Είναι η πρώτη μέρα μετά το Σάββατο.

Κυριακής βράδυ.

Το σκοτάδι έχει πέσει βαρύ στα Ιεροσόλυμα και πιο βαρύ στις καρδιές των δέκα μαθητών.

Οι πόρτες του σπιτιού, όπου είχαν συγκεντρωθεί, είναι ερμητικά κλειστές.

Φόβος και τρόμος και σύγχυση τους κατέχει.

Φοβούνται και δειλιάζουν στη σκέψη ότι από τη μια στιγμή στην άλλη οι ιουδαϊκές αρχές μπορεί να εισβάλουν, να τους συλλάβουν και να τους θανατώσουν, όπως το Διδάσκαλό τους.

Ύστερα από όσα έχουν γίνει, κανείς τους δεν μπορεί να Τον ομολογήσει φανερά και να υπερασπιστεί το όνομά Του.

 

Αλλά από την άλλη τι είναι αυτά που τους διηγούνται και οι μαθήτριες…

Είδαν τον Κύριο, λένε, και Τον προσκύνησαν.

Η Μαρία η Μαγδαληνή μάλιστα διηγείται και μια άλλη εμφάνιση στην ίδια.

Να τα πιστέψουν όλα αυτά…

Λήρος, φλυαρία τους φαντάζουν.

Κι ο Πέτρος όμως κι ο Ιωάννης πήγαν οι ίδιοι στον τάφο και είδαν κι αυτοί το σουδάριο και τις πάνινες λωρίδες —  με τα οποία Τον είχαν περιτυλίξει — να είναι αφημένα εκεί σαν κέλυφος.

Σαν το πουκάμισο του φιδιού.

Ανέγγιχτες.

 

Μπορούν να εξηγηθούν όλα αυτά;

Πώς να τα πιστέψουν…

—————————-

Δεν είχε προχωρήσει πολύ η νύχτα, όταν στάθηκε ανάμεσά τους ο Χριστός, και, καθώς τους βρίσκει ταραγμένους, τους ειρηνεύει.

”Να έχετε ειρήνη”, τους λέει.

Κι αυτοί άρχισαν να ξεθαρρεύουν.

Να ξεμουδιάζουν.

Μια γαλήνη τους κατακλύζει στο άκουσμα των λόγων Του.

Και την έχουν τόση ανάγκη…

 

Να όμως πάλι η δυσπιστία…Μήπως απ΄την ταραχή τους έχουν ψευδαισθήσεις;

μήπως αυτός που βλέπουν μπροστά τους είναι φάντασμα;

 

Ο Χριστός τους προλαβαίνει.

Τους δείχνει τα σημάδια που άφησαν τα καρφιά στα χέρια Του και η λόγχη στην πλευρά Του.

 

Φαίνεται πως εξακολουθούν να τα έχουν χαμένα και ο Κύριος τούς ενισχύει πάλι το ηθικό και την εσωτερική ειρήνη.

Κι αυτοί, καθώς αρχίζουν να συνέρχονται από τη σαστιμάρα, αισθάνονται κάτι ν΄αλλάζει μέσα τους.

Να γίνονται άλλοι άνθρωποι, καθώς διαπιστώνουν πως ζει.

Πως δεν τους ξέχασε.

Πως τους συχώρεσε, που Τον εγκατέλειψαν στις δύσκολες ώρες του πάθους Του.

 

Σιγουρεύονται κι από αυτοψία πια πως ο Κύριός τους αναστήθηκε, όπως τόσες φορές πριν τα γεγονότα της Παρασκευής τούς το είχε τονίσει.

Τώρα τα θυμούνται όλα…

 

Τους διαλύεται έτσι σιγά σιγά η απαισιοδοξία και η απογοήτευση από τα συμβάντα.

Η λύπη και ο πόνος για το τόσο άδοξο τέλος της τριετούς γνωριμίας τους μαζί Του.

Κι αρχίζει να κατακλύζει την ύπαρξη μια ανεκλάλητη χαρά, που θα τους την ενισχύσει και θα την παγιώσει μέσα τους σε λίγες μέρες ο Παράκλητος.

Το Πνεύμα το Άγιο.

 

Έχουν ξανά ανάμεσά τους τον Κύριό τους!

 

Δε χρειάζονται πια άλλη πιστοποίηση.

Αρχίζουν να ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους, τα οράματά τους, να φλογίζονται από τους ίδιους πόθους, όπως όταν Τον είχαν πρωτογνωρίσει.

Και μάλιστα, όταν ο Ίδιος τους λέει και πάλι ότι τούς παραλαμβάνει για συνεργάτες Του.

Για αποστόλους Του.

 

”Όπως ο Πατέρας μου έστειλε εμένα, στέλνω κι εγώ εσάς”, τους λέει.

 

Η αποστολή Του στον κόσμο ήταν να εξαγοράσει τις ψυχές των ανθρώπων από το διάβολο με θυσία και σταυρό.

Με πλήρη υπακοή γι΄αυτό στο θέλημα του Θεού, αλλά και με την Ανάσταση.

Και με κίνητρο και περιεχόμενο αυτής της συγκατάβασης μια ασύλληπτη αγάπη για τους ανθρώπους, που δεν ξέρει να έχει όρια.

 

Γι΄αυτήν την αποστολή στέλνει ο Χριστός τώρα και τους μαθητές Του, που σίγουρα δεν την περιορίζει μόνο σ΄αυτούς και το χρόνο της ζωής τους, αλλά και στους γνήσιους διαδόχους τους παντοτινά.

 

Ποιοι είναι αυτοί;

Όλοι οι επίσκοποι, οι πρεσβύτεροι, οι διάκονοι, έγγαμοι και άγαμοι κληρικοί, που ανάγουν τη διαδοχή τους στους αποστόλους.

Μαζί κι όλοι οι κήρυκες του Ευαγγελίου, που έχουν θεμέλιο στο έργο τους τη μοναδική και ανεπανάληπτη στους αιώνες θυσία του Κυρίου και το πρόσωπό Του.

Σκαπάνη δε και άροτρο, για να οργώνουν τις καρδιές των ανθρώπων, έχουν το Λόγο και το Σταυρό.

Με απώτερο στόχο να τους εντάσσουν στο σώμα της Εκκλησίας.

 

Όντας τώρα ακόμη ανάμεσά τους ο Χριστός, κατά την ευαγγελική περικοπή που αναλύουμε ( Ιω. 20,19-25 ), — λείπει μόνο ο Θωμάς από την ομάδα  — , τους εμπιστεύεται επί πλέον και μια άλλη υπέροχη, αλλά και πολύ υπεύθυνη εξουσία.

Τους φυσάει στο πρόσωπο και τους λέει: ”Λάβετε Πνεύμα Άγιο. Σε όποιους συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα τους είναι συγχωρημένες. Σε όποιους τις κρατήσετε, θα κρατηθούν έτσι”.

 

Μέχρι τώρα ο μόνος που μπορούσε ή όχι να συγχωρεί αμαρτίες ήταν ο Ίδιος, πράγμα που είχε σκανδαλίσει πολλές φορές τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους, όταν ήταν στη γη.

Τώρα ορίζει τους μαθητές Του συνεχιστές και αυτού συγκεκριμένα του έργου.

 

Έτσι καθιερώνει ο Χριστός και Κύριός μας το μυστήριο της εξομολόγησης.

————————————–

Οι μαθητές ύστερα από όλα αυτά, ενισχυμένοι απ΄την παρουσία  και τα λόγια Του, με διορθωμένα τη διάθεση και το φρόνημά τους, νιώθουν να υψώνονται σε άλλη διάσταση και να ετοιμάζουν τον εαυτό τους για τη μεγάλη αποστολή μέσα στον κόσμο.

 

Μια αποστολή που, όταν την αρχίσουν, θα τους στοιχίσει κόπους, βασανιστήρια, πόλεμο και μάχες με θεριά ανθρώπους, αγρυπνίες και οδοιπορίες ατέλειωτες στους δρόμους της γης, προκειμένου να μεταφέρουν στους ανθρώπους την πιο χαρούμενη είδηση.

Ότι ο Χριστός σταυρώθηκε για χατήρι τους και αναστήθηκε.

Κατέβαλε έτσι τα λύτρα να σωθεί ο καθένας τους απ΄την καταδυνάστευση της αμαρτίας και του διαβόλου.

Απ΄τον ψυχικό μαρασμό και την εξορία απ΄τον Παράδεισο του Θεού.

Απ΄την απόγνωση και την κατάθλιψη.

Απ΄το φόβο της κόλασης.

Αυτής που υπάρχει μέσα μας κι αυτής που μας περιμένει αιώνια, αν παρόλα αυτά συνταχθούμε με το διάβολο και την αμαρτία.

Απ΄την ενοχή για τις κακίες και τις πτώσεις τους.

 

Κι είναι έτοιμοι αυτήν την αποστολή να τη σφραγίσουν με το αίμα τους.

Όπως και τη σφράγισαν .

Και βεβαίωσαν και βεβαιώνουν έτσι την ιστορία και τον καθένα μας ότι ο Χριστός είναι ο μοναδικός λυτρωτής μας, που για χάρη μας υπέμεινε κολαφισμούς, ταπεινώσεις, εξευτελισμούς, φτυσίματα, ραβδισμούς, περιγελάσματα, χλευασμούς, ειρωνείες, γιουχαϊσματα και τον επώδυνο ατιμωτικό θάνατο του σταυρού.

Αλλά που την τρίτη μέρα αναστήθηκε.

Κι είναι και σήμερα και πάντα και στους αιώνες ανάμεσά μας.

Κοντά μας.

Και στις ολιγοπιστίες μας και στις ανατατάσεις μας.

Στις πτώσεις και στους αγώνες μας.

Που όμως γίνονται, για να επικρατήσει στη γη το καλό και η αρετή.

Το θέλημα του Θεού, που εξασφαλίζει την ειρήνη μέσα μας και στις σχέσεις με τους συνανθρώπους μας.

———————

Δε μένει παρά να καθαρίσουμε τα πνευματικά μάτια μας, για να Τον αναγνωρίσουμε.

 

Ο Θεός να δώσει.

Χριστός Ανέστη.

 

(αναδημοσίευση)

 

Ζιώγα Κατερίνα

Εκπαιδευτικός