Τα έθιμα των λαών καθώς και κάθε πολιτιστικής δραστηριότητα αποτελούν το θεμέλιο της εθνικής οντότητας κάθε κράτους,γιατί είναι ενέργειες,τα έθιμα,που γεννήθηκαν από τις ανάγκες των λαών στην πορεία της ζωής τους.

Σήμερα, με την ανάπτυξη του πολιτισμού και την τεχνική κατασκευών,χάρη στων οποίων μπορεί ο άνθρωπος σε λίγο χρόνο να βρεθεί από την μία άκρη του κόσμου στην άλλη με τη χρήση αεροπλάνων προς το παρόν,σήμερα επαναλαμβάνω τα έθιμα χάνονται και δεν ακολουθούνται ή πραγματοποιούνται.Η κατάσταση όμως αυτή έχει επομένως τον αντίκτυπο της και στην εθνική έννοια των λαών.

Σήμερα θέλω να περιγράψω ένα έθιμο που εφαρμόζονταν,δεν γνωρίζω εάν εξακολουθεί να εφαρμόζεται ακόμα,στα χωριά της ανατολικής Πίνδου.

Είναι το έθιμο του αραβώνα.Μία ενέργεια σημαντικής επιρροής στη ζωή των ορεισίβιων κατοίκων της Πίνδου. Αποβραδίς μαζεύονταν το σόι του γαμπρού στο σπίτι του και όταν συγκεντρώνονταν πλέον όλο το σόι, τότε ξεκινούσαν για το σπίτι της υποψήφιας νύφης όλοι μαζί.

Μπαίνοντας στην  αυλή της νύφης έπαιρναν το παρακάτω τραγούδι ,τραγουδώντας όλοι μαζί .

<<Ξύπνα μπιρμπιλομάτα μου και ήρθα στη γειτονιά σου χρυσά πλεξούδια σου φέρα να βάλεις στα μαλλιά σου.>>

Το σόι της νύφης μαζεμένο στην πόρτα του σπιτιού σαν απάντηση τραγουδούσε υποδεχόμενο το σόϊ του γαμπρού.

<<Δεν το ξερα λεβέντη μου που ερχόσουν για τα μένα να πεταχτώ σαν πέρδικα να ρθω στην αγκαλιά σου να προσφέρω γλυκό κρασί σε μαστραπά μαλαματένιο.Εσύ να πίνεις το κρασί και εγώ να είμαι μέσα.>>

Όταν οι συμπεθέρα τύχαινε να είναι από τους ευκατάστατους του χωριού τότε καλούσαν και τους οργανοπαίχτες και στήνονταν γλέντι μέχρι πρωϊας.

Στο χορό όμως και πάλι τηρούσαν και εφαρμόζονταν το έθιμο.

Ποιος θα χορέψει πρώτα,ποιος ύστερα.

Έθιμα επαναλαμβάνω που θεμελίωναν την εθνική μας υπόσταση , όχι μόνον στην υπόθεση των αρραβώνων αλλά και  όλες τις άλλες καθημειρινές δραστηριότητες του λαού μας.Τώρα έπαψαν και έλειψαν τα έθιμα.

Πρέπει να βρούμε όμως κανόνες και τρόπους διατήρησης της εθνικής μας υπόστασης.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ