Χθς το απόγευμα ανεβήκαμε στο Καστράκι για βόλτα.Τρεις ενήλικες και τέσσερα παιδιά.Περάσαμε όπως πάντα υπέροχα στην φύση της πόλης μας(Αν και μας έλειψε η παιδική χαρά), ξεχαστήκαμε και μας βρήκε το βράδυ.Και τότε άναψε ΜΙΑ ΛΑΜΠΑ.Ναι, για ολόκληρο αυτό τον χώρο, ο δήμος μας ανάβει μόνο μια λάμπα.Τα παιδιά φυσικά συνέχισαν να παίζουν και μέσα στο σκοτάδι.

Εμένα όμως με έπιασε η στεναχώρια.Γιατί σ’αυτό το θέατρο έχω ζωντανές αναμνήσεις από τα πιο όμορφα βράδια μου.Όταν οχι και πολλά χρόνια πριν, έσφυζε από ζωή. Πρωί-μεσημέρι-βράδυ.Τότε που το μυαλό μας ταξίδευε,άλλοτε στη ”χώρα του Ποτέ”μαζί με τον αιώνιο έφηβο Πίτερ Παν και άλλοτε στην Αθήνα του Αριστοφάνη μαζί με τον καλό μας Άνθρωπο…Θανάση Βέγγο.Τώρα ερημιά…

Έμεινε μόνο του ένα κατεστραμμένο, ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟ Θέατρο.

Αυτό όμως που με προβληματίζει περισσότερο είναι το εξής.Φαίνεται οτι σιγά σιγά αρχίζουμε ως πόλη να συμβιβαζόμαστε με το ΤΙΠΟΤΑ.Ούτε καν με το μέτριο.Οτι δεν μπορούμε να κάνουμε λέει καλύτερο σε όλα τα επίπεδα.Αρχίσαμε να πιστεύουμε οτι έτσι είναι η κατάσταση σε όλες τις ελληνικές πόλεις.Το ακούω από νέους ανθρώπους αυτό και τρελαίνομαι.Ότι:”τι να κάνει ο δήμος μας μέσα σε αυτή την κρίση.Σε όλες τις πόλεις έτσι είναι.Δεν υπάρχουνε λεφτά για παραστάσεις, συναυλίες και έργα”

Ε όχι κύριοι.

Πηγαίνετε μια βόλτα στην κοντινή Καλαμπάκα και τα Τρίκαλα.Στο Μεσσολόγι, στον Γέρακα ή στον Α.Ι.Ρέντη και τον Πύργο Ηλίας, που είναι δήμοι σχεδόν αναλόγων δυνατοτήτων με τα Γρεβενά και θα δείτε οτι εν μέσω κρίσεως, χρόνια τώρα πετυχαίνουν μικρά θαύματα.Κι εγώ δε ζητάω πολλά.

Ένα θεατράκι να έρθει από τα κοντινά Γιάννενα π.χ. Δεν χρειάζονταν και πολλά λεφτά για να φιλοξενήσουμε την καταπληκτική θεατρική ομάδα που υπάρχει εκεί.

Μια συναυλία με τα γκρουπάκια της πόλης.Πόσα πολλά λεφτά άραγε θα μας ζητήσουνε τα παιδιά μας για να παίξουν ζωντανά στο χώρο που αγαπάνε;Αλλά έστω και για αυτά τα λίγα πρέπει να υπάρχει κάποιος που να νοιάζεται.

Κι οχι να λιάζεται.

Τέλος, ήθελα να πω ότι το επιχείρημα ”Δεν υπάρχει κοινό στα Γρεβενά για πολιτιστικά δρώμενα”δεν ισχύει.Στο θέατρο Καστράκι κάποτε στοιβάζονταν πάνω από 2.000 άνθρωποι για να δούνε αρχαίο δράμα ή να ακούσουνε τις ΤΡΥΠΕΣ.

Κι ακόμα και μέχρι πριν λίγα χρόνια, μαζευόμασταν τουλάχιστον 500 πιστοί για να θαυμάσουμε το Βλαδίμηρο Κυριακίδη ή όποιον άλλο μας έκανε την τιμή να έρθει να φωτίσει λίγο τα βράδια μας.Κοινό υπάρχει.

Οργάνωση και κυρίως θέληση και γνώση δεν υπάρχει.

Κι εμένα σαν πολίτη, μου έχουν λείψει αφόρητα τα όμορφα διαφωτιστικά βράδια μου στο Καστράκι.Γιατί;

”Στη μικρή μας πόλη

ο χρόνος προσπερνάει…

Είναι σαν ποτάμι

Που δεν το ‘βρε η βροχή.

Στη μικρή μας πόλη

Ταχυδρομείο δε πάει.

Στο μικρό μυαλό μας…

Της δίψας η ιαχή.”

Λιοσάτος Δ.Θωμάς

πρώην Σύμβουλος Πολιτισμού δήμου Αθηναίων

δήμου Α.Ι.Ρέντη-Νίκαιας κ.α.