Ή διαφορετικά, ξαναχτίζοντας την αξιοπιστία. Οι οργανισμοί ειδικότερα και ο άνθρωπος γενικότερα πάντα θέλουν να διατηρήσουν τη φήμη τους, δηλαδή μία εντύπωση που μένει και λόγια διαδεδομένα από στόμα σε στόμα χωρίς κακεντρέχεια και δυσφημίσεις. Κάποιες φορές και ο οργανισμός και ο άνθρωπος τα καταφέρνουν άλλες πάλι όχι. Ευτυχώς όμως, αυτά που λέγονται και ακούγονται δεν είναι βαρύγδουπες δηλώσεις που δεν μπορείς να τις αντιμετωπίσεις αλλά μιας μέτριας δύναμης φήμες που μόνο κακό προσπαθούν να σου κάνουν.

Στο παρελθόν, σχεδόν κανείς δεν έδειχνε μεγάλο ενδιαφέρον για την εικόνα του. Η κάθε επιχείρηση είχε τη φιλοσοφία της, τους ανθρώπους της και αγωνιζόταν καθημερινά να προσφέρει τις υπηρεσίες της με αγάπη. Ούτε οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν με σκληρό, γεμάτο ζήλο την κοινότητα στην οποία ζούσαν. Έτσι, δεν υπήρχε και ο υπεύθυνος διαχείρισης κρίσεων και αν υπήρχε δεν είχε αυτόν τον τίτλο.

Απεναντίας, σήμερα τα πράγματα άλλαξαν. Δε νοείται πλέον οργανισμός χωρίς τον συγκεκριμένο υπεύθυνο. Ίσως, η ίδια η θέση να έχει δημιουργήσει το πρόβλημα. Καθημερινά, εταιρείες κλείνουν ή χάνονται, σβήνοντας παράλληλα και τη φήμη μιας ζωής, ενώ άνθρωποι μένουν αποκομμένοι στο περιθώριο, χωρίς να αλλάζουν μυαλό.

Ο χρόνος, όμως που είναι και ο καλύτερος γιατρός, δίνει καινούργιες ευκαιρίες και χώρο για σκέψεις και νέες ιδέες. Ο οργανισμός μέσα από το φιλανθρωπικό του έργο, την κάλυψη και την υπερεκτίμηση των ΜΜΕ, την προβολή και την παρουσία σε διάφορες εκδηλώσεις, αρχίζει να ξαναφτιάχνει την εικόνα του και να ρίχνει στάχτη στα μάτια βοηθώντας το κοινό να ξεχάσει. Η επιχείρηση ωστόσο μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα κολοσσό, να είναι επανδρωμένη με ανθρώπους γεμάτους νέες ιδέες και να αντιμετωπίζουν το πρόβλημα μαζικά, κατευθυνόμενοι και από αρμόδιους σε αντίστοιχα προβλήματα.

Πώς όμως ένας άνθρωπος αποκαθιστά την εικόνα του;  Η φήμη ενός καλού, ευκατάστατου και φιλάνθρωπου ανθρώπου πάντα βοηθάει να ανέβει στα μάτια των άλλων. Σε αυτές τις περιπτώσεις, όμως, πρέπει να διακατέχεσαι και από άφθονη αδιαφορία, να μην έχεις επίγνωση των παρελθοντικών σου πράξεων και να δείχνεις το χαμόγελό σου σε κάθε φλας. Όπως δηλαδή και ο γνωστός Σεΐχης.

Της Σταματίας Γκαραλιάκου