«Μα η εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση αποτελεί μοναδική ευκαιρία για την αριστερά στην Ελλάδα, είναι δυνατόν το ΚΚΕ να απέχει;»
Το ερώτημα αυτό με παραλλαγές διαδίδεται από τον ΣΥΡΙΖΑ και απευθύνεται κυρίως σε ανθρώπους αριστερούς, ριζοσπάστες, σε οικογένειες με «ρίζες» στο εργατικό κίνημα, στην ΕΑΜική Αντίσταση, στον αγώνα του ΔΣΕ, στους αγώνες της μετεμφυλιακής περιόδου, στον αντιδικτατορικό αγώνα, στην περίοδο της μεταπολίτευσης. Μάλιστα λένε, μα καλά, είναι «ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ με διαδρομή στην αριστερά, το κίνημα, με αναφορά στις ιστορικές παραδόσεις, με τα στελέχη της ΝΔ, γνωστούς γόνους αστικών οικογενειών, πολλούς με ακροδεξιά καταγωγή»;
Σε σχέση με το πρώτο ερώτημα, πρέπει να σημειώσουμε ότι αποτελεί σημερινή εκδοχή τού «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται» που πρόβαλλε το ΠΑΣΟΚ όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το 1981, προσπαθώντας να συνδέσει τη διακυβέρνησή του με τους πόθους του λαού και της εργατικής τάξης που πάλευε πάνω από 5 δεκαετίες ενάντια σε φασιστικές δικτατορίες, σε διώξεις, φυλακίσεις, πάλεψε και με τα όπλα να γίνει νοικοκύρης στον τόπο του.
Το τι «δικαιώθηκε» όλοι το ξέρουμε. Με «χαρτί» στο χέρι την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, μια αναγνώριση που ήρθε δικαιωματικά ως αποτέλεσμα 40 χρόνων αγώνα και δε χαρίστηκε από κανέναν, προσπάθησε το ΠΑΣΟΚ να χειραγωγήσει τη γενιά του ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ και της πολιτικής προσφυγιάς. Με «χαρτί» τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος προώθησε την ενσωμάτωση πλατιών εργατικών στρωμάτων. Με αυτά και με εκείνα κατάφερε να εξαπατήσει και να εκμαυλίσει κόσμο εργατικό – λαϊκό. Την ίδια ώρα, έβαζε πιο βαθιά τη χώρα στο ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, στήριζε με κάθε τρόπο το κεφάλαιο, προωθούσε το πρώτο κύμα αντεργατικών μέτρων, δε δίσταζε να επιβάλει πραξικοπηματικά ηγεσία στη ΓΣΕΕ κ.ά.
Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνει το ίδιο έργο και χωρίς μάλιστα τα ριζοσπαστικά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα του ΠΑΣΟΚ του 1981. Σήμερα η «ιστορική ευκαιρία» για την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνει: Ανοιχτά δήλωση ότι δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί η παρουσία της χώρας σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, ότι θα στηρίξει τους επιχειρηματίες, το κεφάλαιο, την εργοδοσία με διευκολύνσεις, με κρατικό χρήμα για να κάνουν επενδύσεις, ότι δε θα εξασφαλίσει την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων της περιόδου της κρίσης, ούτε καν θα καταργήσει τους απαράδεκτους έμμεσους φόρους που βαραίνουν τη λαϊκή οικογένεια. Γι’ αυτά, άραγε, πολέμησε η γενιά του 1940, βγήκαν αντάρτες στα βουνά, γι’ αυτά, άραγε, δόθηκε ο 3χρονος αγώνας του ΔΣΕ. Γι’ αυτά υπομείνανε εξορίες, βασανιστήρια, διώξεις χιλιάδες λαού; Γι’ αυτά πήραν το δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς; Για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015 και να πει ότι δικαίωση των αγώνων του λαού είναι να δώσει λίγα ψίχουλα που πέφτουν απ’ το τραπέζι των κεφαλαιοκρατών σε όσους «ζουν» με οικογενειακό εισόδημα κάτω από 800 ευρώ το μήνα; Για να τους τάξει αύξηση στη χιλιοτσακισμένη σύνταξη 1,28 ευρώ την ημέρα; Δηλαδή, ξανά μία από τα ίδια; Όμως, γι’ αυτά βγήκαν στο δρόμο και χιλιάδες που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις την προηγούμενη πενταετία, όσοι αντέδρασαν στα μνημόνια; Γι’ αυτά τα ψίχουλα απήργησαν, συγκρούστηκαν με την εργοδοσία, κινδύνεψαν με απολύσεις. Γι’ αυτά κατέβηκαν χιλιάδες τον περασμένο Νοέμβρη στο κέντρο της Αθήνας απ’ όλη την Ελλάδα;
Σε σχέση με το δεύτερο ερώτημα. Ο λαός μας λέει, και σωστά, ότι τα «στερνά τιμούν τα πρώτα». Η στράτευση στο κίνημα, στα δίκια της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, στην υπόθεση της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης, στο κομμουνιστικό κίνημα δεν είναι «εισιτήριο διαρκείας», ούτε σημαία ευκαιρίας. Το ποιος, λοιπόν, είναι αριστερός, ριζοσπάστης δεν κρίνεται απ’ ό,τι έκανε στα νιάτα του, αλλά από το τι κάνει τώρα και, κυρίως, τι στάση κρατά απέναντι στο ερώτημα: «Με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο ή με το λαό και την εργατική τάξη». Και με τα δύο δε γίνεται. Κριτήριο, επίσης, είναι η στάση απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Πολλοί απ’ αυτούς, ήδη απ’ τις αρχές της δεκαετίας του 1990, επέλεξαν διαδρομές συμβιβασμού με το σύστημα. Δεν μπορεί να θέλεις να λέγεσαι αριστερός ή ριζοσπάστης, ότι τιμάς την Ιστορία του εργατικού κινήματος και, ταυτόχρονα, να συναγελάζεσαι με τα γεράκια του ιμπεριαλισμού και των πολυεθνικών στο Κόμο, στο Τέξας, στις Βρυξέλλες, να δίνεις υποσχέσεις ότι δεν αμφισβητείς το αντεργατικό – αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ και να υπόσχεσαι στο λαό ψίχουλα, τα ίδια και χειρότερα απ’ αυτά που έταζε ο Γ. Α. Παπανδρέου το 2009, προκειμένου να κρύψει την αντιλαϊκή πολιτική που έφερνε. Ναι, λοιπόν, τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν διαφορετική ιστορική, ιδεολογική, πολιτική καταγωγή από τα στελέχη της ΝΔ, αυτό, όμως, δεν τα εμποδίζει να συντρώγουν μαζί με υπουργούς του ΠΑΣΟΚ, με στενούς συνεργάτες του Σημίτη, με εθνικιστές, με στελέχη Ινστιτούτων του ιμπεριαλισμού (π.χ., Ιδρυμα Λεβί), με πουλημένους συνδικαλιστές που κατακλύζουν τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαφορές τους με τα στελέχη της ΝΔ δεν τους εμποδίζουν να συγκλίνουν στους ίδιους αντιλαϊκούς στόχους, να κραυγάζουν για την ανάγκη σωτηρίας της ΕΕ και του ευρώ, να καθησυχάζουν ότι το πρόγραμμά τους είναι ρεαλιστικό εντός του πλαισίου της ΕΕ, να αναγνωρίζουν ότι το χρέος πρέπει να το πληρώσει ο λαός, να παίρνουν τα συγχαρητήρια από τον ΣΕΒ και επιχειρηματικούς ομίλους για τις θέσεις τους!
Οι αριστεροί, οι ριζοσπάστες, οι άνθρωποι που έχουν δώσει χρόνια στο κίνημα, οι νέοι που έκαναν τα πρώτα τους αγωνιστικά βήματα τα προηγούμενα χρόνια, δεν πρέπει να την ξαναπατήσουν, δεν πρέπει να ξεγελαστούν. Οχι πάλι «ο αγώνας δικαιώνεται»! Ο λαός μόνος του θα δικαιώσει τους αγώνες του. Από κανένα σωτήρα δεν πρέπει να περιμένει τίποτα. Με την οργάνωσή του, την πάλη του σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με τη Λαϊκή του Συμμαχία, την πάλη του για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Γι’ αυτό πρέπει να δυναμώσουν το ΚΚΕ και με την ψήφο τους στις 25 του Γενάρη.

Ντάγκα Παναγιώτα Γραμματέας ΤΕ Γρεβενών ΚΚΕ