Με αφορμή το θάνατο του 20χρονου φοιτητή από την Κρήτη Βαγγέλη Γιακουμάκη, είναι ίσως η ιδανικότερη στιγμή για τον καθένα μας να κάνει τον απολογισμό του. Απολογισμό που αφορά το κατά πόσο ο καθένας μας συμμετέχει, συμβάλλει ή ανακάμπτει την εξάπλωση του φαινομένου. Κατά πόσο η στάση του καθενός από εμάς δημιουργεί μια ευνοϊκή συνθήκη στη συνέχισή του. Με την τάση να θεωρούμε «ιδιωτική υπόθεση» το κάθε περιστατικό οποιασδήποτε μορφή βίας, υψώνουμε τα τείχη μας, κρατώντας μας απ’ έξω, με συνέπεια να μην δηλώνουμε διαθέσιμοι να γίνουμε αρωγοί στην καταπολέμηση της βίας.

Η αποστασιοποίηση και η παθητική παρατήρηση αποτελούν ίσως μια σιωπηρή ενθάρρυνση, η οποία ενισχύεται ολοένα και περισσότερο, εάν αφουγκραζόμαστε τα περισταστικά βίας, σαν ζητήματα που ο καθένας οφείλει να επιλύει μόνος του. Και δυστυχώς μόνο ένας θάνατος, είναι ικανός να μας ταρακουνήσει προσωρινά και την επόμενη ημέρα πάλι θα κλειστούμε στα τείχη μας.

Το Κέντρο Συμβουλευτικής Γυναικών Θυμάτων Βίας του Δήμου Καστοριάς, προσφέρει τις υπηρεσίες του σε γυναίκες θύματα βίας, αλλά η υπόθεση του νεαρού φοιτητή δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα που αντιμετωπίζει καθημερινά η δομή. Άνθρωποι μόνοι που ντρέπονται γι’ αυτό που τους συμβαίνει, διστάζουν να μιλήσουν, διστάζουν να ζητήσουν βοήθεια γιατί θεωρούν πως το πρόβλημά τους είναι «προσωπική υπόθεση».

Με τον τραγικό επίλογο της υπόθεσης αυτής, πριν ξεκινήσουμε να θρηνούμε, ας αναρωτηθούμε κατά πόσο η στάση μας ενισχύει τους θύτες και αποθαρρύνει τα θύματα από το να ζητήσουν βοήθεια. Ας αναρωτηθούμε πόσο εύκολα στοχοποιούμε οτιδήποτε ξένο από εμάς ή οτιδήποτε δεν μας ταιριάζει. Ας αναρωτηθούμε κατά πόσο έχουμε επιτρέψει στα στερεότυπα να γίνουν οι άξονες των συμπεριφορών μας.

Το Κέντρο Συμβουλευτικής Γυναικών Θυμάτων Βίας