Δεν θα κουραστώ να λέω ότι η μπασκετική Ζενίτ είναι μια από τις καλύτερες ομάδες φέτος. Πολύ σκληρή στην άμυνά της, λογική και συγκεντρωμένη στην επίθεση. Ένα πραγματικά δεμένο σύνολο που παλεύει όλα τα ματς για 40 λεπτά σε υψηλό αγωνιστικό ρυθμό. Παίζει κλασικό, ωραίο, παραδοσιακό μπάσκετ, προσπαθώντας να ανοίξει την αντίπαλη άμυνα από μέσα προς τα έξω. Ως γνωστόν, αυτός είναι και ο ενδεδειγμένος τρόπος. Η μπάλα ακουμπάει πολύ στη ρακέτα, όπου ο δυναμικός Ποῢθρες συνήθως κυριαρχεί.

Η ρωσική ομάδα διαθέτει δύο εκπληκτικούς playmaker, τον αγαπημένο μου Πονίτκα και τον αναγεννημένο Πάνγκος. Ο Ρίβερς επίσης έχει βρει ρυθμό στο σκοράρισμα και όλα δείχνουν να δουλεύουν ρολόι για την καλοκουρδισμένη μηχανή του Τσάβι Πασκουάλ. Πάει ”τρένο” τόσο στη VTB League (9-1), όσο και στην Εuroleuge, όπου μετράει εφτά νίκες εκτός έδρας ως τώρα. Ο πολύ ασταθής φέτος Παναθηναϊκός, δεν βλέπω να έχει τρόπους να αντεπεξέλθει σε όλα αυτά. Περισσότερο σε κάποια ξεσπάσματα των πρωταγωνιστών του βασίζεται, παρά σε ένα οργανωμένο σχέδιο. Η έλευση του νέου προπονητή είναι σίγουρο ότι θα αφυπνίσει την ομάδα και θα παρουσιαστεί βελτιωμένη. Είναι τέτοια όμως η διαφορά ποιότητας, ταχυδύναμης και καλύτερης οργάνωσης, που δεν καλύπτεται σε μια ημέρα…

Η Βαλένθια ”αυτοκτόνησε” την προηγούμενη αγωνιστική στην έδρα της Μπασκόνια, χάνοντας μια διαφορά 17 πόντων μέσα από τα χέρια της. Παίζει πολύ όμορφο, ομαδικό μπάσκετ και βρίσκει πάντα την.. Για τη συνέχεια πατήστε ΕΔΩ:

Διαφορά ποιότητας και νοοτροπίας