξουσίας, ώστε οι πεινώντες και διψώντες την (κοινωνική) δικαιοσύνη να μην ολισθαίνουν προς τον κομμουνισμό, τον εχθρό του αστικού συστήματος. ΟΙ σχηματισμοί αυτοί είναι πρόθυμοι να στραφούν κατά των ιερών και των οσίων εν γνώσει ότι αυτό δεν έχει πολιτικό κόστος, αφού οι υπέρμαχοι αυτών, οι «συντηρητικοί», ανήκουν σε άλλο κομματικό στρατόπεδο. Όμως και εδώ οι εξαγγελίες για δικαιοσύνη είναι μόνο για αδάπανη προσφορά ελπίδων. Πέρα από το ότι ενέχονται για την κακοδιοίκηση των δημοσίων Επιχειρήσεων και τον ακραίο λαϊκισμό, είναι αδύνατο να αποκρύψουν ότι το αδηφάγο κεφάλαιο δεν στενοχωρείται ιδιαίτερα με την ανάρρησή τους στην εξουσία. Και όταν αυτό κρίνει αναγκαίο επέρχεται προσέγγιση και συγκυβέρνηση των «αιωνίων αντιπάλων», τους οποίους χωρίζουν «χαώδεις ιδεολογικές διαφορές»! Ευτυχώς γι’ αυτούς, ο λαός, που τα γνωρίζει όλα, όπως αποφαίνεται στα καφενεία, δεν προβληματίζεται και πολύ.

Όταν όμως τα σκάνδαλα βοούν και η οικονομική κρίση αρχίζει και προβληματίζει την κοινή γνώμη, το σύστημα εξουσίας έχει εναλλακτική λύση. Το 3% γίνεται 35% και κυβερνά. Μεταφέρει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αλλοιωμένο στις Βρυξέλλες και εκποιεί τη Μακεδονία κατά την επιθυμία των ισχυρών, όχι βέβαια του Στάλιν και του Τίτο, αλλά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ! Έτσι απαλλάσσει τους «αιώνιους αντιπάλους» από το πολιτικό κόστος, όπως οι άφρονες στρατιωτικοί πραξικοπηματίες απάλλαξαν τους τότε, αναλαβόντες την προδοσία της Κύπρου. Αλλά πώς η Αριστερά υπηρετεί σύστημα, το οποίο, υποτίθεται ότι πολεμά; Αριστερά; Ποια Αριστερά; Η νεομαρξιστική; η μεταμαρξιστική; η μη μαρξιστική; Το υβρίδιο Μαρξ και Φρόυντ, στο οποίο δεν διακρίνεται ουδένα χαρακτηριστικό του πρώτου;

Όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί υπηρετούν το διεθνές σύστημα εξουσίας και από εκεί λαμβάνουν εντολές. Όλοι είναι υπέρ του ευρωπαϊκού προσανατολισμού της χώρας, εξηγώντας βέβαια ότι είναι υπέρ της Ευρώπης των λαών! Και ποιος δεν θέλει βέβαια την ειρηνική συνύπαρξη και συνεργασία; Αλλά είναι οι λαοί που αποφασίζουν; Δεν έχει αλωθεί το σύνολο των χωρών της ΕΕ από το αδηφάγο τραπεζικό κεφάλαιο; Η χώρα μας δεν δοκιμάζεται από την απληστία του και από τις διαχειρίστριες ισχυρές χώρες. Και ο λαός εκτονώνεται βρίζοντας την Μέρκελ, που μας αποχαιρετά; (Η ελπίδα έρχεται!).

Τι φοβούνται οι των κομματικών σχηματισμών εξουσίας; Το σύστημα που τους στηρίζει είναι πανίσχυρο. Ο λαός είναι με το μέρος τους. Η συντριπτική πλειοψηφία τρέμει την έξοδο από την ΕΕ περισσότερο από τον κορωνοϊό. Και βέβαια δεν είναι στο χέρι μας να το αποφασίσουμε. Απέναντί τους έχουν μόνο το 5% των εμμενόντων στον σταλινισμό και κάποια σταγονίδια του εξωκοινοβουλευτικού χώρου, ίσως και ελάχιστους ανένταχτους, αιθεροβάμονες ιδεολόγους ή «ψεκασμένους»!

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»