Όλοι στην αρχή μιλούσαν για την οικονομική κρίση.
Όλα παρέλυσαν, σχολίασε κάποιος. Οι φόροι μας γονάτισαν…
Και πού είμαστε ακόμη, τοποθετήθηκε άλλος. Κάτσε να ξανάρθει η Τρόικα….Δεν υπάρχει κράτος…Αν υπήρχε κράτος…

Και ο καθένας το μακρύ και το κοντό του.

Ευτυχώς που υπάρχει και η Εκκλησία, πετάχτηκε ένας τρίτος.

Αυτό ήταν. Κάποιος, που ως εκείνη τη στιγμή δε μιλούσε, σ΄αυτή την τελευταία τοποθέτηση αντέδρασε με εμπάθεια.

Η Εκκλησία; Ποια Εκκλησία; Τα μεγαλύτερα εγκλήματα τα έχει διαπράξει η Εκκλησία…Σταυροφορίες, ιερή εξέταση, σκοταδισμός…
Με τις κολάσεις και τον παράδεισο οι παπάδες κοιμίζουν το λαό και τάσσονται μ΄αυτούς του κεφαλαίου, που εκμεταλλεύονται τα φτωχαδάκια.
Ύστερα οι άλλοι οι απλοί που μας κάνουν το θρήσκο…τι υποκρισία κρύβουν!
Κόπτονται για την Εκκλησία κι όμως είναι χειρότεροι από άλλους που δεν πατούν…

Η συζήτηση κράτησε ώρα. Με λύπη διαπίστωνε κανείς ότι υπάρχει άγνοια και μεγάλη παρεξήγηση σχετικά με την Εκκλησία, και από καλοπροαίρετους ακόμη ανθρώπους.

Υπάρχουν βέβαια αυτοί που την πολεμούν εμπαθώς είτε από ιδεολογία με την οποία ποτίστηκαν είτε γιατί η οικογένειά τους αδιαφόρησε και παρέλειψε την εκκλησιαστική παιδεία στην ανατροφή των παιδιών της είτε γιατί βουτήχτηκαν στην αμαρτία και φοβούνται τη διδασκαλία της.
Την πολεμούν όμως απ΄έξω.

Εδώ ας αναφέρουμε το εξής ιστορικό ανέκδοτο. Ένας βασιλιάς θέλησε ει δυνατόν να αφανίσει την Εκκλησία. Το μαθαίνει ένας κληρικός και του στέλνει γράμμα. Μεγαλειότατε, εμείς 2000 χρόνια τώρα δε μπορέσαμε να τη ρίξουμε από μέσα και θα τη ρίξετε εσείς απ΄έξω;

Πράγματι όσοι είναι αυτοί απ΄έξω που την πολεμούν, άλλοι τόσοι είμαστε κι εμείς από μέσα που την πολεμούμε, ενώ την αγαπούμε, με δυο βασικά τρόπους. Με το να μην εφαρμόζουμε όσα πιστεύουμε και με το να συντασσόμαστε με τους πολέμιούς της, επειδή ουσιαστικά δεν τη γνωρίζουμε και επομένως δε μπορούμε και να την υπερασπιστούμε.

Κατ΄αρχήν όλοι αυτοί που την πολεμούμε συνειδητά ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Μας φταίει όντως η Εκκλησία ή ο εαυτός μας, τα συμφέροντά μας και η φιλοσοφία που έχουμε για τη ζωή.

Μήπως θέλουμε να βγάλουμε ουσιαστικά το Χριστό απ΄τη μέση και δε μπορούμε αλλιώς; Μήπως και σ΄Αυτόν βρίσκουμε ”κουσούρια” ;
Γιατί με το να τα βάζουμε με τους χριστιανούς λίγο το κακό, αν και ο Χριστός μάς παρήγγειλε να έχουμε φωτεινή ζωή όσοι Τον ακολουθούμε για να μην παραμορφώνεται το πρόσωπο του Θεού στη συνείδηση των ανθρώπων και να μη σκανδαλίζουμε συνανθρώπους μας, που η πίστη τους είναι ασθενική και για τους οποίους ο Χριστός πέθανε.

Με το να τα βάζουμε όμως με το Θεό, κινδυνεύει η σωτηρία μας.

Για ν΄αποφύγουμε όλα αυτά καλά είναι να γνωρίζουμε πρώτα πρώτα ότι η Εκκλησία είναι θεμελιωμένη πάνω στο Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου.
Είναι θείο καθίδρυμα και ζωντανός οργανισμός.

Ο Χριστός, του οποίου το διαπεραστικό βλέμμα διέσχισε τους αιώνες, διαβεβαίωσε ότι ”πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής”. Κι όλος ο άδης να πέσει επάνω της κι όλες οι σκοτεινές δυνάμεις δε θα μπορέσουν να την κλονίσουν.

Ας το ξέρουμε αυτό όσοι είμαστε κακοπροαίρετοι κατήγοροί της.

Κι ακόμη όλοι μας ας έχουμε υπόψη ότι η Εκκλησία είναι η κιβωτός, που φυλάγει τις αλήθειες που μας αποκάλυψε ο Χριστός για τον προορισμό μας σ΄αυτό τον κόσμο και για την αιώνια σωτηρία μας.

Κεφαλή της είναι ο Ίδιος κι εμείς μέλη του σώματός Του, που καταφεύγουμε σ΄Αυτόν μέσω της Εκκλησίας, για να θεραπευτούμε.

Είναι νοσηλευτήριο η Εκκλησία, που προλαβαίνει και θεραπεύει ψυχικές νόσους.

Όπως γράψαμε κι άλλες φορές, δε θα μπορούσαν τα ψυχιατρικά ιδρύματα να χωρέσουν τους τροφίμους κι ούτε οι φυλακές τους κατάδικους, αν δεν υπήρχε αυτή.
Είναι αυτή που αφόπλισε, αφοπλίζει και παρεμποδίζει πολλά χέρια από φόνους, κλοπές, αδικίες.

Είναι το πανδοχείο του Καλού Σαμαρείτη.

Είναι το πιο ευγενές αναμορφωτήριο ψυχών.

Είναι αναρρωτήριο.

Είναι κοινωνία αγωνιζόμενων ανθρώπων. .

Κι εδώ θυμόμαστε τα λόγια του Επισκόπου Detroit Νικολάου της ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής στην Αμερική: ”Κατά καιρούς μας λένε: Σεβασμιώτατε, γιατί να πάω στην Εκκλησία; είναι γεμάτη αμαρτωλούς. Κι εγώ σας λέω ότι χαίρομαι που ξέρω πού βρίσκονται. Είμαστε όλοι εδώ σ΄αυτό το ναό και τον γεμίζουμε ως λαός του Θεού, όχι διακηρύττοντας ότι είμαστε τέλειοι,αλλά ζητώντας από το Θεό να μας οδηγήσει στην ν τελειότητα. Δεν έχει σημασία τι έχουμε κάνει. Αυτό είναι άσχετο. Σημασία έχει πού θέλουμε να πάμε. Και αυτή είναι η πρόσκληση της Εκκλησίας σ΄εσάς”.

Η Εκκλησία δεν είναι καλοκομείο. Είναι ψυχοθεραπευτήριο.
Δεν μαζεύει τους καλούς κατά την κρίση του κόσμου ανθρώπους, αλλά δημιουργεί αγωνιστές κατά του κακού και των παθών για να σωθούν. Παίρνει αμαρτωλούς και τους κάνει αγίους. Όχι βέβαια από τη μια μέρα μέχρι την άλλη. Παίρνει πληγωμένους από το διάβολο και την αμαρτία και τους κάνει υγιείς, παίρνει ταραγμένους συνειδησιακά και τους χαρίζει την ειρήνη, κουρασμένους ψυχικά και τους αναπτερώνει την ελπίδα, τους δίνει σκοπό στη ζωή, οράματα.
Παίρνει φονιάδες θύτες και τους κάνει θύματα εκούσια στον Εσταυρωμένο.
,
Είναι φαρμακείο με θε’ι’κά φάρμακα, για να θεραπεύει τους ανθρώπους από μανίες, δαιμονοπληξίες, κενοδοξίες, την κατάκριση και την υπεροψία, την υποκρισία και την οργή, το ψέμα και τις αδικίες, τις πορνείες και τις μοιχείες, την εκδίκηση και το φόνο, τη μαγεία, το φθόνο και τη ζηλοτυπία, τη βλασφημία και την απιστία, την ολιγοψυχία και την απελπισία, το άγχος, τη μελαγχολία και την κατάθλιψη, κ.ά.

Για άλλους αυτά είναι χρόνια νοσήματα και χρειάζονται και χρόνια νοσηλεία. Άλλοι βρίσκονται στο αρχικό στάδιο. Κι όπως στα νοσοκομεία ο χρόνος παραμονής των ασθενών εξαρτάται από το είδος της ασθένειας, τα φάρμακα και την κράση τους, έτσι κι εδώ.
Υπάρχουν ψυχές που για να ανανήψουν και να απαλλαγούν από τα πάθη τους χρειάζονται μια ζωή και σβήνουν με το ”ιλάσθητί μοι” του τελώνη.
Την αγωνία και τον αγώνα για την πνευματική τους ανάρρωση και σωτηρία, καθώς και το χρόνο που χρειάζεται γι΄αυτά τα γνωρίζει μόνο ο Θεός και οι ίδιοι. Μαζί και ο πνευματικός.

Υπάρχουν ψυχές που, ενώ είναι στους κόλπους της Εκκλησίας, μένουν ανεπηρέαστες από τη χάρη της, γιατί δεν υπακούν σ΄ό,τι τους λέει και έχουν εθελοθρησκεία. Θρησκεία στο μπόι τους, όπως κοινά λέμε. Κι είναι αυτοί που σκανδαλίζουν περισσότερο και τους άλλους.

Ωστόσο δεν έχουμε το δικαίωμα κι αυτούς να τους καταδικάζουμε, γιατί δεν ξέρουμε το τέλος τους.

Πολλοί τέτοιοι κλείνουν τη βιοτή τους με το ”μνήσθητί μου” του ληστή.

Υπάρχουν άλλοι που σαν τον Πέτρο αρνούνται για λίγο την ιδιότητά τους ως μαθητές του Κυρίου και ξαναγυρίζουν στα πάθη τους, αλλά και σηκώνονται εξουθενωμένοι και συντετριμμένοι και κλαίνε γι΄αυτό.

Υπάρχουν βέβαιοι και άλλοι που φεύγουν απ΄αυτό τον κόσμο με πολλή ήρεμη τη συνείδηση που τους εγγυάται σίγουρα την αιωνιότητα κοντά στο Θεό.

Υπάρχουν…υπάρχουν…υπάρχουν…Όσοι άνθρωποι τόσες και περιπτώσεις.

Η Εκκλησία δέχεται όλους, δεν απορρίπτει κανέναν, όπως η κεφαλή της, ο Χριστός, που σ΄αυτή τη ζωή δε διαγράφει κανέναν απ΄αυτούς που τον αναζητούν και Τον πλησιάζουν.
”Τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω”, είπε, έστω κι αν γίνονται αιτία να διασύρεται το όνομά Του.
Σ΄αυτή τη ζωή όμως, γιατί θα έρθει καιρός που δεν θα είναι ο καλός Σαμαρείτης, αλλά ο αυστηρός Κριτής. Και τέτοια ώρα θα είναι του θανάτου και της Δευτέρας Παρουσίας.

Ευγνωμοσύνη επομένως χρωστούμε στην Εκκλησία κι όχι κατάκριση.
Αυτή είναι στοργική και νοιάζεται για όλους τους ανθρώπους και για εκείνους που την πολεμούν, γιατί εκφράζει και μεταφέρει στους ανθρώπους την αγάπη του Αρχηγού της.
Και προσεύχεται για κάθε μας ανάγκη.

Να και γιατί, όταν αρρωστήσουμε, νιώθουμε μια ιδιαίτερη χάρη και δύναμη να αντιμετωπίσουμε τη δοκιμασία.
Να και γιατί ο Θεός μακροθυμεί ακόμη για όσα συμβαίνουν στη γη. Γιατί αυτή λειτουργεί με τις δεήσεις της ως αλεξικέραυνο στη δικαιολογημενη οργή Του.
Όσο για τα εγκλήματα που της καταλογίζουν, αυτά καταδικάζουν αιρετικά κινήματα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία δε χρησιμοποίησε ούτε ιερή εξέταση ούτε σταυροφορίες.

Έχει και την εύνοια του Θεού, ο οποίος –ας το μνημονεύσουμε κι αυτό –συνηγορεί υπέρ της αυθεντικότητας της Ορθοδοξίας και με το φως του Παναγίου τάφου, που εμφανίζεται μόνο, όταν εισέρχεται σ΄αυτόν ορθόδοξος Πατριάρχης.

Κι ύστερα πρότυπο δεν άφησε ο Θεός τους χριστιανούς, που είναι ετερόφωτοι δορυφόροι του Χριστού, αλλά τον ίδιο το Χριστό που είχε την τόλμη και την παρρησία να ρωτήσει τους αιώνες: ”Τις ελέγξει με περί αμαρτίας;”.

Ας μη σκανδαλιζόμαστε επομένως, αν βλέπουμε αδυναμίες και στους πιστούς. Να σκεφτόμαστε γι΄αυτούς τον αγώνα που κάνουν και πόσο χειρότεροι θα ήταν, αν δεν είχαν προσφύγει στο Χριστό και στην Εκκλησία.

;Δεν αξίζει επομένως τον πόλεμό μας. Ούτε την περιφρόνησή μας.

Ας προσπαθήσουμε να τη γνωρίσουμε καλύτερα, μέσα στη λατρευτική και μυστηριακή ζωή της.
Έτσι θα έχουμε προσωπική εμπειρία και δε θα ταμπουρωνόμαστε τόσο πίσω και από τα παγκάρια και τους ” παπάδες”, για να της πετάμε πέτρες, χωρίς να μας αποκλείεται βέβαια το δικαίωμα να τα κρίνουμε κι αυτά, όταν παρεκτρέπονται.
Ωστόσο, όπως οι κηλίδες που υπάρχουν στον ήλιο, δε μπορούν να μειώσουν τη λαμπρότητά του, έτσι και τα σκάνδαλα της Εκκλησίας δεν υποβιβάζουν την αξία της.
Ας μη τα αφήνουμε να μουτζουρώνουν άδικα την εικόνα της μέσα μας.

Αυτό είναι καλό πρώτα για τη δική μας πνευματική υγεία.

Και γι΄αυτούς που δεν την πιστεύουν είναι πηγάδι, όπου αναβλύζει ” ύδωρ αιωνίου ζωής”, και προσφέρεται δωρεάν να τους δροσίσει, όποια ώρα κι αν το θελήσουν. Δεν έχουν παρά να σκύψουν να ποτιστούν.

Κι όλα αυτά από μια εκρηκτική συζήτηση ανάμεσα σε θαμώνες μιας καφετέριας.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός.