Η αρχή για την κατασκευή του «νέου» σχολείου είναι το πολυνομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις και τις διαδικασίες πρόσληψης των εκπαιδευτικών. Η κυβέρνηση έκανε το πρώτο βήμα, για να υλοποιήσει τα σχέδιά της για ένα σχολείο με διαφοροποιημένα προγράμματα και εξαρτημένο απ’ τις χορηγίες των επιχειρήσεων. Οι εκπαιδευτικοί που χρειάζεται το νέο «σχολείο» της αγοράς, είναι «ευέλικτοι», χωρίς δικαιώματα και έτοιμοι να εφαρμόσουν τις οδηγίες που θα παίρνουν, είτε με την «απαραίτητη» επιμόρφωση, είτε υπό τη διαρκή εργασιακή ανασφάλεια. Το πολυνομοσχέδιο δεν αφορά ένα ακόμα δαιδαλώδες σύστημα πρόσληψης, αλλά ένα κομμάτι των νέων αναδιαρθρώσεων στην Παιδεία που, κυριολεκτικά, θα σαρώσει τα πάντα, αν δεν αντιδράσουμε άμεσα.

　 Θέλουν, πρώτα, να φτιάξουν τον εκπαιδευτικό της αγοράς, αποσυνδέοντας πλήρως το πτυχίο απ’ το επάγγελμα και χτυπώντας τη μονιμότητα. Οι εκπαιδευτικοί δε θα μονιμοποιούνται ούτε μετά τη «διαδρομή» Πτυχίο – Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Κατάρτισης – ΑΣΕΠ – δύο χρόνια δοκιμασίας, αλλά θα αξιολογούνται. Αυτό σημαίνει ότι θα βρίσκονται υπό διαρκή επιτήρηση, θα κυνηγάνε μόρια, με την ελπίδα ότι μπορεί να διοριστούν. Παράλληλα, με τα μέτρα της κυβέρνησης, όχι μόνο δεν καταργείται η ωρομισθία, αλλά διευρύνεται με μια νέα ελαστική εργασιακή σχέση, αυτή του αναπληρωτή εκπαιδευτικού με μειωμένο ωράριο. Με λίγα λόγια, θέλουν έναν εκπαιδευτικό – όμηρο, για να εφαρμόσει τα σχέδιά τους για το νέο σχολείο, στην παιδαγωγική διαδικασία και στη διοίκηση του σχολείου.

Με τις αλλαγές που θα προκύψουν και απ’ το σχέδιο «Καλλικράτης», για τη διοικητική δομή της χώρας, το σχολείο θα μετατραπεί σε μια αυτόνομη διοικητική μονάδα που, στην ουσία, θα ψάχνει τα έξοδα για τη λειτουργία του και θα διαμορφώνει το πρόγραμμά του σύμφωνα με τις «τοπικές ιδιαιτερότητες». Με το πολυνομοσχέδιο μπήκαν οι «βάσεις» γι’ αυτή τη λειτουργία, με τη θεσμοθέτηση της αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου και της σχολικής μονάδας. Με κανόνες «αγοράς» το σχολείο θα διαχειρίζεται τους πόρους του που, μεσοπρόθεσμα, θα προέρχονται είτε απ’ την Αυτοδιοίκηση, είτε απ’ τους πρόθυμους φορείς (μεταξύ αυτών και επιχειρήσεις) που θα ζητούν ανταλλάγματα για τις δωρεές τους, επηρεάζοντας την παιδαγωγική διαδικασία και το ίδιο το περιεχόμενο των μαθημάτων. Αυτό το σχολείο, επίσης, θα το πληρώνουν διπλά και τρίδιπλα οι ίδιοι οι γονείς.

Ένα μεγάλο μέρος των σχεδίων για το «νέο» σχολείο είναι αντιγραφές από αποτυχημένα «νέα» σχολεία στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, αποτυχημένα για τη μόρφωση που παρέχεται στους μαθητές και απόλυτα επιτυχημένα για τους επίδοξους επενδυτές. Τα στοιχεία, απ’ όπου εφαρμόστηκαν ανάλογα μέτρα, έδειξαν ότι εντάθηκαν οι ταξικοί φραγμοί, αφού οι μαθητές απ’ τα λαϊκά στρώματα οδηγήθηκαν μαζικότερα στην κατάρτιση, ενώ σχολεία που δεν μπορούσαν να βρουν έσοδα, έκλεισαν. Οι εργαζόμενοι πρέπει να γνωρίζουν ότι οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση, πάντα, έχουν σχέση με τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία. Αυτό κάνουν και τώρα. Ετοιμάζουν, από νωρίς, μια μεγάλη μάζα φθηνών και «ευέλικτων» εργαζομένων που θα γνωρίζουν ό,τι χρειάζεται η «αγορά». Τα σχέδια για το νέο σχολείο πρέπει να μείνουν στα χαρτιά και αυτό είναι υπόθεση όλων μας, για το σήμερα και το αύριο των παιδιών των εργαζομένων.