Ο  διάβολος  δυο  βασικά  εγκλήματα  διέπραξε  και  διαπράττει, σε  βάρος  του  βέβαια  πρώτα .

Πρώτον ”εμεγαλομάνισεν”, ”επήρθη”, ζήλεψε  τη  θέση  του  Δημιουργού  και  ποιμένα  του  κι  αποστάτησε, πριν  ακόμα  δημιουργηθεί  ο  άνθρωπος. Συνέπεια, η  κατάντια  του  από  τότε  σε  παντοτινό  στασιαστή  και  πολέμιό  του  Θεού.

Δεύτερον, λόγω  υπέρμετρης  ζηλοφθονίας  για  τον  άνθρωπο, θέλησε  και  πέτυχε  να  τον  παρασύρει  κι  αυτόν  στην  ανταρσία  κι  ανυπακοή, πράγμα  που  το  επιδιώκει  λυσσαλέα  από  τότε  και  γι’ αυτό  από  τους  Πατέρες  χαρακτηρίζεται  μισόκαλος  και  μισάνθρωπος. Φθονεί  και  πολεμάει. Τρικλοποδιάζει  τον  άνθρωπο  και  ασελγεί  σε  βάρος  της  αλήθειας. Θέλει, όπως  ο  παρανο’ι’κός  από  ε’ι’τζ, που  διαφθείρει  με  σεξουαλική  μανία  όσους  μπορεί, πριν  πεθάνει, έτσι  κι  αυτός  χαιρέκακα  ν΄αποκόβει  απ’ το  Θεό  τους  ανθρώπους. Ξέρει  τι  τον  περιμένει  στη  μέλλουσα  κρίση  και  παρόλα  αυτά  αντιδρά  στην  αλήθεια. Γι’ αυτό  και  δε  μπορεί  να  σωθεί.

Για  πολλούς  αιώνες  είχε  χάσει  τη  σωτηρία  του  και  ο άνθρωπος. Τον  είχε  κυριολεκτικά  τρελάνει  ο  σατανάς. Στο  έπακρο, πριν  έρθει  ο  Χριστός.

Χαρακτηριστικά  της  πεπτωκυίας  ζωής  του  ήταν η  ψυχική  του  διαφθορά,  με  ξεθωριασμένες  τις  αρετές  και  δυνατή  τη  ροπή μέσα  του  προς  το  κακό,οι  πόλεμοι  οι  εξωτερικοί  και  οι  διχοστασίες, οι  σφαγές  και  οι  ασέλγειες, και  στο  εγγύς  και  στο  μακρινό  περιβάλλον  του, οι  αυτοκτονίες, οι  πορνείες  οι  μοιχείες  και  οι  παιδεραστίες – και  μάλιστα  ως  προνόμιο  των  αριστοκρατών -, οι  φανταστικοί  θεοί, για  να  μη  νιώθει  ανασφαλής  και  για  να  καλύψει  τα  κενά  της  ψυχής  του, τα  ψέματα, οι  αδικίες, οι  δεισιδαιμονίες, οι  προλήψεις, οι  μαγείες, οι..,οι.., οι…

Αφέθηκε  γι’ αυτό  σ’ ένα  κυνηγητό  της  αλήθειας, ρωτώντας  με  τη  φιλοσοφία  του  ποιος  είναι  πραγματικά  ο  Δημιουργός  του  και  ποιος  ο  σκοπός  της  ζωής του. Έτσι  η  ανθρωπότητα  με  όλα  αυτά  είχε  γίνει  ένα  ψοφίμι  που  μύριζε  αποπνικτικά  πνευματική  αποσύνθεση.

Κι  ήρθε  τότε  ο  Θεός  Λόγος  μια  νύχτα  θεσπέσια  στη  Βηθλεέμ  της  Ιουδαίας, σε  τέτοια  στιγμή  που  η  γη  έβγαζε  σπαρακτική  κραυγή  αγωνίας  και  ψυχικής  κόπωσης, για  να  δείξει  το  δρόμο  της  επιστροφής  του  ανθρώπου  στη  μακαριότητα  του  παραδείσου. Ήρθε  να  του  αποκαλύψει  το  μυστικό  της  επανασύνδεσης  με  το  Θεό  του. Ήρθε  να  του  μάθει  ν΄αντιτάσσει  στην  κακία  την  ευσπλαχνία, στο  ψέμα  την  αλήθεια,  στην  παντός  είδους  ανηθικότητα  και  βρωμιά  την  καθαρότητα, στην  ανυπακοή  στο  Θεό  την  ελεύθερη  υποταγή  στις  εντολές  Του, στην  ιδιοτελή  και  υποκριτική  συμπεριφορά  την  ανυπόκριτη  αγάπη  και  το  θυσιαστικό  πνεύμα, στην  έπαρση  την  ταπείνωση, που  Τον  οδήγησε  στο  στάβλο  της  Βηθλεέμ, για  να  εκπληρώσει  το  τάμα  της  αγάπης  Του: να  συνεφέρει  τον άνθρωπο  από  την  αμαρτία.

Σ΄αυτό  το  Σπήλαιο  μας  καλεί  η  Εκκλησία  κάθε  χρόνο  με  εξαιρετικά  θεόπνευστο  τρόπο  να  γίνουμε  προσκυνητές  του  θείου  βρέφους: ”Δεύτε  ίδωμεν, πιστοί, πού  εγεννήθη  ο  Χριστός…”, ψάλλει. ”Ελάτε, πιστοί, να  δούμε  πού  γεννήθηκε  ο  Χριστός. Ας ακολουθήσουμε  πού  πάει  το  άστρο  με  τους  μάγους, τους  βασιλιάδες  της  Ανατολής. Εκεί  ξαγρυπνούν  βοσκοί  και  ψάλλουν  ακατάπαυστα  οι  άγγελοι: Δόξα  στον  Ύψιστο  Θεό  που  σήμερα  γεννήθηκε  στη  Βηθλεέμ  της  Ιουδαίας  απ΄την  Παρθένο  και  Θεοτόκο.”

Τι  έκπαγλο  θέαμα  όμως  αντικρύζουμε! τη  μητέρα  Μαριάμ  να  στέκεται  με  απορία  και  θαυμασμό  μπροστά  στην  άσπορη  κυοφορία  της. Έτσι, τη  ρωτάει  ο  υμνωδός:” Τι  θαυμάζεις, Μαριάμ, τι  εκθαμβείσαι  το  εν  σοι..”.”Να, λέει,  γέννησα  άχρονο  γιο  μέσα  στο  χρόνο, χωρίς  να  διδαχθώ  του  γεννηθέντος  παιδιού  τη  σύλληψη. Άνδρα  δε  γνώρισα  και  άσπορη  σύλληψη  ποιος  είδε  ποτέ; Όπου  όμως  θέλει  ο  Θεός  ανατρέπεται  η  φυσική  τάξη”.

Έκθαμβος  ο  υμνωδός  συνεχίζει: ”Ο  αχώρητος  παντί  πώς  εχωρήθη  εν  γαστρί;”.” Αυτός  που  δε  χωράει  πουθενά  πώς  χώρεσε  στη  μήτρα; Αυτός  που  ήταν  στους  κόλπους  του  Πατέρα  πώς  χώρεσε  στην  αγκαλιά  της  μητέρας; Όπως  ξέρει  όμως, όπως  θέλησε  και  όπως  ευαρεστήθηκε ( έτσι  έγινε ). Ενώ  ήταν  άσαρκος  ντύθηκε  τη  σάρκα  και  ο  ”ων” έγινε  αυτό  που  δεν  ήταν, για  χάρη  μας,  και  χωρίς  να  βγει  απ΄τη  φύση  Του ( παρέμεινε  δηλ. Θεός ), έγινε  και  άνθρωπος. Γεννήθηκε  διπλός( Θεάνθρωπος ), επειδή  ήθελε  να  ξαναγεμίσει  τον  πάνω  κόσμο ”.

Εδώ  ας  ανατρέξουμε  και  σ΄εκείνο  το  μαθητή, που  διείσδυσε  τόσο  θεολογικά  στο  μυστήριο  της  συγκατάβασης  του  Λόγου, τον  Ευαγγελιστή  Ιωάννη. ”Εν  αρχή  ην  ο  Λόγος”, μας  λέει,” που  προ’υ’πήρχε  προ  χρόνων  αιωνίων, από  τότε  που  υπήρχε  και  ο  Θεός  Πατέρας”.

Ασύλληπτος  αυτός  ο  χρόνος  για  το  ανθρώπινο  μυαλό.

”….Αυτός  ο  Λόγος  ήταν  η  ζωή…και  το  αληθινό  φως, που  φωτίζει  κάθε  άνθρωπο  που  έρχεται  στον  κόσμο…αλλά  ( τι  κρίμα! ) οι  άνθρωποι  δεν  Τον  αναγνώρισαν, δεν  Τον  αποδέχτηκαν, όταν  κατέβηκε  στη  γη  και  συναναστράφηκε  μαζί  τους. Όσοι  όμως  Τον  δέχτηκαν  υιοθετήθηκαν  κατά  χάριν  απ΄το  Θεό  Πατέρα.”. Και  καταλήγει  ο  Ιωάννης: ”Απ΄ το  δικό  Του  πλούτο  πήραμε  όλοι  εμείς  τη  μια  δωρεά  πάνω  στην  άλλη…,δεχτήκαμε  τη  θε’ι’κή  χάρη  και  γνωρίσαμε  την  αλήθεια…”

Αυτά  καταθέτει  ο  επιστήθιος  μαθητής  και  φίλος  του  Κυρίου.

Μακάρι  να  μπορούμε  να  καταθέτουμε  κι  εμείς  ό,τι  κι  εκείνος, αφού  προηγουμένως  βιώσουμε  και  πεισθούμε  ότι  όντως  ”ο  Λόγος  σαρξ  εγένετο  και  εσκήνωσεν  εν  ημίν…” (Ιω. 1,14 )κι  ότι  πράγματι  η  γέννησή  Του  είναι  κοσμοσωτήριο  γεγονός. Αμήν.

Ζιώγα  Κατερίνα

Εκπαιδευτικός