Μα τι στην ευχή γίνεται; αναρωτιούνται σε όλη την Ευρώπη, στην Αμερική αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη, με όλες τις τελευταίες εξελίξεις, που ζούμε και διαβάζουμε οι ελιτ  της παγκοσμιοποίησης, και οι σχεδιαστές μιας παγκόσμιας διακυβέρνησης που βάζει πάνω από όλους την οικονομία και την τεχνολογία. Μετά το δημοψήφισμα στην Μεγάλη Βρετανία, λες και άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου και από άκρου σε άκρου σε όλη τη Δύση οι άνεμοι της αλλαγής και της ιστορίας πνέουν δυνατά και παρασύρουν στον πέρασμά τους πολιτικές σαθρές, πολιτικές που είχαν ξεχάσει ότι υπάρχουν λαοί και δημοκρατίες.

Ποιος το περίμενε ότι από τον Απρίλιο του 2016, που συναντήθηκαν οι πέντε ηγέτες, ότι μετά από 7 μήνες,  μόνο η Άγγελα Μέρκελ θα επιζήσει πολιτικά  και θα ηγηθεί των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης στη Δύση το 2017. (και οι γερμανικές εκλογές θα γίνουν το φθινόπωρο του 2017, μ΄ότι μεσολαβήσει στο παγκόσμιο στερέωμα)

Για πρώτη φορά μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και το τέλος του ψυχρού πολέμου η μονοκρατορία των ΗΠΑ, η παγκοσμιοποίηση και η ιδεολογία της που επεδίωξαν να επιβληθούν με τη δύναμη της οικονομίας, της τεχνολογίας και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δέχονται ισχυρά πλήγματα άμεσης αμφισβήτησης και ευθείας σύγκρουσης.

Αυτό που παρατηρείται στην Αγγλία, στις ΗΠΑ, στην Ιταλία, στην Αυστρία, στην Ολλανδία, στη Γαλλία, στη Δανία, στην Ουγγαρία και αλλού αλλά και σύντομα στην Ελλάδα είναι ένα ξέσπασμα στην κυριολεξία της «σιωπηλής πλειοψηφίας» των λαών και των κοινωνιών. Μια ειρηνική επανάσταση των λαών και των εθνών ενάντια σε εκείνες τις πολιτικές που τους αγνοούσαν, τους είχαν βάλει στο περιθώριο και που επεδίωκαν να  περάσουν τις πολιτικές αυτές με μορφές ιδεολογικής τρομοκρατίας, μέσω των ιδεολογικών εργαλείων προπαγάνδας της παγκοσμιοποίησης.

Οι λαοί πλέον αρχίζουν να συναισθάνονται τη δύναμή τους και να αντιδρούν σηματοδοτώντας την αρχή του  τέλους του φόβου που προκαλούσε και προκαλεί ο φασισμός της πολιτικής ορθότητας και των ισχυρών δικτυωμένων, πανίσχυρων μειονοτήτων.

Η ασφάλεια των κοινωνιών, η οικονομική τους κατάσταση, οι ρίζες, το συλλογικό υποσυνείδητο, η θρησκεία, η ιστορία, η πολιτιστική κληρονομιά, τα ήθη, τα έθιμα και οι παραδόσεις, η αυτοεκτίμηση και η αξιοπρέπεια των εθνών, η ταυτότητα, η πατρίδα, η οικογένεια,   αποδεικνύονται τελικά πιο ισχυρά και πιο αποτελεσματικά όπλα στη μάχη για το αύριο των κοινωνιών και των σχεδιαστών τους.

Οι βίαιες ανατροπές της καθημερινότητας των πολιτών, η αύξηση των εισοδηματικών ανισοτήτων, η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης, η φτωχοποίηση μαζών, η αποεθνικοποίηση της παραγωγής, η ανεξέλεγκτη ροή προσφύγων και λαθρομεταναστών, η στοχευμένη διάλυση του θεσμού της οικογένειας, η θεοποίηση της τεχνολογίας, η επιβολή της ιδεολογίας της μαζικής κουλτούρας και ομοιομορφίας, σε πλανητικό επίπεδο κλπ είναι φαινόμενα που δικαιώνουν, το τέλος του φόβου και τις αντιδράσεις της  πλειοψηφίας των κοινωνιών. Η παγκοσμιοποίηση δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει ότι 25 άνθρωποι έχουν σωρεύσει 1 τρις δολάρια και το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού ελέγχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου την ώρα που πολυεθνικές πληρώνουν ψίχουλα σε φόρους, σε χώρες με ειδικό φορολογικό καθεστώς.

Πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικό σύστημα, διεφθαρμένες ελίτ, ΜΜΕ, σταρ του θεάματος και της ενημέρωσης, στρατευμένοι πολιτικοί με τον ίδιο πολιτικό ξύλινο λόγο σε Ευρώπη και Αμερική βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο με το φόβο των αλλαγών και των νέων δυνάμεων που έρχονται στο προσκήνιο. Η καταστροφολογία που ενέσπειραν τα mainstream media και οι δημοσκοπήσεις κυρίως αλλά και οι συμπεριφορές των πολιτικών, οικονομικών και ακαδημαϊκών ελίτ, με το Brexit, με την εκλογή Τράμπ, με το δημοψήφισμα στην Ιταλία αλλά και σε μας πέρυσι με το δημοψήφισμα, αποδείχθηκαν εργαλεία συγκεκριμένων ομάδων συμφερόντων που δρουν, υπεράνω των λαών, της εθνικής και της λαϊκής κυριαρχίας, υπεράνω στην ουσία της ίδιας της δημοκρατίας.

Ξαφνικά η ιδεολογική παραδοσιακή μάχη μεταξύ της δεξιάς και της αριστεράς έχει αλλάξει πρωταγωνιστές. Από τη μια οι οπαδοί της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης και από την άλλη οι οπαδοί της επιστροφής στα έθνη-κράτη. Στην πρώτη συναντώνται και συνασπίζονται δυνάμεις του κατεστημένου του πολιτικού και οικονομικού χώρου είτε λέγονται σοσιαλιστές, είτε φιλελεύθεροι, είτε πράσινοι, είτε αριστεροί, μιας και ο διεθνισμός της αριστεράς συμπίπτει με την πολιτική ορθότητα των υπολοίπων και ενσωματώνεται στην παγκοσμιοποίηση.

Στο δεύτερο πόλο είναι όσοι αμφισβητούν δυναμικά την μέχρι τώρα πορεία,  είναι οι δυνάμεις της σιωπηλής πλειοψηφίας, που αποκτούν λόγο και φωνή βάζοντας τέρμα στο μέχρι τώρα φόβο, αδιαφορώντας αν τους αποκαλούν εθνικιστές, λαϊκιστές, ακροδεξιούς, πατριώτες, ρατσιστές και όλα τα κοσμητικά επίθετα που η παρούσα ελιτ προσπαθεί να «απομειώσει» και να απαξιώσει  με τα ιδεολογικά εργαλεία της σε όσους την αντιπολιτεύονται και την αμφισβητούν.

Οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια που έρχονται είναι κρίσιμα αλλά και ενδιαφέροντα, μιας και παίζεται η νέα τάξη πραγμάτων για τις επόμενες δεκαετίες, ιδιαίτερα και για τη χώρα μας, που στο κοντινό μέλλον θα κριθεί να πάρει θέση με ποιες δυνάμεις του μέλλοντος θα συμπράξει, για να μην βρεθεί στη λάθος μεριά της ιστορίας.

Γιάννης Μήτσιος, πολιτικός επιστήμων-διεθνολόγος, Μ,Α Παν/μιου Northeastern Βοστώνης