To εντυπωσιακό με τους απεργούς πείνας Ρωμανό-Κωστάρη, δεν είναι η αδιαφορία της Πολιτείας να παρέμβει πριν να είναι πολύ αργά για τις ζωές τους.

Δεν είναι πως η πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης επιλέγει ν’ αγνοεί το θέμα και να μην το ιεραρχεί καν στις τελευταίες θέσεις της καθημερινής ατζέντας της.

Είναι πως ένα κράτος που θέλει να αποκαλείται σύγχρονο και δημοκρατικό, οδηγεί δυο ανθρώπους στο ύστατο όπλο άμυνας και με ορατό κίνδυνο της ζωής τους, προκειμένου να διεκδικήσουν ένα δικαίωμα που το ίδιο έχει προβλέψει μέσα από τους νόμους του.

Η ιστορία τους είναι -λίγο, ως πολύ- γνωστή. Ο Κωστάρης έπαιρνε κανονικά άδειες για να σπουδάζει, αλλά από τότε που ο Χ. Ξηρός δεν επέστρεψε στο κελί του, έπαψαν να δίνουν και σ’ αυτόν άδεια. Παρότι δεν είχε ποτέ δώσει το δικαίωμα για ν’ αμφισβητηθούν οι προθέσεις του, προφανώς λειτούργησε και στην περίπτωσή του η λογική της συλλογικής ευθύνης.

Ο Ρωμανός, παρότι πέτυχε την είσοδό του σε ΤΕΙ, παρότι ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θέλησε να τον βραβεύσει γι’ αυτή του την επιτυχία, έπεσε επίσης θύμα άρνησης εφαρμογής μιας πρόβλεψης που ισχύει για τους φυλακισμένους όλων των δυτικών χωρών και η οποία οδηγεί στην ομαλή επανένταξή τους. Ενδεχομένως και επειδή αρνήθηκε τη βράβευση.

Υπάρχει ένας αντίλογος που λέει ότι αυτοί οι δύο είναι επικίνδυνοι, άρα είναι πιθανή η μη επιστροφή τους στις φυλακές έπειτα από μια εκπαιδευτική άδεια. Και γι’ αυτό, προφανώς, τους τη στερούν. Ωστόσο, αναρωτιέμαι αν ένα νομοθετικά κατοχυρωμένο δικαίωμα μπορεί να τίθεται σε αμφισβήτηση και να δίνεται κατά βούληση κάποιων.

Εφαρμογή ενός νόμου α λα καρτ ! Και πιστεύω πως δυο τινά πρέπει να συμβαίνουν. Ή η πολιτεία θ’ αποφασίσει πως δεν ανήκει στη λογική και τις επιλογές της το δικαίωμα φοίτησης ανθρώπων που βρέθηκαν στη φυλακή και ν’ ακυρώσει τον νόμο, κάτι που θα αποτύπωνε με ειλικρινή τρόπο και τον πραγματικό βαθμό δημοκρατικής λειτουργίας που αντέχει.

Ή θα εφαρμόζει τους νόμους που η ίδια έχει θεσπίσει. Και τον αντίλογο που προαναφέραμε, ας βρει η ίδια έναν τρόπο να τον διαχειριστεί. Ας φροντίσει όχι για τη μη εφαρμογή ενός νόμου, αλλά για την εφαρμογή του με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο.

Βέβαια, όλα αυτά, ίσως ν’ αποτελούν και περίσσιες κουβέντες αυτή την ώρα. Οι ζωές και των δυο κινδυνεύουν άμεσα.

Αναρωτιέμαι αν συμβεί το απευκταίο, τι θα βρουν να ψελλίσουν. Προσπαθώ να φανταστώ πώς οι δημοσιογράφοι -που, στην πλειονότητά τους, τώρα σιωπούν- θα καταγράφουν την είδηση: «πέθανε κρατούμενος απεργός πείνας επειδή δεν του έδιναν άδειες για να σπουδάσει»!

Αντέχει αυτή η χώρα μια τέτοια είδηση;

Υ.Γ. Ο Ηρ. Κωστάρης σταμάτησε την απεργία πείνας, τονίζοντας ωστόσο ότι δεν αποκλείεται να επανέλθει. Αυτό, δεν αλλάζει την ουσία του άρθρου.

Γιάννης Παντελάκης

protagon.gr