Άρχεσθαι μαθών άρχειν επιστήσει τόνιζαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, καλλιεργώντας σε βάθος παιδεία προκειμένου να μορφώσουν καλούς καγαθούς πολίτας. Η παιδεία εκκινούσε με την καλλιέργεια των λεγομένων φυσικών αρετών, όπως η πειθαρχία, η τάξη, ο σεβασμός σε ηλικιωμένους, γονείς και διδασκάλους. Ακολουθούσε η καλλιέργεια των ηθικών αρετών όπως η δικαιοσύνη, η συμπάθεια προς τους αδυνάτους, η ευσπλαχνία προς τους δοκιμαζόμενους, η συμπαράσταση προς τους ξένους και ιδίως η φιλοπατρία με την καλλιέργεια αγωνιστικού φρονήματος. Βέβαια σε καμμιά εποχή δεν κατέστη εφικτό να μορφωθεί η ιδανική κοινωνία. Και οι πλεονέκτες και άπληστοι και οι σκληροί και οι αντικοινωνικοί ακόμη και οι προδότες δεν έλλειψαν ποτέ. Όμως σημασία έχει για μια κοινωνία ποια είναι τα θεμέλια της παιδείας της. Και τα θεμέλια αυτά καταστάθηκαν πολύ ισχυρότερα με την επικράτηση της χριστιανικής πίστης στους προγόνους μας, καθώς πλέον προβαλλόταν στους μαθητές το αιώνιο πρότυπο, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, και τα σχετικά πρότυπα των αγίων.

Κύλησαν οι αιώνες, η πατρίδα μας δοκιμάστηκε κάτω από μακραίωνη δουλεία υπό τους Οθωμανούς και, όταν επί τέλους, σχηματίστηκε το θνησιγενές, ως εξ αρχής οικονομικά και πολιτικά εξαρτημένο, νεοελληνικό κράτος, οι «προστάτες» μας και τα εγχώρια υποχείριά τους, βάλθηκαν να αλλοτριώσουν πολιτιστικά τον λαό μας, επιβάλλοντας «πρότυπα» που είχαν επικρατήσει κατά τη νεωτερικότητα στη δυτική Ευρώπη. Ο λαός μας αντιστάθηκε επί αιώνα και πλέον εδραιωμένος στην πατροπαράδοτη πίστη και στη φιλοπατρία. Η οικογένεια, η αποκαλούμενη κύτταρο της κοινωνίας, διέθετε ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς, καθώς είχε την ευλογία του Θεού. Βέβαια, με την προϊούσα αστικοποίηση του πληθυσμού, απόρροια των πολέμων και του καταστροφικού σχεδίου στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης, η πατριαρχική οικογένεια δέχθηκε ισχυρό πλήγμα, παρέμενε όμως ακόμη, για κάποιες δεκαετίες, συνεκτική η πυρηνική οικογένεια. Αυτή άρχισε να κλονίζεται κατά τη δεκαετία του 1960, όταν ο Έλληνας απόκτησε το «δικαίωμα» στην κατανάλωση. Εκείνη τη δεκαετία, οι ισχυροί «προστάτες» μας επέβαλαν, προς εξυπηρέτηση του σχεδίου τους (εισβολή στην Κύπρο), τη δικτατορία των επιόρκων συνταγματαρχών. Αυτοί καπηλεύτηκαν στο έπακρο το τρίπτυχο της ελληνορθόδοξης παράδοσης πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια.

Μερίδα του λαού, που ήταν προσηλωμένη στην παράδοση και στήριζε πολιτικά τα σχήματα, που καπηλεύονταν το τρίπτυχο πριν από τους συνταγματάρχες, δέχθηκε με ενθουσιασμό την κατάλυση του, έστω, κακέκτυπου δημοκρατικού πολιτεύματος και στήριξε αναφανδόν τους δικτάτορες πλέκοντας εγκώμια επί εγκωμίων στους «σωτήρες» της χώρας. Μετά την επίτευξη του στόχου, δεν είχε πλέον νόημα η πολιτική εκτροπή και οι «πάτρωνές» μας αποκατέστησαν τη «δημοκρατία»! Βέβαια κάποιοι ακόμη και σήμερα βαυκαλίζονται με την ψευδαίσθηση ότι τη χούντα ανέτρεψε ο λαός! Κάποιοι άλλοι, ίσως περισσότεροι, έγιναν αντιστασιακοί, μετά την πτώση της χούντας! Έτσι περάσαμε στον περίοδο της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Πανηγυρίζουν ιδιαίτερα αυτοί που επανήλθαν στην εξουσία, για να συνεχίσουν το έργο της εκθεμελίωσης της παράδοσής μας, έχοντας λάβει πρώτης τάξεως αφορμή την καπηλεία του τριπτύχου από τους δικτάτορες.

Το αριστερό κίνημα είχε ακόμη τότε ισχυρά λαϊκά ερείσματα. Χωρίς να συνειδητοποιήσουν οι ινστρούχτορες, ιδίως οι της ευρωαριστεράς και ψευδοαριστεράς, διοχέτευσαν στις σχολικές αίθουσες βιβλιαράκια, δημοκρατικώ δικαίω. Οι τίτλοι τους: κόκκινο και πράσινο, όπως και τα χρώματά τους. Άρχισαν να ενοχλούνται εκείνοι, που δικτατορική ευνοία κυκλοφορούσαν στις σχολικές αίθουσες «χριστιανικά» περιοδικά. Αυτοκριτική πάντως δεν έγινε. Οι μέχρι τότε «φύλακες» της παράδοσης δεν είχαν πλέον λόγους να αποκρύπτουν από τον λαό το σχέδιο, που οι «πάτρωνές» μας είχαν απαιτήσει να εφαρμόσουν. Η Εκκλησία, θεώρησαν, είχε εκτεθεί ανεπανόρθωτα στα μάτια του λαού μας, καθώς επιδίωξαν την αποφυγή διάκρισης μεταξύ αυτής, ως θεοϊδρυτου Οργανισμού, και των εκκλησιαστικών προσώπων με τις ανθρώπινες αδυναμίες. Αποβάλλοντας το προσωπείο έδειξαν τον υλιστικό χαρακτήρα της αστικής επανάστασης, αναθέτοντας όμως την αθεϊστική προπαγάνδα στους «αριστερούς», στους οποίους, σταδιακά, παρέδωσαν τα Πανεπιστήμια. Και καθώς η παγκοσμιοποίηση σήκωνε ευθαρσώς κεφάλι, ήταν πλέον χωρίς νόημα η υπεράσπιση της πατρίδας. Τι θα πει Έλληνες; Όλοι Ευρωπαίοι είμαστε. Και οι υπέρμαχοι άλλοτε του κομμουνιστικού διεθνισμού υποτάχθηκαν, κατά το πλείστο, στον κοσμοπολίτικο διεθνισμό, που καλλιεργεί, δια των κυβερνήσεων, το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Η παιδεία του παρελθόντος δέχθηκε ισχυρά πλήγματα με την κατηγορία της αυταρχικής. Αντιαυταρχική εκπαίδευση ήταν το σύνθημα πολλών εκπαιδευτικών με τις ευλογίες και του αρμοδίου Υπουργείου, που με εγκυκλίους πρόβαλλε τα δικαιώματα των μαθητών και καλλιέργησε το δόγμα της «ήσσονος προσπαθείας», ενώ η κοινωνία γινόταν άκρως ανταγωνιστική και οι απαιτήσεις των ρυθμιστών της αγοράς εργασίας ογκώνονταν. Φθάσαμε πλέον να έχουμε άνεργους με μεταδικτατορικούς τίτλους. Ο απλός μεταπτυχιακός τίτλος απλώς συντελεί στην ωραιοποίηση της εικόνας της ανεργίας. Οι μαθητές απέκτησαν την ψευδαίσθηση του ικανού με την πληθωριστική βαθμολόγηση και οι γονείς άρχισαν να συγκρούονται με τους εκπαιδευτικούς για την βαθμολογική εικόνα των τέκνων τους! Υποχώρησαν οι εκπαιδευτικοί μη έχοντας λόγους να δέχονται επιθέσεις. Υποχώρησαν κατά κράτος και στον τομέα της αυστηρότητας, φοβούμενοι εμπλοκή εισαγγελέα σε απλή παρατήρηση προς άτακτο μαθητή. Μάλιστα οι πιο «προοδευτικοί» καθηγητές κατά τις «εκπαιδευτικές» εκδρομές αισθάνονταν την καύχηση να εισάγουν τους μαθητές στην κοινωνία της νύχτας! Έτσι φθάσαμε στο να ενταθεί το θράσος των εφήβων «ηρώων» και σήμερα να έχει ανησυχητικά ενταθεί η σχολική βία σε βάρος των αδυνάτων. Και οι χρυσοπληρωμένοι δημοσιογράφοι των ιδιωτικών κυρίως μέσων δημόσιας διαφθοράς αναλαμβάνουν ρόλο καταγγελίας αγνώστων, αν και είναι αυτοί γνωστότατοι.

Εναρμόνιση του οικογενειακού δικαίου προς το ευρωπαϊκό ήταν το σχέδιο διάλυσης και της ελληνικής οικογένειας. Προηγήθηκε η αποποινικοποίηση της μοιχείας και ακολούθησε το λεγόμενο αυτόματο διαζύγιο, που συνιστούν αθέτηση συμβολαίου ενώπιον του Θεού. Η αθέτηση τραπεζικού «συμβολαίου», ακόμη και σε περίπτωση αντικειμενικής αδυναμίας, συνεπάγεται ολέθριες κυρώσεις, καθώς οι τράπεζες έχουν καταστεί οι ναοί του καπιταλισμού! Ακολούθησε το δικαίωμα στη θανάτωση του εμψύχου εμβρύου. Για την περαιτέρω διευκόλυνση της διάλυσης ακόμη και υποτυπώδους οικογένειας ψηφίστηκε, μεταγενέστερα, το σύμφωνο συμβίωσης, προσφέροντας αναγνώριση του δεσμού ομοφυλοφίλων ζευγών. Όμως το πανίσχυρο παρασκήνιο των προαγωγών της διαφθοράς στις δυτικές κοινωνίες, δεν ησύχασε. Ο όρος σύμφωνο συμβίωσης δεν ικανοποιούσε, καθώς έδειχνε να υπολείπεται σε σοβαρότητα του γάμου, θεσμού καθιερωμένου από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας σε όλες της κοινωνίες, μάλιστα σχετιζομένου, μέχρι τη νεωτερικότητα, με ιερολογία.

Το έδαφος είχε προετοιμαστεί διεξοδικά από την πλανητική «υπερδύναμη». Εκεί οι αρμόδιοι της Ψυχιατρικής Εταιρείας έλαβαν εντολή (διαταγή) να απαλείψουν από το εγχειρίδιό τους, κατά την 6^η έκδοση, την ομοφυλοφιλία από τις γενετήσιες διαστροφές. Εκεί ανατέθηκε σε «επιστήμονα» να ανακαλύψει το γονίδιο της ομοφυλοφιλίας και εκείνος το «ανακάλυψε», όπως καταγγέλθηκε σε άρθρο του «Ιατρικού Βήματος», προ δεκαετιών. Βέβαια σήμερα ανάλογο άρθρο θα είχε λογοκριθεί από τη συντακτική επιτροπή. Οι κατά τόπους πρεσβείες και προξενεία των ΗΠΑ πρωτοστατούν στις οργανώσεις των παρελάσεων υπερηφάνειας, σέρνοντας πίσω τους τις υποταγμένες χώρες! Όμως οι εναντιούμενοι, περιορίζονται να καταγγείλουν κάποιον δήμαρχο. Και κάποιοι αισθάνθηκαν εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη με την υπερψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, που αναγνωρίζει ως γάμο τον δεσμό ομοφυλοφίλων ζευγών. Αλλά η κυβέρνηση, με τη βοήθεια επικοινωνιολόγων και πολλών άλλων αδρά πληρωμένων συμβούλων γνώριζε ότι το πολιτικό κόστος δεν θα ήταν σημαντικό. Ο ελληνικός λαός διέρχεται περίοδο μεγάλης παρακμής και το τρίπτυχο πίστη, πατρίδα, οικογένεια έπαψε πλέον να τον συγκινεί.

Η ιστορία διδάσκει ότι την παρακμή διαδέχονται συμφορές. Εύχομαι ολόψυχα να διαψευσθώ.

«Μακρυγιάννης»