ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΚΛΑΡΙΝΙΣΤΑ

Είμαι στην κεντρική πλατεία της πολης που γεννήθηκα, στα Γρεβενά. Πιάνω στην πλατεία ηταν το καφενείο Κοντογιάννη που ήταν κυριολεκτικά το κέντρο της ύπαρξης μας τη δεκαετία του ’60. Διπλα απ το καφενείο ηταν ενα γαλατάδικο του Φασεκη.Εκει ενα απογεματακι καθοταν μονος του ο Ζησης ο Τσιοτικας,βιρτουοζος κλαρινιστας της παραδοσιακης μας μουσικης.Απ το σπιτι του Ζηση στο Σουλιο,το σπιτι μου απειχε 10 μετρα.Τον ακουγα να παιζει,εγω πιτσιρικας και ηταν σαν να με μαγεψαν οι σειρηνες του λαξεμενου ηχου.

Κάποια στιγμή με ειδε ο Ζήσης και μου έκανε νοημα να κάτσω στο τραπεζι του.

Μετα τα τυπικα, είχαμε να μιλήσουμε κατι χρονια,αρχισε να μου λεει το εξης φοβερό και να κλαιει

-Νικο με ψάχνουν τηλεφωνικά από μέρη εκτός Γρεβενών να παω με το κλαρινο μου να παιξω, σε εκδηλώσεις, γάμους,

πανηγυρια,χαρες κλπ και οι ντοπιοι εδω διαδιδουν οτι πεθανα για να μου παρουν τις δουλειες!

Φωτο:Ζησης Τσιοτικας με τον βιολιστη Τελη Αντωνιου