Είμαστε ως χώρα μια μπανανία. Αυτό θα μπορούσε να ήταν μια πολύ γρήγορη και εύκολη προσέγγιση για όλα όσα συμβαίνουν ειδικά στην περιοχή μας ακόμη μετά την μεταπολίτευση και το τελευταίο διάστημα γίνονται εντονότερα(Δ.Ε.Η., Διόδια κ.α.).
Από τα μέσα της δεκαετίας του 1950, που η περιοχή περνούσε σε μία αναπτυξιακή τροχιά με οδηγό την ενεργειακή μας ταυτότητα αλλά και τον πρωτογενή τομέα που μεγαλούργησε, εμπεδώθηκε μια νοοτροπία – αντίληψη, ότι όλα θα γίνουν από μόνα τους. Ο ωχαδερφισμός στο μεγαλείο του. Βόλευε και βολεύει πολλούς μέχρι και σήμερα αυτή η πραγματικότητα. Πρώτα και κύρια τα κόμματα με τα κομματικά στρατιωτάκια – υπηρέτες του, που τις μέρες μας βλέπουμε πολύ εύκολα τις ανεπάρκειες, τις παθογένειες τους αλλά και το μορφωτικό τους κενό.
Σε μία περίοδο που το πολιτικό προσωπικό της περιοχής μας θα έπρεπε να πρωτοστατεί και να προηγείται λόγω των ιδιαιτεροτήτων αλλά και των αρνητικών πρωτιών που κατέχουμε διαχρονικά(βλέπε ανεργία), συμβαίνει το αντίθετο. Το πολιτικό προσωπικό έπεται της κοινωνίας. Είναι κρυμμένο από παντού. Δεν έχει λόγο ύπαρξης παρά μόνον σε επίπεδο Κοινοβουλευτικό. Καθοδηγούμενοι από το μη κόμμα τους, να ψηφίζουν τα «δολοφονικά» μνημόνια για να περισώσουν σε διάρκεια την καρέκλα που κατέχουν.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Η Δ.Ε.Η., τα Διόδια και ότι ακόμη μας έρχεται, δεν μας ήταν άγνωστα.
Άγνωστη μας ήταν η ανεπάρκεια της πολιτικής «ομαδούλας» που μας εκπροσωπεί ειδικά αυτό το διάστημα σε επίπεδο Αθηναϊκό. Επίσης ανάλογη είναι και η εικόνα της θεσμικής μας τοπικής και περιφερειακής πραγματικότητας.

Εξάλλου ο ποιητής μας έλεγε:

Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! ― Φταίει ο Θεός που μας μισεί! ― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!

Καληνύχτα Κοζάνη, καληνύχτα Γρεβενά, καληνύχτα Φλώρινα, καληνύχτα Καστοριά

Κοζάνη 6 Ιουνίου 2017

Θεόφιλος Παπαδόπουλος
Πολίτης