Στις εργασίες του 23ου Συμποσίου της Σύμης, με τίτλο «Δαμάζοντας τα Κύματα της Ιστορίας – Μεγάλες και Μικρές Επ-αναστάσεις μετά την Πανδημία», συμμετείχε ο ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, ο οποίος τοποθετήθηκε στη συνεδρία με τίτλο «Ποιο το μέλλον της Ευρώπης χωρίς την ενεργό συμβολή των πολιτών;».

Ο κ. Ανδρουλάκης σημείωσε ότι ακόμα και μετά τη Συνθήκη της Λισαβόνας οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν περιορισμένα μέσα επηρεασμού του τρόπου λήψης αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο, εκτός από τις Ευρωεκλογές.

Ο Ευρωβουλευτής αναφέρθηκε στην Ευρωπαϊκή Πρωτοβουλία Πολιτών που μέχρι τώρα είχε περιορισμένη επιτυχία με μόνη εξαίρεση την πρωτοβουλία για το Δικαίωμα στο Νερό (right2water). Σημείωσε επίσης πως  μία σημαντική διαδικασία που θα μπορούσε να ενισχύσει την συμμετοχή των πολιτών, ήταν αυτή του επικεφαλής υποψηφίου για την Προεδρία της Επιτροπής που ξεκίνησε από το  Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα το 2010, και την οποία  στη συνέχεια υιοθέτησε το Κοινοβούλιο. Όμως, όπως επισήμανε, παρά την επιτυχία του 2014 και την αύξηση της συμμετοχής στις ευρωεκλογές, η διαδικασία δεν ολοκληρώθηκε το 2019, καθώς τελικά επιλέχθηκε η κα Ursula Von Der Leyen. Ο κ. Ανδρουλάκης χαρακτήρισε μάλιστα την εξέλιξη αυτή ως «ένα σοβαρό βήμα προς τα πίσω στον εκδημοκρατισμό της ευρωπαϊκής λήψης αποφάσεων», και αποδοκιμάζοντάς την με την ψήφο του στην Ολομέλεια.

Ως αντίδοτο, συμφωνήθηκε η διεξαγωγή της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης ενός διαρθρωμένου διαλόγου μεταξύ των Ευρωπαίων Πολιτών, της Κοινωνίας των Πολιτών, των Εθνικών Κοινοβουλίων και των Ευρωπαϊκών Θεσμικών Οργάνων. Η Διάσκεψη αυτή που ξεκίνησε πριν από λίγους μήνες είναι «μια άσκηση από τη βάση προς τα πάνω, όπου οι πολίτες θα είναι σε θέση να υποβάλουν τις δικές τους προτάσεις για το πώς να προχωρήσουμε μπροστά». Σύμφωνα με τον Ευρωβουλευτή, αυτή η κίνηση είναι σημαντική, καθώς η Ευρώπη βγαίνει από μια δεκαετία υπαρξιακών κρίσεων όπως η οικονομική κρίση και η κρίση χρέους, η προσφυγική κρίση αλλά και βεβαίως η πανδημία.

Όπως υπογράμμισε, «τα πράγματα λοιπόν πρέπει να αλλάξουν. Όχι απαραίτητα με αλλαγή συνθήκης, καθώς όλα αυτά τα χρόνια μας έδειξαν ότι όπου υπάρχει πολιτική βούληση, υπάρχει και λύση,» φέρνοντας ως παράδειγμα το Ταμείο Ανάκαμψης και την κοινή έκδοση χρέους για πρώτη φορά από την ΕΕ και όχι από τα εθνικά ταμεία,. Σημείωσε μάλιστα πως αλλαγές όπως η εγκατάλειψη της ομοφωνίας σε τομείς όπως ο Πολυετής Προϋπολογισμός της Ένωσης, η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και τα φορολογικά θέματα, η θεσμοθέτηση της διαδικασίας του Επικεφαλής Υποψηφίου για την επιλογή του Προέδρου ή ο Πρόεδρος του Eurogroup να είναι συγχρόνως και μέλος της Επιτροπής δεν απαιτούν μεν αλλαγή της Συνθήκης, αλλά πολιτικό θάρρος και αποφασιστικότητα» και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην καλύτερη λειτουργία της Ένωσης.