Θυμάμαι όταν βρέθηκα μεσ’ τη ζωή μονάχη
κι’ολοταχώς προχώραγα, να δίνω πάντα μάχη
βρέθηκα μεσ’ τα δύσκολα μ΄αγκίδες σκαλοπάτια
και είδα πως βγήκα ξαφνικά σε δυο μονοπάτια!

Ήταν στενά και ολόιδια και στάθηκα για λίγο
να ξεδιψάσω και να ιδώ, ποιό θά ‘περνα να φύγω,
για να μπορέσω να βρεθώ σε ξέφωτο λημέρι
όπου γελάει η Άνοιξη σαν τη χαϊδεύει τ’αγέρι!!

Κουράστηκα και σκέφτηκα, μα απόφαση δεν πήρα
μα ήρθε τότε μόνη της και μ’έσπρωξε η μοίρα
στο ένα στο πιο δύσκολο δύσβατο μονοπάτι
γεμάτο αγκάθια αγκυλωτά,στο κάθε σκαλοπάτι!

Να ήταν αλήθεια πιο καλό, το άλλο μονοπάτι
και η μοίρα μου το στέρησε,θαρρείς μ’ είχε γινάτι!
Η θά ‘τανε χειρότερο, από αυτό που πήρα
και θά’ πρεπε ευχαριστώ, να πω σ’ αυτή τη μοίρα?