Μιλήσαμε στο προηγούμενο άρθρο για τον αγχώδη. Στο σημερινό δίνουμε κι άλλη διάσταση στο θέμα με αφορμή τη στάση του Χριστού, όταν ήταν στη γη, απέναντι σ΄έναν προβληματικό άνθρωπο.
Απ΄ό,τι ακούσαμε και μελετήσαμε, απ΄ό, τι έπεσε στην αντίληψή μας και συναντήσαμε στην καθημερινότητα, καθώς και απ΄την επικοινωνία μας με ειδικούς ψυχικά νοσήματα στην πρώιμη εμφάνισή τους είναι το άγχος, το κόμπλεξ κατωτερότητας και τα ενοχικά συμπλέγματα, η παθολογική αφηρημάδα, η υπερευαισθησία και ευερεθιστότητα με αδικαιολόγητες εκρηκτικότητες, η δειλία, οι φοβίες, η αυτοαπομόνωση και αντικοινωνικότητα, η υπερβολική εσωστρέφεια, η μοναξιά και αλλοτρίωση και απ΄το οικογενειακό περιβάλλον, η απαισιοδοξία και η απόγνωση όταν πάει να γίνει κατάσταση, οι έμμονες ιδέες, η αδυναμία να ξεπεράσουμε μια προσβολή και μια αποτυχία αφήνοντάς τες να χρονίζουν στην ψυχή μας, το ευμετάβλητο και ασταθές του χαρακτήρα μας με απότομες μεταπτώσεις και τέλος η μελαγχολία, όταν είναι στάσιμη.
Οι ειδικοί σίγουρα έχουν να αναφέρουν και πλείστα άλλα.

Όλα αυτά είναι προοίμιο μιας μανιακής κατάθλιψης, μιας πιεστικής απελπισίας που οδηγεί στην αυτοκτονία, μιας νεύρωσης που καταλήγει σε ανίατη ψύχωση, ψευδαισθήσεων και παραισθήσεων με εμμονές και ασυναρτησίες στο λόγο που είναι ενδεικτικά παράνοιας, διχασμού της προσωπικότητας που είναι εκδήλωση σχιζοφρένειας κ.ά.

Το άγχος σ΄αυτά τα νοσήματα είναι συνήθως και αιτία και σύμπτωμα, και αρχή και περιεχόμενο.

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις, που, ενώ το άγχος είναι όλα αυτά, όταν η ασθένεια πάρει μανιακή μορφή, αυτό παύει να φαίνεται.

Για τη θεραπεία τους, σύμφωνα μ΄ό,τι βιώνουμε όσοι γνωρίσαμε το Χριστό κι όπως διδάσκει και ζει η Εκκλησία, θεμελιώδης είναι η σχέση μας με το πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου μας.
Γι΄αυτό ας Τον γνωρίσουμε περισσότερο κι από ένα σχετικό περιστατικό.
Ο Ιησούς με τη συντροφιά των δώδεκα μαθητών Του πέρασε πέρα από τη λίμνη Γεννησαρέτ κι έφτασε στα Γέργεσα.
Σ΄όλη Του τη ζωή, άλλοτε οδοιπόρος κι άλλοτε με το πλοιάριο, έστηνε αγάπης ενέδρα σε μεμονωμένες ψυχές, αλλά και σε σύνολα ανθρώπων, για να τους οδηγήσει στη μετάνοια και στη σωτηρία της ψυχής τους, χαρίζοντας σ΄όσους το είχαν ανάγκη και την υγεία του σώματος.

Εδώ τώρα, στα Γέργεσα –φαίνεται απ΄την κατάληξη των γεγονότων –ήρθε για έναν άνθρωπο, που τον ταλαιπωρούσε ο σατανάς, αλλά και για τους συντοπίτες του Γεργεσηνούς, που αδιαφορώντας για την απαγόρευση του Μωσα’ι’κού Νόμου ζούσαν με παράνομα κέρδη.
Ήρθε να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν την παρανομία τους και , αν δείξουν μετάνοια, να σωθούν.

Και να που, μόλις βγαίνει από το πλοιάριο ο Χριστός, ο Γεργεσηνός άνδρας τρέχει να Τον συναντήσει.

Έως τώρα νύχτα και μέρα έμενε στα βουνά και στα μνήματα, χωρίς να φοράει πάνω του ρούχα, ενώ έβγαζε άναρθρες κραυγές και κατακοβόταν με πέτρες.
Σύμφωνα με την περιγραφή του Ευαγγελίου, είχε τιτάνιες σωματικές δυνάμεις, αφού μπορούσε να σπάει τα σιδερένια δεσμά και τις αλυσίδες, που του έβαζαν στα πόδια και στα χέρια. Και γι αυτό δεν μπορούσε να τον δαμάσει άνθρωπος. Κι΄ ούτε τολμούσε να περάσει κανείς από εκεί που έμενε.

Τώρα νιώθει όμως να τον έλκει ο αιώνιος μαγνήτης των ψυχών, ο Χριστός, ο οποίος και θα τον δαμάσει και θα τον λυτρώσει.
Μάλλον στο βάθος βάθος της υπάρξεώς του υπήρχε ένα φως, αν και η ψυχή του ήταν φωλιά δαιμόνων.

Να τι μας λέει σχετικά η ευαγγελική περικοπή:”…Όταν είδε τον Ιησού από μακριά, έτρεξε και Τον προσκύνησε. Κραυγάζοντας δυνατά του λέει: ‘Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄εμένα, Ιησού, Υιέ του Υψίστου; Σ΄εξορκίζω στο Θεό να μη με βασανίσεις ‘, γιατί ο Ιησούς του έλεγε: ‘ Δαιμονικό πνεύμα, βγες απ΄αυτόν τον άνθρωπο ‘ .Κι ακόμα (ο Χριστός ) τον ρώτησε: ‘Ποιο είναι τ΄όνομά σου; ‘ Κι εκείνο απάντησε: ‘Τ΄όνομά μου είναι Λεγεών, γιατί είμαστε πολλοί ‘…”.

Πέντε με έξι χιλιάδες δαιμόνια δηλ. φώλιαζαν στην ψυχή αυτού του ανθρώπου.
Ο Χριστός τον θεράπευσε και, όταν το έμαθαν οι συγχωριανοί του και ήρθαν να τον δουν, τον βρήκαν λογικό και ”ιματισμένο”. ( Μαρκ. 5,6-15 ).

Ψυχασθενής ήταν. Παρανο’ι’κός; μανιακός στη γλώσσα της Επιστήμης; Δεν ξέρω ακριβώς. Στη γλώσσα και στην πίστη της Εκκλησίας δαιμονισμένος.
Και γι΄αυτό περιθωριοποιημένος απ΄τους ανθρώπους. Εξ αιτίας της φύσεως της αρρώστιας του. Κι όμως ο Χριστός τον αναζήτησε και τον παρέδωσε στους δικούς του υγιή.

Χιλιάδες σήμερα τέτοιες ψυχές που έχουν την ανάγκη Του και την ανάγκη μας. Οι ψυχασθενείς που κατακλύζουν τα ιδρύματα και όχι μόνο.
Στην πλειοψηφία τους είναι άνθρωποι υπερευαίσθητοι, που δέχτηκαν πληγές και τραύματα απ΄τη ζωή και το περιβάλλον τους, δοκιμασίες που δεν τις άντεξαν. Ίσως έζησαν την εγκατάλειψη των δικών τους ή και τη σκληρότητά τους. Ίσως γιατί η υγεία τους ήταν εύθραυστη από άρρωστη κληρονομικότητα. Ίσως χωρίς να τους μείνουν δικοί τους άνθρωποι στη ζωή και χωρίς να γνωρίσουν και το Θεό ένιωθαν μετέωροι και τρομερά ανασφαλείς. Ίσως από υπερεντάσεις και ψυχική φόρτιση, που προκάλεσαν λάθη δικά τους ή και των γονιών τους.
Ίσως, τέλος, όλα αυτά να τα εκμεταλλεύτηκε και ο διάβολος.

Κατά τη διδασκαλία των αγίων και των πατέρων της Εκκλησίας μας σε κάθε πάθος, τάση και αδυναμία μας υπάρχει αντίστοιχα κι ένα δαιμόνιο, που μας πολιορκεί και, αν δεν το αντιπολεμήσουμε, αποκτά κυριότητα, βάση στην ψυχή μας.
Πολύ πιο ευάλωτη βέβαια γίνεται η ψυχή, όταν υπάρχει ‘αχίλλειος πτέρνα’ με υπερευαισθησίες και ψυχολογικά προβλήματα.
Όταν δεν έχουμε σύνδεσμο με το Χριστό και προσευχή, ο διάβολος βρίσκει κερκόπορτες μέσα μας και κάνει κατάληψη. Και τότε φωλιάζουν από κανένας μέχρι ένας, δύο ή και λεγεώνες δαιμονίων στην ψυχή μας.

Κάπως έτσι ίσως ξεκίνησε και ο άνθρωπος που είδαμε παραπάνω και κατέληξε να έχει συγκεχυμένα τα σύνορα του ”εγώ” του με τους δαίμονες που είχαν εγκατασταθεί μέσα του. Ήταν χωρίς δική του λογική. Αυτοί μιλούσαν για λογαριασμό του.
Κινούνταν παρορμητικά και ανεξέλεγκτα. Ενεργούσε ασυνείδητα, χωρίς να ξέρει τι κάνει και τι λέει. Δεν είχε ούτε διάκριση κι ούτε μπορούσε να επιβληθεί στον εαυτό του.
Όλα φανέρωναν πως δεν λειτουργούσε ως φυσιολογικός άνθρωπος.

Ύστερα από όλα τα παραπάνω σίγουρα όλοι οι αναγνώστες κάναμε αυτόματα ήδη έναν έλεγχο στον εαυτό μας και μάλλον κάπου τον συλλάβαμε να ανήκει.
Αν είμαστε σ΄αυτούς που έχουμε ψυχολογικά προβλήματα , όποιας φύσεως και φάσης, — και δε νομίζουμε στη σύγχρονη εποχή να εξαιρείται κανένας μας –ας ακούσουμε τη γεμάτη στοργή και αυθεντική αγάπη πρόσκληση του Λυτρωτή μας: ”Ελάτε κοντά μου όλοι οι κουρασμένοι και πιεσμένοι ψυχικά κι εγώ θα σας αναπαύσω. Πάρτε το ζυγό μου πάνω σας και μάθετε από μένα ότι είμαι πράος και με ταπεινή καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας” (Ματθ. 11, 28–29 ).

Κι είναι πράγματι εκατομμύρια άνθρωποι στη γη, που άκουσαν τη φωνή Του, Τον γνώρισαν και ασφάλισαν την ψυχική τους υγεία. Έτσι δεν κατέληξαν σε ψυχιατρικές κλινικές και φυλακές.
Υπάρχουν κι άλλοι τόσοι τρόφιμοι των ψυχιατρείων ή και έξω απ΄αυτά που θα μπορούσαν να ξαναβρούν την πλήρη υγεία τους, αν μαζί με τα ψυχοφάρμακα γνώριζαν τη λυτρωτική χάρη της θυσίας του Αναστημένου μας Χριστού και της Εκκλησίας Του.

Μακάρι κι εμείς να μην δηλώσουμε άρνηση σ΄αυτή Του την πρόσκληση -ευκαιρία.
Μακάρι.

Ο Θεός να δώσει.
—————————————————————————————————————————–
Μένει να δούμε και άλλες παραμέτρους του θέματος σε επόμενο άρθρο.

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός