Χθες ξημέρωσα με τον Μέσι. Είδα στον ύπνο μου πως έπαιζε στο γήπεδο του Πιερικού, ήταν λίγο πιο όμορφος από κοντά κι εγώ ήμουν πίσω από το τέρμα κι έτρεχα αγχωμένη να του ρίξω ξανά την μπάλα στα χρυσά του πόδια. Δυο- τρεις φορές το τράβηξα αυτό το βάσανο. Η μπάλα ήταν τεράστια, σαν αυτή του πιλάτες και πάνω έγραφε Brazuca. Δε θα χαθώ σε συνειρμούς που θα με απομακρύνουν από το όνειρο στην ανάλυσή του. Για όλα φταίει το άρθρο της Daily Telegraph για τις περίφημες μπάλες του Μουντιάλ.

H λέξη Brazuca χρησιμοποιείται για να περιγράψει την εθνική υπερηφάνεια. Η μπάλα Brazuca φτιάχνεται μίλια μακριά από τη Βραζιλία, σε μια φάμπρικα του Πακιστάν όπου το 90% των εργαζομένων είναι γυναίκες. Με μαντήλια κάποιες, άλλες με καλυμμένα πρόσωπα, βάζουν όλη την τέχνη τους για να ράψουν την στρογγυλή θεά. Σύμφωνα με έκθεση του Διεθνούς Φόρουμ Εργατικών Δικαιωμάτων, για μία μπάλα ο κάθε εργάτης αφιερώνει 2, 5 ώρες ενώ ο μηνιαίος μισθός δε φτάνει τα 100 ευρώ.  Η εταιρεία παραγωγής ισχυρίζεται ότι τα χρήματα είναι παραπάνω. Παραπάνω- παρακάτω, 218 εργάτες δουλεύουν 12-14 ώρες ασταμάτητα. Στα δικά τους όνειρα, φαντάζομαι,  θα βλέπουν ραφές, ραφές, ραφές κι έντονα χρώματα.

Όλοι περιμένουν την πρώτη σέντρα του Μουντιάλ. Στο γρασίδι θα στριφογυρίζει η μπάλα των 160 ευρώ κατευθείαν από το Πακιστάν. Κάποιες γυναίκες θα είναι περήφανες που την έφτιαξαν με τα χέρια τους, το ξέρω. Συνήθως οι άνθρωποι που έχουν μάθει να αμείβονται με λίγα χρήματα δε ζηλεύουν τα εκατομμύρια των άλλων. Όμως, θέλω να θέσω ένα λογικό- κατά την άποψή μου- ερώτημα: όταν για να γίνει μία διοργάνωση, σημαντική, δε λέω, «εξαφανίζονται» ως αγνώστων λοιπών στοιχείων εκατοντάδες άστεγοι, όταν κλωτσάνε μπάλες που τις ράβουν εργάτες για λίγα ευρώ την ώρα, τι μπορεί να σε σοκάρει παραπάνω; Ότι το αγόρι σου, που ανακατεύει το φρέντο βλέποντας το ματς, ίσως και να είναι λίγο ερωτευμένο με τον Ρονάλντο; Άλλο κακό να μη μας βρει.

Αλίκη Γεωργίου ( Facebook: Aliki G-ou)

*Από την στήλη : Γλυκός καφές, πικρές αλήθειες (Πηγή: e-pieria.gr)

Τον καφέ μου τον πίνω γλυκό. Πάντα. Στρογγυλοκάθομαι και τον πίνω στο γραφείο τον χειμώνα και στο μπαλκόνι το καλοκαίρι. Κι όταν είμαι μόνη σκέφτομαι. Όταν είμαι με παρέα μαθαίνω. Πάντα ο καφές μου μαθαίνει την αλήθεια. Ο καθένας έχει τη δική του γλυκιά αλήθεια. Ή τη ζει ή την ονειρεύεται. Αυτό είναι δικό σας κομμάτι και δε θα σας μπερδέψω με τη δική μου. Την πικρή αλήθεια όμως, θέλω να την μοιραστώ. Δεν είμαι κακός άνθρωπος. Αλλά τα φαρμάκια θέλω να τα καταπίνω με παρέα.