Δεν το πιάνει το μάτι σου. Σ’ ένα στενό δρομάκι που οδηγεί στη θάλασσα, εκ πρώτης όψεως χωρίς θέα, ούτε σπίτι, ούτε ταβέρνα. Λίγα τετραγωνικά με ερασιτεχνικό στήσιμο, κιλίμια και μαξιλάρια, μια γλάστρα με βασιλικό στην είσοδο κι ένα αναρριχώμενο αμπέλι μαζί με μια μουριά να κάνουν σκιά στα τραπέζια.

Μας το συνέστησαν, όμως, έγκυρες πηγές, οπότε αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε. Μεσημέρι, σ’ ένα διάλειμμα από την καυτή παραλία της Σκύρου που απέχει ελάχιστα μέτρα. Μας είπαν δεν έχει στάνταρ μενού – ό,τι βρεθεί κάθε μέρα από ψάρια.

Μας υποδέχθηκαν χαμογελαστοί και απροσποίητα ευγενικοί άνθρωποι. Καμιά σχέση με επαγγελματίες του τουρισμού. Και μετά άρχισαν οι εκπλήξεις. Όλες ευχάριστες. Κατ’ αρχήν το φαγητό. Πλούσια χωριάτικη με αληθινά λαχανικά, αληθινό λάδι και με πινελιά τα βλήτα πίκλες. Ντόπιο τυρί περασμένο στο τηγάνι τόσο που να μην του φαίνεται.

Ένα μεγάλο καβούρι ελάχιστα βρασμένο με λαδολέμονο, πεντανόστιμο και φρεσκότατο, γαύρος και φαγκρί σε βερσιόν σούσι, τόσο εύγευστα που θα ντρέπονταν οι Ιάπωνες. Ωραίο, «γεμάτο» ψωμί, όχι τον αφρό που συνήθως σερβίρουν στα τουριστικάδικα εστιατόρια. Αυτό ήταν το φαγητό μας, και για επιδόρπιο μας πρόσφεραν απίθανο -δικό τους- παγωτό μαστίχα με δροσερό πεπόνι από τον κήπο τους.

Η καθαριότητα των ανθρώπων και του χώρου, υποδειγματική. Δυο βήματα η κουζίνα και καμιά ενοχλητική μυρωδιά. Έχει δύο αυλές, η μια βλεπει στο σοκάκι, η άλλη -που δεν φαίνεται από τον δρόμο- βλέπει στη θάλασσα και στη Χώρα που κρέμεται από τον βράχο άσπρη και ήσυχη. Όσο για τις τιμές, είμασταν τρεις και πλήρωσαμε από 10 ευρώ ο καθένας για όλα όσα σας προανέφερα.

Ποιος κρύβεται, αναρωτηθήκαμε, πίσω από το γκουρμέ γεύμα μας; Ο Αποστόλης, Σκυριανός γέννημα-θρέμμα, πρώην σεφ στη Βαρκελώνη, νυν μάγειρας στα Μαγαζιά. Φευγάτος, θυμόσοφος, ψαράς -σπεσιαλιτέ του η paella με ό,τι βγάλουν τα δίχτυα που ρίχνει κάθε βράδυ- αγρότης, περήφανος για τις ντομάτες του, με ενδιαφέρον για τους πελάτες του, ντροπαλός στις επιδοκιμασίες μας.

Ναι, υπάρχει και αυτή η Ελλάδα.

protagon.gr