Πες μου πού θα πας
στους σταθμούς της λησμονιάς;
Όσο κι αν χαθούν,
οι αγάπες δείχνουν πάντα μια καρδιά.
Αν δεν προδωθείς
απ’ τα χάδια που έχασες,
δεν θα λυτρωθείς
αν το χρώμα δυο ματιών δεν θυμηθείς.

Τα ντουμάνια
στου χρόνου τις γραμμές
σου δείχνουνε πως κλαις,
στις σιωπές.
Στα λιμάνια,
των γλάρων οι στροφές
ανάψανε κραυγές.
Αχ, μην κλαις.
Αν βρεθείς ξανά
στης καρδιάς την γειτονιά,
κάπου,
εκεί,
κοντά,

μεθυσμένος, περιμένω μια ματιά.
Βάλσαμο γλυκό
θα ‘μαι μέσα σου,
εγώ,
χάρτης που διψώ
στο μελάνι του έρωτά σου
να χυθώ.
Τα ντουμάνια
στων τραίνων τις φωνές,
σου δείχνουνε πως φταις,
θες δεν θες.
Στα λιμάνια,
των χρόνων οι πληγές
ανάψανε φωτιές.
Αχ, μην κλαις.
Στα λιμάνια
που πενθείς τις Κυριακές,
προσπάθησε,
αν θες,
να μην κλαις.

*Μουσική:
Ευανθία Ρεμπούτσικα
(“Πολίτικη Κουζίνα”, Cantini, 2003)