Το Μουντιάλ του 1986, που τον καθιέρωσε, δεν το πρόλαβα ηλικιακά. Και δεν το θυμάμαι, και δεν ήμουν καν στην Ελλάδα τότε, ζούσαμε σε μια χώρα που δεν είχε ιδέα, ούτε τώρα έχει, για τη διαφορά soccer από football: στον Καναδά. Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ιταλίας όμως το θυμάμαι τόσο καλά, απόλαυσα κάθε στιγμή του ως ένα πιτσιρικάς που μαθαίνει νέα πράγματα, που μπορώ να παραθέσω αποτελέσματα, σκόρερ, ενδεκάδες, στιγμές, πιθανότατα καλύτερα κι από το… Μουντιάλ της Ρωσίας το ’18, το πιο πρόσφατο. Είναι το Μουντιάλ που με έκανε… Βραζιλία. Όπως έγινα Λίβερπουλ σε αγώνα που ηττήθηκε (ούσα και αουτσάιντερ στο στοίχημα), σε ένα προ σχεδόν τριών δεκαετιών τελικό Κυπέλλου με τη Γιουνάιτεντ, έγινα «σελεσάο» στον αγώνα με την Αργεντινή. Εκεί όπου δεν ήταν ο καλύτερος του αγώνα, ίσα ίσα το ματς ήταν… σούπερ αλλά η ασίστ του προς τον Κανίχια ήταν, απλά, μια ποδοσφαιρική ποίηση.

Ήταν ίνδαλμα για κάθε παιδί, από τότε. Αλλά ως, εξ απαλών ονύχων, αντιδραστικός, μιας και η Βραζιλία μου ήταν τότε πιο συμπαθής, Τον μίσησα. Ήμουν με τον Αλεμάο, με τον Καρέκα, με τον Μπράνκο, με τον Ντούνγκα που όσο καλός παίκτης ήταν, άλλο τόσο μυρωδιάς ως τεχνικός εξελίχθηκε. Ωστόσο το μίσος μου, διότι σε τέτοιο εξελίχθηκε, για τον Ντιέγο κράτησε, επακριβώς, 15 ημέρες. Υπήρχε πάντα, και νομίζω υπάρχει ακόμη, μια απέχθεια προς κάθε τι γερμανικό στα παιδιά της χώρας μας, που αρχίζουν να μαθαίνουν στο σχολείο πράγματα όπως… η κατοχή.

Η (Δυτική, ακόμη) Γερμανία με την Αργεντινή, ο Ντιέγο στα μπλε και πρόσωπο του αγώνα ο Εδουάρδο Κοσεδάλ, ένα μεξικάνικο λαμόγιο, έδωσε ένα πέναλτι που, μάλλον, δεν ήταν. Το ματς ήταν άθλιο από πλευράς θεάματος κι αν μένει μια εικόνα από αυτό, όπως από κάθε μεγάλο παιχνίδι, ήταν το κλάμα του στο τέλος. Το κλάμα για την αδικία. Το αίσθημα του «γαμώτο». Πόσο, μα πόσο, το έχω ασπαστεί στη ζωή μου εδώ και 40 χρόνια, πόσο…

Κάπως έτσι δάκρυσα, 10 ετών τότε, μαζί με τον Ντιέγο. Δάκρυα που δεν έχουν, συγχωράτε με, σταματήσει από χθες…. Όπως, κανείς μας.

Διαβάστε το πλήρες άρθρο και τα προγνωστικά του Νίκου Μποζιονέλου στο Foxbet.gr