Ο Κενυάτης δρομέας Abel Mutai ήταν μόλις λίγα μέτρα μακριά από τη γραμμή τερματισμού, αλλά μπέρδεψε τα σημάδια και σταμάτησε, νομίζοντας ότι είχε τελειώσει.

Ο Ισπανός δρομέας Ivan Fernandez ήταν ακριβώς πίσω του και, συνειδητοποιώντας τι συνέβαινε, άρχισε να φωνάζει στον Κενυάτη να συνεχίσει να τρέχει. Ο Mutai δεν ήξερε και δεν καταλάβαινε ισπανικά.

Συνειδητοποιώντας τι συνέβαινε, ο Φερνάντεζ ώθησε τον Μουτάι στη νίκη.

Ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον Ιβάν, “Γιατί το έκανες αυτό; “”Ο Ιβάν απάντησε, “Το όνειρό μου είναι ότι μια μέρα, μπορούμε να έχουμε ένα είδος κοινωνικής ζωής όπου πιέζουμε τους εαυτούς μας και επίσης ωθούμε τους άλλους να κερδίσουν. “”

“Μα γιατί άφησες τον Κενυάτη να κερδίσει; ” ο δημοσιογράφος επέμεινε. «Ο Ιβάν απάντησε, «Δεν τον άφησα να κερδίσει, θα κέρδιζε. Αυτός ήταν ο αγώνας. “

Ο δημοσιογράφος επέμεινε και ξαναρώτησε: «Μα θα μπορούσες να κερδίσεις! ” “Ο Ιβάν τον κοίταξε και είπε: “Μα ποια θα ήταν η αξία της νίκης μου; ” Ποια θα ήταν η τιμή αυτού του μεταλλίου;

Τι θα σκεφτόταν η μαμά μου “

… Ευτυχώς… Υπάρχουν κι αυτοί οι Άνθρωποι!…