Ορισμένοι φρόντισαν να πιάσουν θέση μέσα στο ναό από νωρίς .

  Το προαύλιο του μοναστηριού άρχισε να γεμίζει από επισκέπτες, που προσκυνούσαν με κατάνυξη το μνήμα του μακαριστού γέροντα π.Αυγουστίνου.

  Γύρω στις 6 μ.μ έφθασε και ο Δεσπότης με τη συνοδεία του.

  Το μάτι του όλο χαρά για τη ρασοφορία μιας πολύ αγαπητής του ψυχής, που γνώρισε πριν αρκετά χρόνια στις κατασκηνώσεις της Πρώτης,αλλά και γιατί συνάντησε και τους συμπατριώτες του από τα Γρεβενά, που τόσο τον αγαπούν και τον καμαρώνουν.

  Έτσι μέσα στον κατάμεστο από πιστούς ναό άρχισε η ακολουθία του εσπερινού.

  Η αγωνία κορυφωνόταν για την πρωτόγνωρη τελετή που θα ακολουθούσε.

  Και να σε λίγο η Γερόντισσα συνοδεύει τη δόκιμη μοναχή μέσα στο ναό με λυτά τα μαλλιά και της υποδεικνύει να κάνει τις ανάλογες γονυκλισίες, με τις οποίες ζητούσε συγγνώμη και ευχή από όλους.

Έρχεται στη συνέχεια και στον Επίσκοπο, για να ντυθεί το ράσο της μοναχικής ζωής, την οποία, όπως ομολόγησε άλλη ώρα μπροστά του, επέλεξε αβίαστα και εκούσια.

 Ώρα συγκλονιστική, ιδιαίτερα, όταν μετά από κάθε εξάρτημα της ενδυμασίας που ντυνόταν, οι πιστοί από κάτω όλοι μαζί επανελάμβαναν με παλμό το ”Κύριε ελέησον”.

  Έτσι έγινε η είσοδός της σ΄έναν άλλο κόσμο.

  Σ΄έναν άλλο τρόπο ζωής, που για το ύψος του και τη διαφοροποίησή του από τον κοινό τρόπο ζωής όλων μας, ο κόσμος τον φοβάται.

  Είναι η ολοκληρωτική αφιέρωση στο Χριστό, στον ηγαπημένο Ιησού, με τελεία απάρνηση όλων εκείνων που θα στέκονταν εμπόδιο σ΄αυτή την αγάπη.

    Ο μοναχισμός είναι οι πνεύμονες της Εκκλησίας.

  Κι όμως στα μάτια του κόσμου, που δεν χορταίνει να επισκέπτεται τα μοναστήρια, για να γαληνέψει και να ανακουφιστεί από τα προβλήματα και το σταυρό του ο καθένας, το μοναστήρι είναι αποκρουστικό για τη ζωή του δικού του παιδιού.

  Δεν θέλει το δικό του παιδί να γίνει μοναχός.

  Αυτό το βλέπει κανείς στις συζητήσεις του κάθε πιστού, όσο πολύ χριστιανός κι αν είναι. Ελάχιστοι ξεχωρίζουν.

  Ίσως επειδή νιώθουν ότι τα μοναστήρια τούς κλέβουν την αγάπη και την εξάρτηση των παιδιών τους, στα οποία προκειμένου να ασφαλίσουν την ηρεμία και την αμετάκλητη  απόφαση να μονάσουν, τα μοναστικά καθιερωμένα κρατούν σε απόσταση ασφαλείας τους συγγενείς και τους γονείς.

  Ίσως και γιατί τη μοναχική ζωή τη βλέπει και τη νιώθει κανείς σαν ένα ακροβατικό σάλτο στον ουρανό, με χίλιες μύριες συνέπειες αν πέσει ο μοναχός..

 Αλλ΄ευτυχώς υπάρχουν ισχυρά αντιστύλια οι άγιοι γέροντες και γερόντισσες, που τον στηρίζουν, μαζί κι όλοι εμείς, που τον προσευχόμαστε.

  Και πρώτα απ΄όλα ο δικός του έρωτας για το Χριστό.

    Κάπως έτσι νομίζω σκέφτονταν και όσοι από τους επισκέπτες με  δάκρυα προσεύχονταν στη διάρκεια της ακολουθίας ή κι όταν περνούσαν ένας ένας να συγχαρεί και να πάρει ευχή από τη νεορασοφορεμένη μοναχή.

  Της ίδιας όμως η μορφή έλαμπε από χάρη και ιλαρότητα, που έδειχνε ότι είχε επιλέξει το μοναχικό σχήμα συνειδητά και σταθερά.

  Κι ότι όντως αναβαπτίστηκε, γιατί, όπως είπε και ο μητροπολίτης, η ακολουθία της ρασοφορίας είναι ένα δεύτερο βάπτισμα και γι΄αυτό αλλάζει και το όνομα.

  Αυτό το καινούργιο ένδυμα της ψυχής της, που ντύνονται ”όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθησαν”,ευχόμαστε η αδελφή Φεβρωνία να το κρατήσει καθαρό και ακηλίδωτο μέχρι να Τον συναντήσει αιώνια.

    Ως μητέρα της  θέλω μ΄αυτό το κείμενο να ευχαριστήσω από καρδιάς τους αδελφούς μου Γρεβενιώτες και Θεσ/νικείς, αλλά και Φλωρινιώτες, που έσπευσαν με περίσσια αγάπη και συγκίνηση να συμπροσευχηθούν μαζί μας για την καινούργια της ζωή.

    Ευχαριστώ θερμότατα και τα αγαπημένα μου αδέρφια και ανίψια και όλους τους συγγενείς, που με το δικό του τρόπο ο καθένας δήλωσε τη δική του ζεστή παρουσία στην καθοριστική αυτή ώρα της ζωής της αδελφής Φεβρωνίας.

  Πολύ σπουδαία συμβολή στη χαρά μας ήταν και των πνευματικών μας παιδιών, με τα οποία μάς ενώνουν ισχυροί δεσμοί και μοναδική αγάπη, από τα όμορφα εκείνα χρόνια στο παρελθόν, που εμείς τους μιλήσαμε για το Χριστό κι αυτά ως καλή και εύφορη γη Τον πήραν μέσα τους με ενθουσιασμό και ευγνωμοσύνη.

    Πόσο αλήθεια αδικούμε οι άνθρωποι τον εαυτό μας, όταν του στερούμε την αγάπη αυτή των πολύ κοντινών μας προσώπων…

  Αλλά και κάθε αγάπη…

  Γιατί άραγε ν΄αφήνουμε το Σατανά να μας μαυρίζει τη διάθεση και να μας εμβάλει το δικό του μίσος και κακία;

  Πόσο πολύ μας έχει δεμένους στο άρμα του…

  Κι όμως υπάρχει τόσο απόθεμα αγάπης μέσα μας, όταν παραμερίζουμε τα δικά του παράσιτα.

    Ιδιαίτερα ευχαριστούμε και το σεβασμιότατο π. Δαβίδ, που η προσευχή και ευλογία του νιώθαμε να μας συνοδεύει όλη αυτή τη μέρα, όπως του τη ζητήσαμε, καθώς και νωρίτερα, που η ευχή του μας έδωσε άνεση στην όλη οργάνωση.

  Τελευταία ευχαριστούμε και το γέροντα και πνευματικό μας, που στάθηκε στην αδελφή Φεβρωνία πολύ φιλόστοργα και πατρικά σ΄όλους τους πειρασμούς της, καθώς και τη γερόντισσα, που κάνει τη ζωή της στο μοναστήρι να θάλλει και να ανθοφορεί με ειρήνη και θεία αγάπη.

  Και οι δύο είναι ιερές μορφές που τις χρειάζεται εξίσου πολύ κι από εδώ και πέρα.

     Καλοτάξιδη μ΄όλα αυτά στην καινούργια σου ζωή, παιδί μου.

  Και στο τιμόνι της καρδιάς σου παντοτινά ο Κύριός σου.

  Αμήν

                                                                       Ζιώγα Κατερίνα