Ερμη Ελλάδα σκοτεινή στα χάλια τα δικά σου
όπως σε καταντήσανε τα ίδια τα παιδιά σου.
Άλλοι επολεμήσανε και σε ελευθερώσανε
και οι χαραμοφάηδες βάναυσα σε πληγώσανε.
Και όλοι σε αρμέγουνε σαν να’ σουνα γελάδα
και ασελγούσαν πάνω σου αθάνατη Ελλάδα.
Και ποιος θ’ άρπαζε πιο πολλά βρίζονταν και μαλώναν
και από ηθικούς φραγμούς καθόλου δεν κωλώναν.
Γιατί σε κυβερνάγανε γόνοι <μεγάλων> οίκων
απόγονοι πολιτικών, διεφθαρμένων τύπων
που χρόνια μας πουλάγανε, αντί κορδέλες φύκια,
απατεώνες τρομεροί του κερατά καθίκια.
Και κάθε που οσμίζονταν αποθεματικό,
ωσάν τα όρνια έπεφταν να πάρουν μερτικό.
‘Ομως στους τίμιους Έλληνες καθόλου δεν θα λείψουν,
γιατί αυτοί δεν έσκυψαν τα…. πόδια να τους γλείψουν.
Μα πάλι ξαναρχίζανε τα ίδια και τα ίδια
κι έναν περήφανο λαό τον κάνανε σκουπίδια,
κι ενώ τον χρέωναν με δις που’ παίρναν δανεικά,
στο φαγοπότι το’ ριχναν οικογενειακά.
Το’ πε και ένα παχύδερμο χωρίς να κοκκινήσει,
πως τα’ τρωγαν και φώναζαν φούρνος να μην καπνίσει.
Και πράγματι προβλέπεται φούρνοι πολλοί να κλείσουν,
Αφού οι φτωχοί που τρων ψωμί δε θα’ χουν να ψωνίσουν.
Αυτά εδώ συμβαίνουνε στη χώρα της ελαίας,
της ανθισμένη μυγδαλιάς και της πορτοκαλέας,
που την κάνουν νούμερο σ’ όλες τις συζητήσεις.
Τώρα γελά η Τρόικα με τα εδώ της <πιόνια>
κι εμείς δεν ξελασπώνομε ούτε σ’ εκατό χρόνια.

Υ.Σ
Το ποίημα είναι το συναδέλφου μου Σωτήρη Φωκά από την εφημερίδα των συνταξιούχων του ΟΤΕ