Ψηλοί οι τόνοι…Βροχή τα σχόλια…Εκ διαμέτρου αντίθετες οι απόψεις…

Αφορμή κάποιος που ανέφερε επικριτικά τα λόγια ενός πνευματικού ανθρώπου και δημιουργού, που, σε ερώτηση της δημοσιoγράφου από ένα κανάλι της ΕΡΤ ποια είναι η θέση του απέναντι στην έννοια ”Θεός”, κατέθεσε ότι λόγω της παιδείας της εποχής εκείνης και της προαίρεσής του τον απασχόλησε η ύπαρξη του Θεού, αλλά οι αποδείξεις — ενδείξεις περί υπάρξεώς Του, που περιέχονταν στα Θρησκευτικά του σχολείου του — η μόνη φερέγγυα τότε βοηθητική πηγή για μια τέτοια διάνοια — δεν ήταν πειστικές.
Πολύ περισσότερο η εικόνα του Θεού ως ενός ασπρομάλλη γέρου, που διδάχθηκε από το άμεσο ίσως περιβάλλον του.

Έτσι έμεινε για πολλά χρόνια χωρίς πίστη στο Θεό. Και τώρα εξακολουθεί να το ψάχνει το θέμα.

”Δε μπορώ όμως να πιστέψω ότι όλα αυτά ( κι έδειχνε όλα τα γύρω, όλο το σύμπαν ) είναι μια ζαριά… Κι όταν μπαίνω μέσα σε ναό, νιώθω ευσεβής”, δήλωσε.

Η τελολογική τελικά απόδειξη, που ανέφεραν τα Θρησκευτικά του, λειτούργησαν υποσυνείδητα θετικά στο μυαλό του.

Έτσι καθώς προχωρούσε η συζήτηση στην αίθουσα, ο καθένας έλεγε το μακρύ και το κοντό του.

Και μια απορία ένιωθες να αιωρείται πάνω από κάθε καλοπροαίρετο, αλλά ακατάρτιστο σχετικά συνομιλητή του.: Ποιος τάχα μπορεί σίγουρα να πιστοποιήσει ότι υπάρχει Θεός κι όλα τα σχετικά μ΄Αυτόν…

Λυπάται κανείς, όταν διαπιστώνει ότι και άνθρωποι σοβαροί και ταλαντούχοι, που μόνο πιστοί και ευγνώμονες, έστω και στη δύση της ζωής τους, θα έπρεπε να είναι στο Θεό, εξακολουθούν να είναι αναζητητές Του και περιμένουν μόνο απ΄τον πεπερασμένο τους νου να τους μιλήσει για τα υπέρλογα.

Κ ίσως πράγματι να φταίει γι΄αυτό μια κακή αρχή, μια απλο’ι’κή εξήγηση που δεν ικανοποιεί, μια ανεπαρκής απάντηση στα ερωτηματικά μας.

Παλιά όντως, που θεολόγες δασκάλες ήταν οι αγράμματες γιαγιούλες, το Θεό Τον ήθελαν έναν άκακο ασπρομάλλη γέροντα καλοκάγαθο, που δε βρίσκει τίποτε στραβό κι όλα τα επιτρέπει.

Σήμερα δεν ξέρω αν υπάρχουν τέτοιοι.

Λίγα χρόνια πριν ήταν του συρμού να ομολογούν οι άνθρωποι ότι πιστεύουν σε μια ανωτέρα δύναμη, αλλά άλλες λεπτομέρειες γύρω απ΄το Θεό τις άφηναν για τους ”κατώτερους διανοητικά ανθρώπους”.

Σήμερα, όπως φαίνεται, οι άνθρωποι είναι πιο προβληματισμένοι σχετικά με τα μεταφυσικά θέματα.

Ερωτήματα που τους βασανίζουν και που βρήκαμε πολλά από όσα παρακάτω θα αναφέρουμε και στα βιβλία των Θρησκευτικών του Λυκείου, είναι: ποιος από τους θεούς που πιστεύουν στη σύγχρονη εποχή οι άνθρωποι είναι ο αληθινός;

Σε τι διαφέρει η πίστη των χριστιανών από των Μουσουλμάνων, των Βουδιστών, των Ινδουιστών;

Μήπως ο Θεός είναι δημιούργημα της φαντασίας των ανθρώπων;

Είναι ασφάλεια, απελευθέρωση και ευτυχία ο Θεός για τον άνθρωπο ή καταπίεση και δυστυχία;

Ποιος μας μιλάει αξιόπιστα για το Θεό; Μπορεί η ζωή μας να έχει νόημα χωρίς την πίστη στο Θεό;

Άλλοι πάλι που ομολογούν πίστη στο Θεό έχουν εσφαλμένη αντίληψη γι΄Αυτόν. Ίσως από άγνοια, παρεξήγηση ή και πλάνη.
Έχουν εικόνες και έννοιες για το Θεό που είναι από ελλιπείς μέχρι προβληματικές και απαράδεκτες.

Μερικοί, ορθολογιστές αυτοί, Τον θέλουν σαν το ύψιστο ον, μια ανωτέρα δύναμη που στέκεται ψυχρή, απαθής και απρόσωπη χωρίς καμιά σχέση μαζί μας.
Δε μπορείς να την επικαλεστείς κι ούτε να περιμένεις τίποτε απ΄αυτήν.

Κάποιοι ”παραβάτες” και θαρραλέοι Τον βλέπουν ως τιμωρό που αστυνομεύει τη ζωή μας και καιροφυλακτεί να βρει να κάνουμε λάθη.

Άλλοι Τον έχουν των πρώτων βοηθειών. Τον επικαλούνται και ζητούν τη βοήθειά Του, όταν κάτι δε λειτουργεί καλά.
Μετά Τον ξεχνούν και πάλι.

Μερικοί Τον θέλουν στο πλευρό των επιτυχημένων, των σπουδαίων και των επιτηδείων. Όχι των αδυνάτων, των αποτυχημένων, των ασθενών, των εξεγερμένων.

Πολλοί έχουν την πεποίθηση ότι με λατρευτικές εκδηλώσεις, τάματα και άλλες προσφορές σ΄Αυτόν έχουν εξασφαλισμένη την προστασία Του. Γι΄αυτό στις δοκιμασίες τους ακούμε να αναρωτιούνται: μα τι έκανα και με βρήκε το κακό; γιατί με τιμωρεί ο Θεός; πάντοτε ήμουν εντάξει απέναντί Του.

Τίποτε βέβαια και κανείς απ΄τους παραπάνω δεν εκφράζει τον αληθινό Θεό.
Ωστόσο όλοι μας που θέλαμε να Τον γνωρίσουμε καλά, αν υπήρχε, σκοντάψαμε σ΄αυτά τα ερωτηματικά.

Βοηθητικά απλώς για όσους βρίσκονται σ΄ένα τέτοιο στάδιο καταθέτουμε ότι όλο το σύμπαν μιλάει για τη σοφία Του και την ύπαρξή Του.

Ποιος από μας μπορεί να ισχυριστεί ότι το ρολόι που φοράει έγινε μόνο του; ή ότι ο υπολογιστής του αυτοκατασκευάστηκε;

Μήπως και το σύμπαν δεν είναι ένα κουρδισμένο από κάποιον μεγάλο τεχνίτη ρολόι; Ένα μεγάλο κομπιούτερ που επινόησε και διαχειρίζεται ένας σοφός Νους;

Ο άγραφος νόμος εξάλλου στα βάθη της υπάρξεώς μας, η συνείδηση, δεν μας μιλάει κι αυτή για την ύπαρξη ενός προσωπικού Θεού που είχε και την πρόνοια να μας εξοπλίσει με σίγουρη πυξίδα στη ζωή, για να μη ξεχάσουμε τον αιώνιο προορισμό μας πάνω στη γη και τον ίδιο;

Όσο για την παραμορφωμένη εικόνα Του, που Του έπλασε ο καθένας μας, ας ξέρουμε ότι το πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου είναι η ερμηνεία Του. Γιατί είναι ο προ αιώνων γεννηθείς απ΄τον ίδιο τον Πατέρα Υιός Του.
Αμήτωρ. Χωρίς μητέρα. Και εν χρόνω γεννήθηκε ως άνθρωπος και απάτωρ. Χωρίς πατέρα. Από τη Μητροπάρθενο αγνή Μαριάμ.

Ποιος μελέτησε το πρόσωπο του Ιησού και δεν υποκλίθηκε μπροστά στο ακέραιο της προσωπικότητάς Του;

Ολόιδιος είναι και ο Θεός Πατέρας.

Πριν από το πάθος Του, είπε ο Φίλιππος ο μαθητής στο Χριστό: Κύριε , δείξε μας, γνώρισέ μας τον Πατέρα.
” Τόσο χρόνο είμαι μαζί σας, Φίλιππε, και δε μ΄έχεις γνωρίσει; Αυτός που έχει δει εμένα έχει δει τον Πατέρα”, του λέει ο Ιησούς.

Για να μην παραποιούμε το Θεό επομένως, ας μελετούμε τη ζωή και τη Θεανδρική προσωπικότητα του Κυρίου κι ας εντρυφήσουμε στις Άγιες Γραφές, στις βιογραφίες των Αγίων και στη διδασκαλία της Εκκλησίας μας.

Είναι οι πιο έγκυρες και αυθεντικές πηγές, για να βρει κανείς τον αληθινό Θεό και τη σωτηρία του.

Στους κόλπους της Εκκλησίας υπάρχουν εκατομμύρια πιστοί, που μ΄αυτό τον τρόπο Τον γνώρισαν και δεν έχουν καμιά αμφιβολία για την ύπαρξη Του.

Κι όχι ως μια ανωτέρα αόριστη δύναμη, αλλά ως Πατέρα, ο οποίος τους κρατάει στοργικά στην παλάμη Του και που είναι μεν απρόσιτος, ακατάληπτος, άγιος και δυνατός, αλλά και ελεήμων και χρηστός, επιεικής και συγχωρητικός.Κι όταν χρειαστεί, και απότομος και αυστηρός.

Κι επειδή την προηγούμενη Κυριακή η Ορθοδοξία μας διακήρυττε την πίστη της, όπως την εξέφρασαν οι πατέρες της με τους αγώνες και τις οικουμενικές συνόδους, και η οποία είναι συνοψισμένη στο σύμβολο της πίστεως, που ακούμε σε κάθε θεία Λειτουργία, κλείνουμε το παρόν άρθρο με την αναφορά του Συμβόλου στο Θεό Πατέρα:

”Πιστεύω σ΄ένα Θεό που είναι Πατέρας παντοδύναμος, που δημιούργησε τον Ουρανό και τη Γη κι όλο τον ορατό και αόρατο κόσμο ”.

Και μετά και τώρα αγρυπνεί για την τύχη αυτού του κόσμου. Και για τη ζωή του κάθε πλάσματός Του, όπως διδάσκει η Εκκλησία συμπληρωματικά και πιστοποιεί η αέναη θαυμαστή λειτουργία του σύμπαντος και η καθημερινότητα του καθενός μας.

Πώς συμβαίνει ωστόσο η ζωή της γης να έχει τόση δυσαρμονία και δυστυχία είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που θέλει μακροσκελή απάντηση και το παρόν άρθρο δεν το επιτρέπει.

Ο άνθρωπος πάντως που έχει προσευχή και συμμετέχει συνειδητά στα μυστήρια της Εκκλησίας και την όλη λατρευτική ζωή της έχει να καταθέσει ότι πράγματι ο Θεός δεν είναι μακριά απ΄τη ζωή του και τον περίγυρό του κι ότι με τον Παράκλητο Θεό στην καρδιά, το Πνεύμα το Άγιο δηλαδή, αισθάνεται στα μύχια της ύπαρξής του ξέχειλη πολύ συχνά την ευγνωμοσύνη και το θαυμασμό του για τον Ουράνιο Θεό και Πατέρα.

Και νιώθει τυχερός που Τον γνώρισε. Κι είναι οπλισμένος με δύναμη και ελπίδα, καθώς ακουμπάει με σιγουριά πάνω Του.

Και αυτή η τόσο οικεία, υική και ανώτερη σχέση του Θεού με το πλάσμα Του αναπτύσσεται μόνο στο χριστιανισμό, γιατί ακριβώς ο Χριστός με την ενανθρώπισή Του, τη σταυρική θυσία και την Ανάστασή Του μας έδειξε το δρόμο και τον τρόπο , ενώ το Πνεύμα το Άγιο, που αναγεννά κάθε ψυχή, που εισέρχεται στους κόλπους της Εκκλησίας με το Άγιο βάπτισμα, της το κάνει μόνιμο και μοναδικό βίωμα.

Όλα αυτά διαφοροποιούν το χριστιανισμό από τις άλλες θρησκείες.
Εκείνες τις ίδρυσαν άνθρωποι. Την Εκκλησία του Χριστού ο Αναστημένος Θεάνθρωπος.

Είναι το ίδιο άραγε, όταν έχουμε ψήγματα χρυσού σε σβώλους από χώμα, με το λαμπερό κατεργασμένο διαμάντι;

Δε μένει παρά να συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλήθεια μαζί μ΄όλες τις άλλες και να την πιστεύουμε.
Το επιβάλλουν ιδιαίτερα οι καιροί μας.

Αμήν.

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός