Δυο αγάπες δεν πρέπει να αφήνουμε ποτέ να ξεφτίζουν στη ζωή μας.

  Για το Χριστό, που είναι ο Κύριός μας. Ο Θεός μας.

  Η λατρεία μας και το φως μας.

  Και για τη μητέρα μας που έρχεται αμέσως μετά απ΄Αυτόν.

 Γι΄αυτό και με αφορμή τη γιορτή της μητέρας σε παγκόσμιο επίπεδο την Κυριακή τής αφιερώνουμε ορισμένες σκέψεις.

Η φροντίδα μας γι΄αυτήν δεν πρέπει να λείψει ποτέ.

Και δεν εννοούμε για τις σωματικές μόνο ανάγκες. Οι ψυχικές ανάγκες που έχει, όταν προχωρήσει κιόλας στην ηλικία, είναι σημαντικότερες.

Το κυριότερο φάρμακο γι΄αυτές τις ανάγκες είναι η προσευχή και μια τρυφερή συμπεριφορά.

Έτσι  η σχέση  των παιδιών με τη μάνα γίνεται και πιο πνευματική και πιο ομαλή.

Κι αυτός ο τρόπος επικοινωνίας εξασφαλίζει ήμερο και ανθρώπινο σύνδεσμο.

Όχι όμως προσευχή του ποδαριού και με σταυρό “μαντολίνο”. 

Είναι πολλά τα δαιμόνια που πολεμούν αυτή τη σχέση.

Και δε φεύγουν παρά μόνο,  αν η σαρκική αγάπη αποπνευματωθεί .

Και θωρακιστεί με ζωντανή προσευχή.

Την Κυριακή παγκόσμια τιμάται η Μητέρα.

Η Εκκλησία καθιέρωσε τη γιορτή της στις 2 Φεβρουαρίου.

Νομίζω κι άλλα, αν μπορούσαμε να αφιερώσουμε στο πρόσωπό της, δεν θα μας έφταναν,

γιατί η μάνα είναι για τον καθένα μας το πιο ακριβό φυλαχτό, όπως ακριβώς διαφαίνεται και στο παρακάτω υπέροχο ποίημα του Γ.Βερίτη.

Θέ μου, να κάμω σε Σένα θερμή προσευχή για τη Μάνα!
Θέ μου, η αγάπη Σου ας είν’ πιο βαθιά, πιο γλυκιά για τη Μάνα!
Μέσα της κάμε ν΄ απλώνεται πάντα η δική Σου γαλήνη,
και στις πληγές της καρδιάς της η χάρη Σου βάλσαμο ας γένη.

Μάνα, η στοργή σου μεγάλη κι΄ απέραντη όσο κι΄ η πλάση!
Ποιός θα μπορέση ως βαθιά τη καρδιά σου ποτέ να διαβάση;
Μάνα, η στοργή σου πασίχαρη σαν τις αχτίδες του ήλιου,
μεσ΄ στη χαρά του χρυσού προσκαλεί μαγικού σου βασίλειου.
Πως με βελούδινα δάχτυλ΄ αγγίζεις τους πόνους μας και τους γλυκαίνεις
Μάνα γλυκύτατη, όλα τα βάσανα συ τ΄ απαλαίνεις!

Πάνω απ΄ το λίκνο μας σκύβοντας, άγγελε –ω τη χαρά σου!
τα μεταξένια σου απλώνεις φτερά, τα μεγάλα φτερά σου.
Ω το γλυκό, τρυφερό σου, μανούλα, κι΄ ολόθερμο φίλημα,
στου βρεφικού μας ονείρου τ΄ αθώο κι΄ απλό παραμίλημα!
Ω, πως πονάς όταν βλέπεις εμάς στο κρεβάτι του πόνου,
και στους δικούς μας κινδύνους, καλή, πόσα φίδια σε ζώνουν!

Όλα μας τάμαθες Μάνα, γλυκύτατη,  ατίμητη Μάνα
και με της πίστης μας τ΄ άγιο μας έθρεψες κι΄ άφθαρτο μάννα.
Ένα κομμάτι χρυσάφι μας έκρυψες μέσα βαθιά μας,
να μπουμπουκιάσουν οι ανθοί λαχταράς του καλού στην καρδιά μας.
Μάνα! που βρήκες την τόση στοργή, την αγάπη την τόση;
Μεσ΄ στην ψυχή σου απ΄ το χέρι του Πλάστη μας έχει φυτρώσει!

Μάνα, που πήρες απ΄ όλα τα πλάσματ’ ανώτερο θρόνο,
άφθαρτη μένει κι΄ ανέγγιχτ΄ η δόξα σου μέσα στο χρόνο.
Μεσ΄ στην αγκάλη σου, ω θαύμα! κρατάς το Θεό μας, Μητέρα,
κι΄ είσαι απ΄ τη γη κι΄ απ΄ τους κόσμους των άστρων, εσύ, Πλατυτέρα!