Πολλοί και συχνά διατυπώνουν και μάλιστα δυνατά την σκέψη πως η Εκκλησία ταυτίζεται με το οπισθοδρομικό, με την συντήρηση, με το παλαιό. Και μπορεί να έχουν δίκιο κάποιες φορές. Αυτό, όμως, που συνέβη τις προηγούμενες ημέρες στο Ποσείδι Χαλκιδικής, δείχνει και αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο. Στις αβραμιαίως φιλόξενες εγκαταστάσεις της Κατασκηνώσεως της Ι.Μ. Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως η Εκκλησία της Ελλάδος, με συντονιστή την ακούραστη Συνοδική Επιτροπή Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος, προσκάλεσε από τις 28 μέχρι τις 31 Μαΐου 2024 όσους ασχολούνται με Κατασκηνώσεις στις εργασίες του 3ου Πανελλήνιου Συνέδριου και Στελεχών Κατασκηνώσεων.

Περίπου 150 εκπρόσωποι από 50 Ιερές Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, αντιπροσωπία από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας καθώς επίσης και από την Ιερά Μητρόπολη Βοστώνης, με ομιλητές επιφανείς ανθρώπους του τομέα τους, που ανέπτυξαν επίκαιρα και άκρως ενδιαφέροντα φλέγοντα θέματα, με εγκυρότητα και βαθιά επιστημοσύνη, με ομάδες εργασίες όπου η συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων έδιναν και έπαιρναν, με μοίρασμα εμπειριών, καημών και ονείρων, με προσκύνημα στην γεμάτη χαρά Μονή της Ορμύλιας,  όλοι μαζί οι σύνεδροι βίωσαν για λίγες πολύτιμες ημέρες αυτό που τόνισε στην εναρκτήρια ομιλία του ο Σεβασμιωτάτος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Φιλόθεος, ότι, δηλαδή: ‘… η Εκκλησιαστική Κατασκήνωση αποτελεί ουσιαστικά μία μικρή κοινωνία με βασικούς στόχους, όπως την κοινωνικοποίηση των παιδιών μακριά από το οικογενειακό τους περιβάλλον, μέσα από την ομαδική ζωή με συνομήλικούς τους, την καλλιέργεια του ορθόδοξου βιώματος, την ψυχαγωγία, την αισθητική και καλλιτεχνική έκφραση, την ανάπτυξη γνώσεων και δεξιοτήτων, ενίοτε και την επαφή με την πολιτιστική κληρονομιά της Πατρίδας μας. …Γιατί τα παιδιά που έρχονται στην Εκκλησιαστική Κατασκήνωση λαμβάνουν μια ουσιαστική ευκαιρία, ιδιαιτέρως όταν έχουν «χαλαρή» ή και «ανύπαρκτη» σχέση με την Εκκλησία, να ζήσουν το «έρχου και ίδε» που είπε ο Φίλιππος στον Ναθαναήλ, προσκαλώντας τον να γνωρίζει το Χριστό. …Η Κατασκηνωτική ζωή μπορεί να συντελέσει καθοριστικά ώστε να ξαναβρούμε το «μαζί»: στις στιγμές της έντονης ομαδικής αλληλεγγύης, στα παιχνίδια, στις κοινές δραστηριότητες και τα τραγούδια, στην χαρά της φυσικής δημιουργίας, στις συζητήσεις και στα γέλια, στο φαγητό και στη χαλάρωση, στο χορό και στην εν γένει ψυχαγωγία, ακόμη και στον πόνο και στο κλάμα, αρκεί να μοιράζονται. Στο «μαζί» γίνεται η αναγνώριση της παγκοσμιότητας των συναισθημάτων και των βιωμάτων: κανείς μας δεν είναι μόνος αν τολμήσει να μοιραστεί. Αυτό που δεν αντέχεται ατομικά, αντέχεται από την ευλογημένη κοινότητα όταν λειτουργεί. Αυτό που δεν αντέχεται ατομικά είναι εφιαλτικό όνειρο με σκοπό να μας ξυπνήσει από την κολάσιμη ατομικότητά μας…’.

Ενάντια και σε πείσμα αυτής της κολάσιμης ατομικότητας οι Εκκλησία με τις κατασκηνώσεις της ανά την Ελλάδα παλεύει να ζήσουν τα παιδιά της αυτό το ΜΑΖΙ, ακολουθώντας την προτροπή του Χριστού μας «… ινά πάντες εν ώσιν».