Είναι πολύ γνωστό το γραφέν από τον Μαρξ «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού». Αν και κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Μαρξ εννοούσε ότι η θρησκεία δρα κατευναστικά κατά του ψυχικού πόνου, ως βάλσαμο παρηγοριάς, οι περισσότεροι θεωρούν ότι εννοούσε πως η θρησκεία είναι ναρκωτικό, το οποίο αποχαυνώνει τον άνθρωπο. Κύλισαν έτη από τότε, και συνέβησαν τρομακτικές κοινωνικές μεταβολές. Στις δυτικές κοινωνίες η χριστιανική πίστη, κατά της οποίας εξαπολύθηκε άγρια πολεμική, έχει τεθεί εν πολλοίς στο περιθώριο και νέες «θρησκείες» την έχουν υποκαταστήσει στις καρδιές πλείστων συνανθρώπων μας. Μεταξύ αυτών μία είναι το ποδόσφαιρο. Το μαρτυρούν αυτό οι οπαδοί των ομάδων. Αυτές, που φέρουν όνομα αρσενικού γένους, αποκαλούνται από τους οπαδούς τους θεοί! Οι άλλες, θηλυκού γένους, αποκαλούνται από τους οπαδούς τους θρησκείες!

Το ποδόσφαιρο, λαϊκό άθλημα, το οποίο προσφέρει εντυπωσιακό θέαμα και συναρπάζει τους φιλάθλους, δεν ήταν δυνατόν να παραμείνει εκτός του επιχειρηματικού κόσμου. Από πολύ καιρό στις οικονομικά ισχυρές χώρες της Ευρώπης είχε καταστεί επαγγελματικό και το ίδιο συνέβη κατά τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας. Επιχειρηματίες είναι αυτοί, που αναλαμβάνουν τα ηνία των ισχυρών ποδοσφαιρικών ομάδων. Πέρα από τα οικονομικά οφέλη, τα οποία αποκομίζουν από το ποδόσφαιρο, αποκτούν και πλέον σημαντικό στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι της Πολιτείας. Μπορούν να ασκούν πίεση, μέσω των φανατικών οπαδών των ομάδων τους, προς ικανοποίηση από πλευράς Πολιτείας αιτημάτων τους σε άλλους επιχειρηματικούς τομείς. Οι οπαδοί των ομάδων έχουν απολέσει κάθε στοιχείο φιλάθλου πνεύματος. Δεν ενδιαφέρονται πρωτίστως να παρακολουθήσουν ενδιαφέρον θέαμα, αλλά να αισθανθούν την ικανοποίηση εκ της νίκης της ομάδας τους με οποιονδήποτε τρόπο, όπως δωροδοκία διαιτητών ή αντιπάλων παικτών. Τα σκάνδαλα που ξεσπούν κατά καιρούς, μαρτυρούν τη διαφθορά στο κύκλωμα του ποδοσφαίρου. Αποκορύφωμα αυτής είναι οι «στημένοι» αγώνες και η αποκόμιση σημαντικών ποσών των παραγόντων από στοιχήματα!

Οι οπαδοί συχνότατα συγκρούονται στις εξέδρες, παρά τα λαμβανόμενα μέτρα, με συνήθεις συνέπειες τη φθορά των αθλητικών εγκαταστάσεων, πολλές φορές κρατικών, και, σπανιότερα, τραυματισμούς ακόμη και θανάτους εντός ή εκτός γηπέδων. Πόσο υπεύθυνοι είναι οι σύλλογοι για την οργάνωση λεσχών οπαδών και την παρότρυνση αυτών σε βιαιοπραγίες, δεν έχει ερευνηθεί. Και πώς να ερευνηθεί, αφού οι επιχειρηματίες, επικεφαλής των ομάδων, είναι στενά διαπλεκόμενοι με τους πολιτικούς, οι οποίοι δεν διανοούνται να λάβουν αυστηρά μέτρα προς εξυγίανση του χώρου, καθώς θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον «στρατό των οπαδών»! Κατά καιρούς μάλιστα οι ισχυρές ομάδες επωφελήθηκαν από αποφάσεις της Βουλής να χαριστούν όχι ευκαταφρόνητα χρέη τους!

Αφορμή για τη σύνταξη του άρθρου έδωσαν τα πρόσφατα επεισόδια σε γήπεδο της Θεσσαλονίκης, τα οποία πυροδότησαν την ειδησεογραφία επί μία εβδομάδα. Ήταν πρώτης τάξεως ευκαιρία να λησμονήσουμε όλοι το χρέος μας έναντι των δύο στρατιωτικών μας, που παραμένουν έγκλειστοι σε φυλακή της Αδριανούπολης. Τα ΜΜΕ, της πρωτεύουσας ιδιαίτερα, διατράνωσαν το όλο θέμα προβάλλοντας προεκτάσεις δύο ειδών: Τοπικιστική και πολιτική. Στην πρώτη δόθηκε έμφαση στις διαφορές που χωρίζουν τον Βορρά από τον Νότο της χώρας. Οι διαφορές βέβαια δεν εντοπίζονται μόνο στον χώρο του ποδοσφαίρου, στον οποίο λαμβάνονται αποφάσεις άδικες σε βάρος ομάδων της Θεσσαλονίκης. Στον χώρο όμως αυτόν εκδηλώνονται με μεγαλύτερη ένταση. Και ο λόγος είναι απλός: Οι παράγοντες της πρωτεύουσας είναι σαφώς ισχυρότεροι και ως εκ τούτου επιβάλλουν τις απόψεις τους. Το σοβαρότερο όμως είναι άλλο πέραν της αδικίας. Η ιαχή «Βούλγαροι» δονεί εδώ και δεκαετίες τα αθηναϊκά γήπεδα και ποτέ δεν διεννοήθη η Πολιτεία να θέσει τέρμα στην αθλιότητα αυτή εθνικών διαστάσεων. Με αφορμή το πρόσφατο συμβάν ακούστηκε αήθης διάλογος από ραδιοφωνικό σταθμό με άκρα ελαφρότητα: Εκ των δύο συνομιλητών ο ένας, εκπρόσωπος υποτίθεται του βορειοελλαδικού χώρου, υποδείκνυε στον άλλο, εκπρόσωπο του νοτιοελλαδικού, να σπεύσουν οι του Νότου σε περίπτωση πολέμου! Και ο άλλος αντιπρότεινε να σπεύσουν οι του Βορρά! Είναι δυνατόν ο Νεοέλληνας να έχει καταπέσει σε τέτοια παρακμή, ώστε να μην αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι καιρός για ελαφρότητες και ανοησίες, ενώ οι κίνδυνοι μας περιζώνουν ολούθε;

Η πολιτική τώρα διάσταση του θέματος. Το πρόσωπο που προκάλεσε με την οπλοκατοχή ασφαλώς και έχει πολιτικό, πέραν του επιχειρηματικού, ρόλο. Κάποιοι κύκλοι διαδίδουν ότι αποτελεί τον πολιορκητικό κριό του Πούτιν, προκειμένου να αλωθεί το φρούριο της Ελλάδας, το παραδομένο από τα παιδιά της στη Δύση. Η θέση αυτή, που υποστηρίζεται από φίλους και εχθρούς της Ρωσίας, γεννά άλλα διχαστικά σύνδρομα. Οι μεν τρέφουν υπέρμετρες ελπίδες σ’ αυτόν και είναι πρόθυμοι να στηρίξουν την όλη του προσπάθεια, ιδιαίτερα οι οπαδοί της ομάδας, την οποία διευθύνει και στην οποία επένδυσε. Οι άλλοι τον θεωρούν επικίνδυνο, πράκτορα και δεν γνωρίζω τι άλλο. Ζητούν το «πόθεν έσχε» για τα ποσά που έχει επενδύσει, κάτι που αποφεύγουν να πράξουν για όσους καταλήστευσαν το ελληνικό κράτος επί δεκαετίες. Βέβαια είναι αστείο να πιστεύει κάποιος ότι ο εν λόγω επιχειρηματίας στηρίζει την κυβέρνηση και όχι κάποια κέντρα του εξωτερικού. Ακόμη ότι η χώρα μας, η δεμένη σφιχτά στο άρμα της Δύσης, υπάρχει ελπίδα να ελευθερωθεί ή κινδυνεύει να αλωθεί (υπάρχουν δύο σκοπιές του θέματος) από έναν επιχειρηματία ή κάποιον πολιτικό, ο οποίος διαθέτει στη φαρέτρα του και « προφητείες». Πάντως η διχόνοια όχι μόνο καλά κρατεί, αλλά και εντείνεται σε βαθμό άκρως ανησυχητικό.

Στο μεταξύ το ΝΑΤΟ και οι πάτρωνές μας Αμερικανοί δήλωσαν ξεκάθαρα ότι πρέπει να τα βρούμε με τους Τούρκους στη βάση διμερών συνομιλιών. Η ΕΕ δείχνει ανύπαρκτη και η ένταση στη Μέση Ανατολή δεν φαίνεται να περιορίζεται. Απεναντίας όλοι αποδέχονται την τουρκική βουλιμία, η οποία ως πρώτη επιτυχία είχε την πρόσφατη κατάληψη της κουρδικής πόλης Αφρίν σε συνεργασία με ομάδες Σύρων ανταρτών, που επί έτη πολεμούν κατά του Άσαντ. Αμερικανοί και Ρώσοι εγκαταλείπουν τους Κούρδους, που για μία ακόμη φορά βλέπουν το όνειρο της ανεξαρτησίας της χώρας τους να σβήνει. Αυτοί, που μέχρι τώρα σε σύμπραξη με τον στρατό των δολοφόνων του ISIS, επιδίωκαν την ανατροπή του Άσαντ, με την αμέριστη  στήριξη της Τουρκίας, τώρα στηρίζουν τις τουρκικές δυνάμεις εισβολής στο έδαφος της χώρας τους στον αγώνα εξόντωσης των προδομένων από όλους Κούρδων! Στην Κύπρο πλέουν αμερικανικά πολεμικά σκάφη και εμείς ακόμη επευφημούμε με την ηλίθια εντύπωση ότι αυτά συμπλέουν με τα συμφέροντά μας, καθώς η Τουρκία δεν θα τολμήσει να τηρήσει και έναντι αυτών προκλητική στάση. Επί τέλους είναι καιρός να εννοήσουμε ότι κύριος κερδισμένος από τις αντιπαραθέσεις είναι ο διαιτητής, όχι βέβαια των ποδοσφαιρικών αγώνων, αλλά των αντιπαραθέσεων μεταξύ χωρών, ιδιαίτερα, αν αυτός επωφεληθεί από την ευκαιρία να προκαλέσει πολεμική σύρραξη ολίγων ημερών, πριν παρέμβει τελικά, για να προσφέρει «καλές υπηρεσίες» ειρήνευσης των αντιμαχομένων με αμοιβή «λίγους» υδρογονάνθρακες.

Τελικά δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο είδος οπίου πέραν της ηρωίνης, με την οποία αντιμετωπίζεται το υπαρξιακό κενό. Είναι και ο καθημερινός βομβαρδισμός των ανερματίστων πολιτών με πλήθος ειδήσεων, οι οποίες αποκοιμίζουν αυτούς με την αίσθηση ότι όλα βαίνουν καλώς. Μήπως, απεναντίας όλα βαίνουν εις βάρος μας από τότε που λησμονήσαμε τον Θεό;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»