Ήταν χολιασμένος  ο φίλος μας, από το Ευαγγέλιο και την ερμηνεία του που άκουσε το πρωί της Κυριακής στην εκκλησία.

  Το κείμενο έλεγε (Λουκ.14,16-24) ότι κάποιος άνθρωπος ( κι αυτός στην παραβολή ήταν ο Θεός)  ετοίμαζε ένα πλούσιο δείπνο και κάλεσε γι΄αυτό πολλούς.

  Όταν ήρθε η ώρα του δείπνου, βλέπει ότι οι προσκεκλημένοι δεν ήρθαν κι οι δούλοι τον πληροφόρησαν ότι  δεν ήρθαν, γιατί ο ένας είχε  αγοράσει ένα χωράφι κι έπρεπε τάχα να πάει να το δει, άλλος ότι είχε αγοράσει πέντε ζευγάρια ζώα κι έπρεπε να τα δοκιμάσει, άλλος ότι ήταν νιόπαντρος κι αυτό τον εμπόδιζε.

  Όλοι πιάστηκαν από κάπου και στο δείπνο δεν ήρθαν.

  Τότε οργισμένος ο οικοδεσπότης είπε  στους δούλους του να μαζέψουν από τους δρόμους και τις πλατείες τους φτωχούς και τους ανάπηρους και να τους παραθέσει το τραπέζι του.

  Όπως και έγινε.

  Δηλαδή κάνει διακρίσεις και ο Θεός; επέμενε να ρωτάει ο κύριος.

  Άλλους καλεί στο δείπνο Του κι άλλους όχι;

  Και μάλιστα αφήνει απ΄έξω τους φτωχούς και τους αναξιοπαθούντες;

  Πάλι οι πλούσιοι πρώτοι;

  Πάλι αδικημένοι οι αδύνατοι;

  Κι απ΄το Θεό;

  Γιατί;

  Πάει, πουθενά δεν υπάρχει δικαιοσύνη.Πουθενά…Κι εγώ πίστευα  στη δική Του τουλάχιστον αγάπη κι έβρισκα παρηγοριά, έτσι που είμαι και ανάπηρος..

  Με στενοχώρησε πολύ η μέρα σήμερα.

  Δεν μου έρχεται να ξαναδιαβάσω Γραφή.

                                                             ………………………..………………………….

    Δεν ξέρω, αλλά ένιωσα να συμμερίζομαι τα συναισθήματα του φίλου μας, αν ήταν έτσι.

  Αλλά δεν είναι έτσι, του είπα.

  Πείσε με, μου απαντάει.

    Κατ΄αρχήν να πούμε ότι οι παραβολές ήταν παραδείγματα που έπαιρνε ο Χριστός από την καθημερινή ζωή, για να διδάξει  μ΄αυτά μεγάλες αλήθειες που αλλιώς δεν θα καταλάβαιναν οι άνθρωποι.

  Έτσι δεν μπορούμε το καθετί της παραβολής – της αλληγορίας – να το παραλληλίσουμε οπωσδήποτε με κάτι.

  Ο Χριστός θέλει να περάσει ένα μήνυμα με την παραβολή κι αυτό πρέπει να ψάξουμε στην πλαστή ιστορία που χρησιμοποιεί.

  Κι εδώ το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι ότι ο Θεός καταδέχεται τους ανθρώπους και τους καλεί κοντά του, στη Βασιλεία Του, ως συνδαιτημόνες Του.

    Μεγάλη η τιμή.

  Κι όμως οι άνθρωποι υποτιμούν, περιφρονούν αυτή την πρόσκληση.

  Όσο για την απαξίωση των φτωχών, υπάρχουν χίλια άλλα μύρια χωρία της Κ.Διαθήκης που την αναιρούν.

  Πρώτα πρώτα ο ίδιος ο Χριστός και η μητέρα Του με την οικογένεια του Ιωσήφ ήταν φτωχοί άνθρωποι.

  Ο Ιησούς γεννήθηκε σε στάβλο.

  Σ ένα Του μαθητή που ήθελε να Τον ακολουθήσει, είπε ότι τα πουλιά του ουρανού και οι αλεπούδες έχουν φωλιές, ενώ αυτός δεν είχε πού να γείρει το κεφάλι.

  Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή και υπεράσπιση της φτώχειας απ΄αυτήν;

    Αλλού ο απόστολος Παύλος λέει: ”…Βλέπετε, αδελφοί μου, ποιοι είστε εσείς που σας κάλεσε ο Θεός.Δε βρίσκονται ανάμεσά σας πολλοί σοφοί με τα ανθρώπινα κριτήρια ούτε πολλοί με πολιτική ισχύ ούτε πολλοί με αριστοκρατική καταγωγή. Αλλά αυτούς που ο κόσμος τους θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς κι αυτούς που ο κόσμος τους θεωρεί ανίσχυρους..,παρακατιανούς και περιφρονημένους.., τα μηδενικά, διάλεξε, για να καταργήσει ακριβώς όσους θαρρούν πως είναι κάτι”.

    Και πράγματι έχουμε αγίους απ΄όλες τις τάξεις των ανθρώπων κι απ΄όλα τα επίπεδα.

  Άρα στην κλήση Του δεν ξεχωρίζει καμιάς τάξης ανθρώπους ο Θεός.

    Στο γράμμα του αποστόλου Παύλου που στέλνει στον Τιμόθεο λέει ότι ”Ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να γνωρίσουν την αλήθεια”.

  Κι αλλού: ”Ο Θεός έδωσε τη σωτηρία σε όλους τους ανθρώπους”

  Κι ακόμη ο Χριστός λέει ότι ” όποιος κι αν είναι αυτός που θα πάει κοντά Του, δε θα τον διώξει”.

  Με την προϋπόθεση όμως να σηκώνει καθημερινά το σταυρό του.

   Αλλού πάλι λέει ότι ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις.

  ”Ου γαρ έστι προσωποληψία παρά τω Θεώ”.

  ¨Μόνο που έλκεται ιδιαίτερα από τους ανθρώπους που έχουν ή αρετή ή ταπείνωση ή καθαρή καρδιά και συνείδηση ή ευσπλαχνία και αληθινή μετάνοια.

  Αυτούς τους βλέπει να είναι πολύ πιο κοντά στη Βασιλεία Του από άλλους και τους περιποιείται με ποικίλους τρόπους, αν μπορεί να λεχθεί αυτό.

    Υπάρχει γι΄αυτό ένα χωρίο στην προς Ρωμαίους επιστολή, που στην αρχή της πνευματικής μας πορείας μάς σκανδαλίζει όλους..

  Κι αυτό είναι: ”Οίδαμεν ότι τοις αγαπώσι τον Θεόν, πάντα συνεργεί εις αγαθόν, τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς ούσιν. Ότι ους προέγνω, και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του υιού αυτού..ους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε και ους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσεν, ους δε εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε…”.

  Δηλαδή ”είμαστε βέβαιοι ότι για όποιον αγαπάει το Θεό όλα βγαίνουν σε καλό του.

  Αυτό ισχύει για όσους κάλεσε ο Θεός σύμφωνα με το λυτρωτικό Του σχέδιο. Όσους προγνώρισε, αυτούς και προόρισε να γίνουν όμοιοι με τον Υιό του…Κι αυτούς που προόρισε, αυτούς και κάλεσε. Κι αυτούς που κάλεσε, αυτούς και έσωσε. Κι αυτούς που έσωσε, αυτούς και δόξασε”..

    Παρερμηνεύοντας αυτό το στίχο ο ιερός Αυγουστίνος, μεγάλος Πατέρας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, έφτασε στο αιρετικό συμπέρασμα του απόλυτου προορισμού, ότι άλλους ο Θεός τους προορίζει για τη σωτηρία κι άλλους για την κόλαση.

  Η Εκκλησία καταδίκασε αυτή τη δοξασία.

  Η Ορθοδοξία διδάσκει ότι ο Θεός νοιάζεται και θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν, όπως φαίνεται βέβαια καθαρά και από την απροκατάληπτη μελέτη της Αγίας Γραφής στον κάθε αναγνώστη.

    Το ότι ”όσους προγνώρισε αυτούς και εκάλεσε…” το ερμηνεύει νομίζουμε το παράδειγμα με τον άρχοντα, και στην καρδιά και στην πλούσια περιουσία, πατέρα που είχε ένα γιο και πολλούς δούλους, τους οποίους είχε αγοράσει από τα σκλαβοπάζαρα.

  Ο πατέρας προκειμένου να εξασφαλίσει αξιόπιστους δούλους στο γιο του, τους παρακολουθούσε και τους αξιολογούσε.

  Ορισμένους τους βρήκε άξιους της εμπιστοσύνης του, για να υποτάσσονται στο γιο του και να μένουν στο αρχοντικό του.

  Και αυτούς και κράτησε κοντά του.

  Τους υπόλοιπους τους απασχόλησε σε διάφορες κατώτερες δουλειές.

    Έτσι συμβαίνει και με την κλήση των ανθρώπων για τη Βασιλεία του Θεού.

  Η κλήση δηλ. του Θεού απευθύνεται σ΄όλους τους ανθρώπους ως δυνατότητα να σωθούν.

  Εξειδικεύεται ύστερα — αν μπορεί να λεχθεί έτσι — για ορισμένες ψυχές, τις οποίες προτιμάει για το ποιόν της ψυχής τους.

  Όπως συνέβη και με τον πλούσιο νεανίσκο που είχε τηρήσει όλες τις εντολές και τον οποίο ”ηγάπησεν”, συμπάθησε ο Ιησούς, κατά τη Γραφή.

  Άσχετα αν αυτός δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα του Ιησού.

  Κι αυτούς τους ανθρώπους, που τους διεκδικεί η αγάπη Του οπωσδήποτε και τους καλεί ιδιαίτερα, τους προγνωρίζει ο Θεός, πριν τους πει με τον τρόπο Του ”ελάτε κοντά μου”.

  Και τους γνωρίζει εκ των προτέρων είτε με τα διάφορα τεστ-δοκιμασίες που τους θέτει είτε και μόνο από τη διαπίστωση που κάνει με το θεϊκό Του μάτι, που μπορεί να εισχωρεί μέχρι τα βαθιά των ανθρώπων..

  Και με το οποίο μάτι ερευνά και ζυγίζει τα ενδότερα της ψυχής τους, την οποία βλέπει ”να Του κάνει”, θα λέγαμε απλά.

    Αυτό το βλέπουμε καθαρά στην κλήση του Εβραϊκού λαού..

  Χρόνια και αιώνες πριν έρθει ο Χριστός στη γη, ο κόσμος σάπιζε στην αμαρτία, την κακία και την αδικία.

  Μέσα σ΄όλους αυτούς τους διεφθαρμένους ανθρώπους βρήκε ο Θεός και κάποια δίκαιη ψυχή, για να Τον αναπαύσει.

  Έναν άγιο για τα δεδομένα της εποχής.

  Τον Αβραάμ.

  Αυτός προσείλκυσε την αγάπη Του και την ευαρέσκειά Του.

  Και του φανέρωσε τον εαυτό Του.

  Τον γνώρισε και του γνωρίστηκε.

  Και του υποσχέθηκε ότι θα τον κάνει γενάρχη ενός μεγάλου έθνους. Όπως και τον έκανε γενάρχη ενός καπάτσου λαού.

  Του Εβραϊκού λαού.

  Και τον ανέλαβε προσωπικά αυτόν το λαό ο Θεός, για να τον βγάλει από τη γη της Αιγύπτου και να τον εγκαταστήσει στην Παλαιστίνη.

  Και να τον προπαιδεύσει, για να προέλθει απ΄αυτόν ο Χριστός.

  Και γεννήθηκε απ΄αυτόν ο Χριστός, ως Ιουδαίος κατ΄άνθρωπον.

  Τι κρίμα όμως που οι απόγονοι του Αβραάμ ξέπεσαν από την κλήση και την αγάπη του Θεού.

  Όχι μόνο δεν αποδέχτηκαν το Χριστό, αλλά και Τον σταύρωσαν.

    Γι΄αυτήν τη νέα κλήση τους για τη Βασιλεία των ουρανών με μεσίτη τον Ιησού, κατά πολλούς ερμηνευτές, μιλάει ο Χριστός με την παραβολή του μεγάλου δείπνου, στο οποίο αρνήθηκαν οι Εβραίοι να πάνε κι ο Θεός τους απέρριψε.

  Και στράφηκε μετά στον ειδωλολατρικό κόσμο.

  Είναι οι άνθρωποι της παραβολής, που συμμάζεψαν οι δούλοι από τις πλατείες και τους δρόμους.

  Κι είναι οι άνθρωποι αυτοί που ανταποκρίθηκαν στην κλήση Του  και αποτέλεσαν το νέο εκλεκτό λαό Του.

  Είμαστε όλοι εμείς που βαφτιστήκαμε στο όνομά του Χριστού και γίναμε μέλη της Εκκλησίας Του, οι οποίοι όμως σήμερα κινδυνεύουμε  λόγω της χλιαρότητάς μας, των συμβιβασμών μας με την αμαρτία και της άρρωστης πίστης μας, να αποδοκιμαστούμε κι εμείς από το Θεό και να μπάσει στη Βασιλεία  Του όσους είναι εκτός της Εκκλησίας.

  Σαν κάτι τέτοιο διαισθανόμαστε ότι μυστικά και άδηλα διενεργείται.

  Που θα το ευχόμασταν βέβαια, για να γίνουμε όλοι μία ποίμνη με ένα τσοπάνη, το Χριστό, όπως το προείπε.

  Χωρίς όμως να αποκλειστούμε από τη χάρη και την αγάπη Του οι χριστιανοί, όπως την έπαθαν οι Εβραίοι.

  Μακάρι.

                                                                                       ………………………..………………..

  Μια απάντηση, κ.Γ—–ο, που θα μπορούσαμε να σου δώσουμε ήταν αυτή.

  Πιο ικανοποιητική ψάξ΄την με τον πνευματικό σου και την προσευχή.

  Πιστεύουμε ότι θα καταλάβεις ότι όχι μόνο δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ΄ότι, και με την ένστασή σου και τη ζήλια, που σου προκάλεσε το ευαγγέλιο της Κυριακής, σού έστειλε το μήνυμα ο Θεός ότι σ΄αγαπάει και σε προσκαλεί ιδιαίτερα κοντά Του.

  Μόνο ο αδιάφορος και αμετανόητος άνθρωπος δεν ανήκει στους παρακαθημένους στο δείπνο Του .

  Κι αυτό, γιατί δεν το αξίζει.

  Αυτός ωστόσο ”θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”.

  Μαζί κι εσένα, που πίστεψες ότι σε υποτίμησε.

  Μη μεμψιμοιρείς επομένως και λιποψυχείς.

  Συνέχισε αγόγγυστα το δρόμο σου.

  Κι έχει Αυτός πολλά και για σένα.

  Γένοιτο.

    Αμήν                                                                   Ζιώγα Κατερίνα

                                                                               Εκπαιδευτικός