Οι Πόντιοι μετά τους Αρμένιους είναι εκείνοι που πλήρωσαν, με πάρα πολλά θύματα, στην εκτέλεση των σχεδίων γενοκτονίας, που εφάρμοσαν ι Τούρκοι. Οι ιστορικοί που ασχολήθηκαν με την ιστορία του ποντιακού Ελληνισμού, ανεβάζουν τα θύματα της γενοκτονίας σε 350.000.

Οπωσδήποτε είναι πολύ περισσότεροι εκείνοι που πλήρωσαν με τη ζωή τους, τα απάνθρωπα σχέδια των Τούρκων.

Σήμερα, θα αναφερθώ στη δολοφονία του προπάππου Γεώργιου και του γιου του, θείου μου Παρασκευά.

Ο προπάππους μου, άριστος χτίστης τοιχοποιίας, μαζί με δύο άλλους συγχωριανούς του, εκτελέστηκαν στην περιοχή της Ατάνας, από μια ένοπλη ομάδα Τούρκων, οι οποίοι ήταν στην εντολή του έθνους τους, η οποία εντολή επιζητούσε, να μη μείνει όρθιος, κανένας Αρμένης. Ύστερα, θα ερχόταν η σειρά των Ρωμιών, όπως αποκαλούσαν τους Πόντιους Έλληνες όλης της περιοχής.

Πήραν σβάρνα τα χωριά οι Τούρκοι ένοπλοι και όποιος έβρισκαν, τον εκτελούσαν σαν Αρμένιο. Καθόλου δε σκοτίζονταν να εξακριβώσουν μήπως, δεν είναι Αρμένιος ο υποψήφιο θύμα τους.  Αρκεί, να μην ήταν Τούρκος.

Βρισκόμαστε στο έτος 1909. Είναι αρχή της άνοιξης και ο προπάππους μου Γεώργιος Χατζηπαρασίδης, μαζί με το γιο του Παρασκευά και τρεις άλλους συγχωριανούς, σχημάτισαν μια ομάδα μαστόρων οικοδομής και τράβηξαν κατά το Νότο, προς την περιοχή της Ατάνας, αναζητώντας εργασία, σ’ένα χωριό. Αναλαμβάνουν λοιπόν να εκτελέσουν, μια οικοδομική εργασία. Το έργο προχωρεί κανονικά, όταν παρουσιάζεται μια ομάδα ένοπλων Τούρκων. Την εποχή εκείνη όποιος Τούρκος ήθελε οπλιζόταν και σχημάτιζε ομάδα εκκαθαριστική των Αρμενίων.

Η ανθρώπινη ζωή τότε εξαρτιόταν από τα κέφι, του οπλισμένου Τούρκου. Όχι μόνο δεν ελέγχονταν οι ψυχροί αυτοί δολοφόνοι από το έθνος τους, αλλά θεωρούνταν και άξιος ο μισθός τους, διότι κατά τους Τούρκους εκτελούσαν, εθνικό έργο.

Μία τέτοια ομάδα Τούρκων, παρουσιάζεται στο χώρο δουλειάς του προπάππου μου, τους παραλαμβάνουν και τους οδηγούν προς άγνωστη κατεύθυνση, με την αιτιολογία ότι είναι Αρμένιοι. Κανένας έλεγχος, καμία διαπίστωση, προς τι εξάλλου; Αφού κατά τους δολοφόνους, πας μη Τούρκος, εχθρός του έθνους.

Στο δρόμο τα υποψήφια θύματα, της παρέας του προπάππου μου, αντιλαμβάνονται τις προθέσεις των δολοφόνων. Ένας προτείνει στον προπάππου μου, να αποπειραθούν να δραπετεύσουν. Ο παππούς σκέφτεται τον Παρασκευά του.

Η σκέψη ότι μπορεί να σκοτωθεί ο άπειρος Παρασκευάς, τον κάνει να μην αποφασίσει τη λογική, κατά τα άλλα δραπέτευση. Δε δραπέτευσαν, εκτελέσθηκαν.