Από τον Αδόλφο Χίτλερ μέχρι και τον Τσαρλς Μάνσον, η Ιστορία μετρά μια μακρά και πλούσια σειρά από τρομακτικές φιγούρες που άφησαν το ζοφερό τους στίγμα στην οικουμένη. 

Παρά ταύτα, δεν έχουν όλοι οι διαβόητοι κακοί την ίδια δημοσιότητα.

Κι ενώ τα περισσότερα ιστορικά πρόσωπα που αιματοκύλησαν τον κόσμο είναι γνωστά και προβεβλημένα, κάποιοι από τους καταχθόνιους και μοχθηρούς διαφεύγουν της δημόσιας προσοχής και έχουν από καιρό ξεχαστεί.

Για να θυμηθούμε λοιπόν 10 πρόσωπα που δεν έχουν να ζηλέψουν σε όρους θηριωδίας τίποτα από τους δημοφιλείς «συναδέλφους» τους…

Pietro Caruso

Όταν η φασιστική Ιταλία συμμάχησε με τους Ναζί, λίγοι αγκάλιασαν πιο θερμά την ένωση από τον αστυνομικό διευθυντή της Ρώμης και πρωτοπαλίκαρο του Μουσολίνι. Ο σαδιστής Caruso πρωτοστάτησε σε αναρίθμητες θηριωδίες στη χώρα του και κυνήγησε λυσσαλέα τους πολιτικούς αντιπάλους του Μουσολίνι. Η μεγαλύτερή του φρικαλεότητα σημειώθηκε το 1944 με τη μαζική σφαγή περισσότερων από 300 ανθρώπων, τους οποίους οδήγησε προσωπικά στο εκτελεστικό απόσπασμα των Ναζί. Ο σαδισμός του ήταν τόσο περιώνυμος που κατάφερνε να υποσκελίσει την ακόρεστη δίψα για αίμα των χιτλερικών, γινόμενος φόβος και τρόμος στην Ιταλία. Μετά τον πόλεμο βέβαια ο Caruso καταδικάστηκε σε θάνατο και σύρθηκε στο απόσπασμα, αν και λίγο έλειψε να χάσει την εκτέλεσή του, καθώς ο οργισμένος όχλος όρμησε στο κελί του και προσπάθησε να τον πνίξει στον Τίβερη ποταμό…

Hiroko Nagata

Η Hiroko Nagata ήταν η αδυσώπητη ηγέτης της τρομοκρατικής οργάνωσης Ενωμένος Κόκκινος Στρατός που αιματοκύλησε την Ιαπωνία το 1972. Η ακροαριστερή παραστρατιωτική σέχτα ήταν ιδιαιτέρως διαβόητη για τα αποτρόπαια εγκλήματά της και τη βαρβαρότητα των μεθόδων της: μέσα σε μόλις μία χρονιά, η Nagata πρωταγωνίστησε σε μια σειρά από ειδεχθείς μαζικές δολοφονίες: 12 από τα θύματά της ξυλοκοπήθηκαν βάναυσα, βασανίστηκαν και μαχαιρώθηκαν αλλεπάλληλες φορές. Κι αυτοί ήταν οι «τυχεροί», καθώς ήταν μέλη της οργάνωσής της που η ίδια δεν τους θεωρούσε «αρκετά επαναστατικούς», γι’ αυτό και τους έβγαλε από τη μέση. Η Nagata συνελήφθη τελικά έπειτα από τρομοκρατικό χτύπημα που περιλάμβανε ομήρους αλλά και τον θάνατο δύο αστυνομικών κι ενός πολίτη. Η θανατοποινίτισσα πέθανε στη φυλακή από καρκίνο σε ηλικία 65 ετών…

Goran Jelisic

Όταν κάποιος μένει γνωστός στην Ιστορία ως «Σέρβος Αδόλφος», δεν είναι πιθανότατα και ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Και ο Jelisic δικαίωσε στα σίγουρα το παρατσούκλι του, με το ταλέντο του στην αιμοβορία και την αγριότητα να λάμπει κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Γιουγκοσλαβίας. Πολεμώντας στο πλευρό των βοσνιακο-σερβικών δυνάμεων, που αποδείχτηκε ότι ήταν υπεύθυνες για το μεγαλύτερο ποσοστό των εγκλημάτων πολέμου που έλαβαν χώρα στις εχθροπραξίες, ο Jelisic ανήλθε στην ιεραρχία και έφτασε να γίνει διοικητής στρατοπέδου κράτησης. Οι τρόφιμοι των εγκαταστάσεων του στρατοπέδου του, εκατοντάδες μουσουλμάνοι και Κροάτες δηλαδή, βασανίστηκαν, εκτελέστηκαν (πολλές φορές από το χέρι του ίδιου του διοικητή) και θάφτηκαν άρον-άρον σε μαζικούς τάφους κατά τη διάρκεια της σερβικής εθνοκάθαρσης το 1992. Ο μόλις 23 ετών -τότε- Jelisic συνελήφθη το 1998 και εκτίει πλέον κάθειρξη 40 ετών σε φυλακές της Ιταλίας, καθώς οι κατηγορίες για γενοκτονία δεν μπόρεσαν να αποδειχθούν…

Kenji Doihara

Ο περίφημος ιάπωνας στρατηγός του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν επικεφαλής στην εισβολή της Ιαπωνίας στη Μαντζουρία, γεγονός που θα του έφερνε το ψευδώνυμο «Λόρενς της Μαντζουρίας». Σε τραγική αντίθεση ωστόσο με τον κινηματογραφικό ήρωα, ο Doihara δεν είχε τίποτα το ηρωικό πάνω του, ούτε και θέλησε βέβαια να βοηθήσει κανέναν. Παρά το ανώτατο αξίωμά του, ο ίδιος ήταν βαθύτατα διεφθαρμένος και οπιομανής, με τις πράξεις του να βυθίζουν την Κίνα στον όλεθρο και την καταστροφή, καθώς ήταν ο αδιαφιλονίκητος «εγκέφαλος» όλων των ειδεχθών εγκλημάτων που έλαβαν χώρα κατά την ιαπωνική εκστρατεία στη Μαντζουρία. Έφτασε να ελέγχει μέχρι και τη διακίνηση ναρκωτικών στην αχανή χώρα, γινόμενος το μεγάλο αφεντικό του οργανωμένου εγκλήματος! Παρά τον απόλυτο έλεγχο που ασκούσε, τόσο φανερά ως διοικητής των στρατευμάτων κατοχής όσο και αφανώς ως «νονός» των συμμοριών, οι εγκληματικές του πράξεις ξέφυγαν κάποια στιγμή από κάθε έννοια μέτρου και σύρθηκε έτσι σε δίκη, καταδικάστηκε για μια σειρά εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και απαγχονίστηκε τελικά τον Δεκέμβριο του 1948…

Laszlo Baky

Ο Baky είχε δύο πάθη, την πολιτική και τη βία, και ήταν από τον συνδυασμό τους που θα γινόταν διαβόητος. Η βάρβαρη αντι-επαναστατική δουλειά του στην Ουγγαρία θα του απέφερε μια υψηλόβαθμη θέση στην Gendarmerie, μια παραστρατιωτική οργάνωση που έφτασε να λειτουργεί ως αστυνομία. Και βέβαια ο Baky θα γινόταν διαπρεπής φιγούρα του ναζιστικού κόμματος της Ουγγαρίας και θα έφτανε μέχρι και στη θέση του υπουργού. Όταν το 1944 η χιτλερική Γερμανία εισέβαλε στην Ουγγαρία, ο Baky έγινε ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της χώρας: συνεργάστηκε στενά με τον διοικητή των SS, Αδόλφο Άιχμαν, και ανέλαβε προσωπικά τη συγκέντρωση των εβραίων της χώρας και την αποστολή τους στα κολαστήρια του θανάτου. Ο ίδιος λάτρευε το έργο αυτό και ήταν τρομακτικά καλός, με τις θηριωδίες του να μένουν ιστορικές στην Ουγγαρία. Ο Baky απαλλάχθηκε από τα καθήκοντά του πριν από το τέλος του 1944 και εγκατέλειψε τη χώρα, συνελήφθη ωστόσο την επόμενη χρονιά και καταδικάστηκε σε θάνατο…

Πέτρος της Καστίλης

Ψηλός, μυώδης και μορφωμένος, ο Πέτρος φάνταζε ο ιδανικός βασιλιάς για την Καστίλη της Ισπανίας. Σύντομα βέβαια θα αποδεικνυόταν το ακριβώς αντίθετο, αφού ήταν μικρόψυχος, ευερέθιστος και δεν το είχε καθόλου με την εξουσία, αντιδρώντας σε κάθε κατάσταση με βία. Ήταν ανήθικος, διεφθαρμένος και άπιστος, την ίδια ώρα που δεν είχε κανένα πρόβλημα να εξοντώνει τις συζύγους του όταν αυτές του γίνονταν βάρος. Δεν θα του έπαιρνε πολύ για να αρχίσει να δολοφονεί οποιονδήποτε στην Καστίλη θεωρούσε απειλή για το στέμμα του, με τη σειρά των φρικιαστικών δολοφονιών να μην έχει κυριολεκτικά τέλος. Κανείς δεν ήταν πλέον ασφαλής από τη μοχθηρή παράνοια του βασιλιά. Και στο τέλος, αρκετά ειρωνικά, αποδείχθηκε ότι μάλλον είχε δίκιο που φοβόταν τόσο πολύ, καθώς δολοφονήθηκε από τον ίδιο του τον αδελφό…

Ion Antonescu

Ένας από τους λιγότερο γνωστούς πρωταγωνιστές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο δικτάτορας της Ρουμανίας κατέλαβε την εξουσία διώχνοντας τον βασιλιά. Ο Antonescu έβλεπε πάντα με συμπάθεια την αποστολή των Ναζί να «καθαρίσουν» την Ευρώπη, καθώς και ο ίδιος ήταν ανάλγητος και μοχθηρός, μην έχοντας κανένα πρόβλημα να εξοντώσει χιλιάδες ανθρώπους. Κατά τη διάρκεια της ηγεμονίας του, 300.000 εβραίοι και άλλοι 100.000 άνθρωποι-μέλη «ακάθαρτων» εθνοτήτων δολοφονήθηκαν. Ο πανίσχυρος στρατός του παρείχε ιδιαίτερη βοήθεια στους Ναζί για τους δόλιους σκοπούς τους, την ίδια ώρα που ο Antonescu έκανε τα πάντα για να απαλλαγεί από τους «ανεπιθύμητους»…

Ieng Sary

Ο Sary ήταν ιδιαίτερος κακός από κάθε άποψη. Κατά δήλωσή του, σκότωσε μόνο έναν άνθρωπο στη ζωή του (κάτι που προφανώς ήταν αμελητέο για τον ίδιο!), ισχυριζόμενος πάντα ότι ήταν ένας καλός και αθώος άντρας. Ως υπουργός Εξωτερικών της Καμπότζης ήταν μάλιστα το χαμογελαστό πρόσωπο της κυβέρνησης. Παρά το αψεγάδιαστο προσωπείο του ωστόσο, ο Sary επιδόθηκε σε πράξεις ανείπωτης φρίκης, αφού ήταν το Νο 3 στο φρικιαστικό καθεστώς των Ερυθρών Χμερ! Το πρωτοπαλίκαρο του Πολ Ποτ τον βοήθησε καθοριστικά στη γενοκτονία που επιδόθηκε το καθεστώς, την ίδια στιγμή που ο ρόλος του ήταν η αποσιώπηση και το «μασκάρεμα» των εγκλημάτων των Χμερ. Ο υπεύθυνος προπαγάνδας του Πολ Ποτ παρουσίαζε την Καμπότζη ως κομουνιστικό παράδεισο, δελεάζοντας έτσι χιλιάδες πρόσφυγες φοιτητές και διανοουμένους να επιστρέψουν στη χώρα, μόνο για να συναντήσουν τον τρόμο: οι πρώην φυγάδες φυλακίστηκαν ως κατάσκοποι και εκτελέστηκαν τελικά. Οι διασυνδέσεις μάλιστα του «τέρατος» με την Κίνα θα του επιφύλασσε άλλη μοίρα από τη συνήθη των ιστορικών κακών: όταν το καθεστώς των Ερυθρών Χμερ κατέρρευσε το 1979 από την εισβολή του Βιετνάμ, ο Sary κατέφυγε στην Ταϊλάνδη και από κει εγκαταστάθηκε στο Πεκίνο, όπου κράτησε το κίνημα των Χμερ ζωντανό για δύο ακόμα δεκαετίες, χρησιμοποιώντας τις διασυνδέσεις του για να γίνει αηδιαστικά πλούσιος στο τέλος. Κι όταν τελικά συνελήφθη το 2007, κατάφερε και πάλι να καθυστερήσει τις διαδικασίες, μέχρι τον θάνατό του το 2013…

Μπλέντα ο Ούνος

Ο Αττίλας ο Ούνος δεν χρειάζεται φυσικά συστάσεις: για τις αποτρόπαιες πράξεις του ονομάστηκε «Μάστιγα του Θεού». Ποιος θα περίμενε ωστόσο ότι ο Αττίλας θα είχε ακόμα πιο κακό αδερφό; Για χρόνια, ο Αττίλας και ο Μπλέντα εξουσίαζαν τους Ούνους από κοινού, με τον τρομακτικό Αττίλα να είναι στην πραγματικότητα ο σκεπτόμενος της παρέας! Γιατί ο Μπλέντα ήταν η απόλυτη ενσάρκωση του απάνθρωπου «βαρβάρου»: θηριώδης και επιβλητικός, ήταν αδίστακτος κατακτητής και δεν έδειχνε ίχνος ελέους. Μέχρι και μαυριτανό νάνο κρατούσε κοντά του ως «κατοικίδιο και γελωτοποιό»! Ο μόνος λόγος που δεν είναι γνωστός είναι γιατί τα έβαλε κάποια στιγμή με τον μοναδικό άνθρωπο που μπορούσε να τον περιορίσει: τον μικρότερο αδελφό του, Αττίλα. Ο νεαρός Ούνος βαρέθηκε κάποια στιγμή τα φρικιαστικά καμώματα του Μπλέντα και τον έβγαλε από τη μέση ενορχηστρώνοντας ένα θανατηφόρο δυστύχημα στο κυνήγι…

Lavrentiy Beria

Φαινομενικά, ο Beria ήταν ο γλυκομίλητος λακές του Στάλιν, κάτω όμως από το πράο παρουσιαστικό του κρυβόταν ένα αληθινό τέρας, ικανό να τρομάξει ακόμα και τον «Πατερούλη». Στις δεκαετίες του ’20 και του ’30, ο Beria ανήλθε στα κομμουνιστικά αξιώματα σαν πύραυλος: ειδικός στην κατασκοπεία και μέλος της μυστικής αστυνομίας, έφτασε να καταλάβει τη θέση του κομισάριου Εσωτερικών Υποθέσεων, όταν σύμφωνα με τον θρύλο στραγγάλισε με τα ίδια του τα χέρια τον προκάτοχό του. Κι ενώ ο Beria ήταν ιδιαιτέρως ικανός στη διπλωματία, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να βγάζει από τη μέση όποιον μπορούσε να γίνει πρόβλημα, με χιλιάδες ανθρώπους που ανέκρινε προσωπικά να εξαφανίζονται μυστηριωδώς από προσώπου γης. Ο ίδιος πρωτοστάτησε σε πολλές από τις εκκαθαρίσεις του «Πατερούλη», ικανοποιώντας τη δίψα του για μαζικές δολοφονίες. Ακόμα και τα διαβόητα Γκουλάγκ λειτουργούσαν κάτω από τις άμεσες διαταγές του.

Η βασική του δουλειά ήταν ωστόσο άλλη: ως υπεύθυνος Εσωτερικών Υποθέσεων, κατηγόρησε και καταδίκασε εκατοντάδες χιλιάδες Ρώσους για προδοσία, συχνότατα χωρίς καμία απόδειξη. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1941, ο Beria ήταν ήδη στα ύπατα αξιώματα της Σοβιετικής Ένωσης, χρησιμοποιώντας τη θέση του για μια σειρά ακόμα από ζοφερούς σκοπούς, με τις πολεμικές πλέον ανάγκες να του παρέχουν ιδανικό κάλυμμα. Κι αν όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να τον κατατάξουν στους ιστορικούς κακούς(!), το κερασάκι στην τούρτα ήταν η σεξουαλική του παρέκκλιση: βίαζε και κακοποιούσε γυναίκες που χάνονταν από τους δρόμους ως διά μαγείας. Ο Στάλιν γνώριζε μάλιστα τα σεξουαλικά του εγκλήματα αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι’ αυτό, μιας και η δύναμη του Beria ήταν αξιοσημείωτη…