Σ΄αυτό  το  ρόλο,  ψιθυρίζοντας  στο  διπλανό  του  ή  και  φωνάζοντας,  προσπαθεί  να  παρασύρει  κι  άλλους. Είναι  και  φορές  που  δεν  περιμένει  ως  τη  σειρά  του  και  σηκώνεται  και  φεύγει. Φεύγοντας  όμως  μπορεί  και  να  μετανιώσει  και  να  ξαναγυρίσει.Τις  περισσότερες  βέβαια  φορές  είναι  αργά.

    Στην  αγιοπατερική  θεολογία  το  άγχος  είναι  νόσημα  ψυχοσωματικό, όπου  κάνουν  και  οι  δαίμονες  τη  δουλειά  τους.

  Έχεις  π.χ μια  υπερευαισθησία; Πληγώνεσαι  εύκολα; Μια  μικρή  προσβολή. μια  αποτυχία  μεγιστοποιούνται  τόσο  πολύ  απ΄τη  φαντασία  μας  κατ΄αρχήν  και  απ΄τους  λογισμούς, που  μας  εμβάλλει  και  ο  διάβολος από  την  άλλη, ώστε  γρήγορα  φθάνουμε  στην  κατάθλιψη.

   Αν  βρουν  δε  οι  δαίμονες  και  φορτωμένο  υποσυνείδητο  με  ενοχές  και  αμαρτίες…τότε  μας  κυριεύουν  κανονικά.

     Η  πολλή  εξωστρέφεια  με  φλυαρία, τα  πολλά  ταξίδια, οι  εύκολες  γνωριμίες  και  φιλίες, η  συνεχής  αλλαγή  τόπων  και  χώρων, όταν  δεν  μας  αφήνουν  χρόνο  να  μένουμε  και  με  τον  εαυτό  μας, με  τη  συνείδησή  μας, μάς  κάνουν  ευάλωτους  στο  άγχος.

  Αλλά  και  μια  κακή  εσωστρέφεια, που  εξωτερικά  κάνει  τον  άνθρωπο  να  σιωπά  μπροστά  στους  άλλους, αλλά  στα  ενδότερά  του  να  γογγύζει  διαρκώς, να  μεμψιμοιρεί, να  κατακρίνει  και  να  αμφιβάλλει —  αρρωστημένη στο  βάθος αυτοεκτίμηση, που  άλλοτε  γεννά  την  αλαζονεία  κι  άλλοτε  την  εξουθενωτική  μειονεξία — οδηγεί  στο  άγχος.

  Οι  ποικίλες  επίσης  ηδονές  και  απολαύσεις, ο  ακόρεστος  και  παράνομος  πλουτισμός, η  πλεονεξία, το  κυνηγητό  της  δόξας, η  ζηλοφθονία, η  σαρκολατρεία, οι  άνομοι  δεσμοί, η  γαστριμαργία  και  η  πάχυνση  είναι  μερικά  από  τα  πάθη  που  γεννούν  και  διατηρούν το άγχος.

   Ακόμη  οι  καθημερινές  γενικά  προκλήσεις  και  παρεκκλίσεις, οι  ερεθισμοί  οργής, οι  απογοητεύσεις  από  συγγενείς  και  φίλους, οι  πυκνές  ασθένειες, οι  ξαφνικοί  θάνατοι, οι  απροσδόκητες  αποτυχίες, τα  λάθη, γεγονότα  και καταστάσεις  που  πιέζουν  την  ψυχή — ενώ  θα  έπρεπε  να  τα  περιμένουμε  και  να  μη  μας  εκπλήσσουν — έχουν  τη  μερίδα  τους  στο  άγχος.

  Τα  αποτελέσματα  είναι  σοβαρά.

  Τα  είδαμε  όλα  σχεδόν  αναφέροντας  τα  χαρακτηριστικά  του  αγχώδους.

  Πιστεύουμε  ότι  λίγο  ή  πολύ  όλοι  κάπου  βρήκαμε  τον  εαυτό  μας  μέσα  σ΄όλα  αυτά.

  Γνωρίζοντας δε και τις αιτίες του νοσήματος, νομίζω, βρήκαμε και τη μισή θεραπεία.

  Για να ολοκληρωθεί, μας χρειάζεται πρώτα ένας έμπειρος πνευματικός πατέρας, που θα μας υποδείξει, αν χρειαζόμαστε κι ένα ψυχίατρο.

  Κι από τη μεριά όλων όσων ανήκουμε στο εγγύς και στο μακράν περιβάλλον  να ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται τη ζεστασιά μας.

  Την κατανόησή μας.

  Την προσευχή μας.

  Λίγο από το χρόνο μας.

  Μόνο έναν καλό κι ενθαρρυντικό λόγο.

  Ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον.

  Μια ευχάριστη συντροφιά.

  Μια τέλος πάντων στήριξη αγάπης.

  Γιατί ουσιαστικά αυτό τους λείπει, η ανθρωπιά μας, απ΄την οποία στέρεψαν οι καρδιές μας, δυστυχώς.