Λίγο μετά την υπογραφή της συμφωνίας με τους δανειστές , το πρωϊ της περασμένης Δευτέρας και ακούγοντας, αλλά περισσότερο παρακολουθώντας τον Έλληνα πρωθυπουργό αναρωτιόμουν τι ήταν αυτό που εκείνη τη στιγμή αποχαιρετούσε. Tον επαναστάτη Αλέξη ή την εξουσία; Η όψη του έδειχνε σίγουρα σαν να αποχαιρετούσε κάτι. Με τα όσα είπε ήταν σαν αποχαιρετσμός στις μέχρι τότε πεποιθήσεις του, στην μέχρι τότε «επαναστατικότητά» του. Ήταν φανερό ότι είχε διαβεί τον Ρουβίκωνα. Απαλλαγμένος από τις φαντασιώσεις και αυταπάτες, που κουβαλούσε μέχρι πρόσφατα, έδειχνε να είχε περάσει πλέον στο στρατόπεδο των ρεαλιστών.
Παρακολουθώντας δύο μέρες αργότερα τον πρωθυπουργό στην συνέντευξή του στην δημόσια τηλεόραση ξανασκέφτηκα μήπως είχε αρχίσει και πάλι να φορά την φανέλα του επαναστάτη, όταν άρχισε να μιλά κατά των δανειστών, να χαρακτηρίζει «κακή και απάνθρωπη» την συμφωνία που είχε υπογράψει , να μην λέει ούτε μία καλή κουβέντα για τα κόμματα της αντιπολίτευσης που τώρα τον στηρίζουν και απεναντίας να πλέκει το εγκώμιο του συνεταίρου του στην κυβέρνηση Πάνου Καμμένου, ο οποίος είχε αρχίσει λίγο πιο πριν τον εξάψαλμο περί … «πραξικοπήματος». Το γεγονός όμως ότι είχε κάνει το μεγάλο βήμα να συγκρουστεί με σημαντικό τμήμα του κόμματος του, αλλά και με την πολιτική που ο ίδιος διακήρυσσε, ομολογώντας και λάθη του, μας δίνει το δικαίωμα να τον χαρακτηρίσουμε τώρα τουλάχιστον ρεαλιστή. Ήταν μια πολιτική ευθύνης, αυτή που τώρα ακολουθεί και που οφείλει να την υπηρετήσει μέχρι τέλος, αγνοώντας το πολιτικό κόστος. Γιατί το τεράστιο κόστος που επωμίστηκε η οικονομία, αλλά και η κοινωνία δεν επιτρέπει νέες καθυστερήσεις και ανακολουθίες. Όσο γρηγορότερα υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις που ανέλαβε, όσο πιο αποφασιστικά προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις, τόσο πιο σύντομα θα περιορίζονται οι συνέπειες και θα αποκαθίσταται η ομαλότητα στη χώρα.
Η συμφωνία που επιτεύχθηκε στη μαραθώνια Σύνοδο Κορυφής μπορεί να άφησε μια πικρή γεύση για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε η χώρα μας, από ένα μέρος τουλάχιστον των ευρωπαίων, αλλά παράλληλα κράτησε τη χώρα στη ζώνη του ευρώ και έβαλε ένα φρένο στην αβεβαιότητα που μας ταλανίζει.
Ναι το τρίτο μνημόνιο επιβάλει σκληρά ,άγρια μέτρα, υπερβολικά βαρείς φόρους που είναι δύσκολο να τους πληρώσουν οι έλληνες φορολογούμενοι. Αλλά όλοι όσοι σήμερα κατηγορούν τον πρωθυπουργό για την συμφωνία γιατί δεν προτείνουν μια άλλη, εναλλακτική λύση, σαν αυτή του Grexit και της επιστροφής στη δραχμή που απεργαζόταν ο κ. Λαφαζάνης, αλλά και ο κ. Βαρουφάκης «με 5-6 της παρέας» του; Γιατί δεν λένε ότι η μόνη κατ αυτούς «λύση» είναι η άτακτη χρεοκοπία, η απόλυτη φτώχεια, ο εμφύλιος και ο αλληλοσπαραγμός; Πρέπει να καταλάβουν όλοι αυτοί ότι, αν και εμφανίζονται ως αγωνιστές, αριστεροί και προστάτες των μη προνομιούχων , επί της ουσίας παίζουν το παιχνίδι του Σόιμπλε και του πανίσχυρου λόμπι της δραχμής.
Των ολιγαρχών με τα εκατομμύρια στο εξωτερικό που θα αρπάξουν την ευκαιρία της απαξίωσης της περιουσίας της χώρας εάν η Ελλάδα βγει από το Ευρώ και θα αγοράσουν τα φιλέτα της αντί πινακίου φακής.
Τουλάχιστον μέσα από έναν επώδυνο συμβιβασμό επιτεύχθηκε το μείζον αυτή τη στιγμή, η αποφυγή του Grexit που βρισκόταν για πρώτη φορά ανοικτά στο τραπέζι.
Είναι καιρός όμως, τώρα που υπάρχει ένα ευρύτατο πολιτικό μέτωπο υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη, να αντιμετωπιστούν λάθη, προκαταλήψεις και παθογένειες που μας οδήγησαν στη σημερινή τραγική κατάσταση.
Αρκετές θυσίες πήγαν ως τώρα χαμένες, γιατί κάποιοι δεν τόλμησαν ή γιατί επέμεναν να επαναλαμβάνουν τις ίδιες καταστροφικές επιλογές που μας οδήγησαν ως εδώ. Η χώρα έχει ανάγκη από μια ριζική ανασυγκρότηση για να μπορέσει επιτέλους να αρχίσει να κοιτά το μέλλον με αισιοδοξία. Είναι ώρα να αντιληφθούμε (ή τουλάχιστον όσοι θέλουν να αντιληφθούν) μια και καλή ότι «σ αυτά εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Μαξιμαλιστικές παραισθήσεις ( ενίοτε αριστερές), σε συνδυασμό με ακροδεξιές, λαϊκίστικες, ψωροκωσταινικές κορώνες δεν χωρούν σ αυτό τον τόπο . Οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού τόξου, μαζί βεβαίως και η αριστερά της ευρώπης, μπορούν να αναλύσουν, να εξηγήσουν τη σημερινή πραγματικότητα και να δώσουν λύσεις. Μπορούν να εμφυσήσουν νέα αυτοπεποίθηση, νέο πατριωτισμό. Μπορούν να δείξουν αυτοθυσία και αποφασιστικότητα ότι δεν πρόκειται να χαθούμε. Σήμερα όσο ποτέ χρειαζόμαστε δυνάμεις, πνευματικές και πολιτικές, που θα ορίσουν τη διαδρομή του νέου ευρωπαϊσμού. Και ο πρωθυπουργός πρέπει να ανατρέψει το σκηνικό. Είναι η ύστατη ευθύνη που πρέπει να αναλάβει. Γενναία η απόφασή του για συμφωνία, αλλά τέτοιες αποφάσεις δεν έχουν νόημα αν δεν υποκρύπτουν δυναμική ανατροπών και αλλαγής πορείας. Τώρα θα μετρήσει το δικό του μπόϊ. Χρειάζεται να στηριχθεί ναι από τα υπόλοιπα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, αφού αρκετοί δικοί του ακολουθούν πια διαφορετική πορεία. Αλλά δεν μπορεί να κυβερνά με μέτρα που θα ψηφίζει η αντιπολίτευση και θα καταψηφίζουν βουλευτές του. Πρέπει άμεσα να καθαρίσει τα του οίκου του,( ο ανασχηματισμός που έκανε κινείται κατ αρχήν προς αυτή την κατεύθυνση) να σταθεροποιήσει τη χώρα και να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλεται να γίνουν και ζητάει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι αποφάσεις είναι δικές του, καθώς και η ευθύνη. Ας την αναλάβει.