Κίτρινο.

Γαλάζιο.

Χρυσαφί.

Εσύ.

Τρέχεις.

Φεύγεις.

Χάνομαι.

Ολοκλήρωση δημιουργίας.

Γελάς.

Ένας φθόγγος σου υπεκφεύγει.

Και κλαις.

Ακούω την φωνή σου στο παράθυρο.

Ανοίγω τις κουρτίνες στην άνοιξη.

Κοιτάς.

Ανοίγεις τα μάτια σου διάπλατα.

Εισχωρείς στην ζωή μου σαν άβυσσος.

Και τρέχω.

Φεύγω.

Χάνεσαι.

Ολοκλήρωση δημιουργίας.

Είσαι ευγνώμων.

Βλέπω τις χρωματιστές σου ελπίδες.

Την γιορτή στο θλιμμένο σου αστέρι.

Τις ώρες που μας απέμειναν, αμέτρητες.

Και τρέχεις.

Φεύγεις.

Χάνεσαι.

Ολοκλήρωση δημιουργίας.

Σε ψάχνω.

Γυρεύω την αλμύρα σου στο γύρισμα της νύχτας.

Αναζητώ τις θάλασσες του παιδικού σου ονείρου.

Πού είσαι;

Κοίτα με. Τρέχω.

Φεύγω.

Σταματάω.

Ο λυγμός μου καταπίπτει.

Και;

Γελάω.

Ολοκλήρωση δημιουργίας.

Θάνατος.

Κοιτώ το χτες και μοιάζει αύριο.

Μιλώ σε χρόνο υπερσυντέλικο.

Κείτομαι στην μέση ενός δρόμου.

Με χιλιάδες ανήλιαγα σταυροδρόμια.

Σπασμένα επεξηγηματικά σύμβολα.

Εκατομμύρια περαστικούς απόντες.

Και;

Φοβάμαι.

Ολοκλήρωση δημιουργίας.

Πονάω.

Και σκύβω.

Πέφτω.

Στο θρόισμα των κραυγών της σιωπής σου.

Στο τέρμα ενός δρόμου που σβήνει το δάκρυ.

Και τρέχω.

Φεύγεις.

Χάθηκες.

Ολοκλήρωση δημιουργίας.

Μου λείπεις.

Σε ψάχνω.

Ρωτάω.

Εδώ.

Εκεί.

Πιο πέρα.

Πιο κάτω.

Ακόμα πιο κάτω.

Όλο και πιο κάτω.

Στον βυθό ενός γαλάζιου που φλέγεται

πάνω στα κύματα μιας λήθης,

που δίχως να το θες αποκοιμήθηκες.

Ματαίωση δημιουργίας.

Παγώνω.

Τα χέρια σου κόλλησαν στην άμμο.

Η καρδιά σου ακούστηκε στο χάος.

Ένας ίλιγγος υγρός με κατατρέχει.

Και βουτάω.

Σε ψάχνω.

Φωνάζω.

Μ’ ακούς;

Άγνωστο παιδί του κόσμου·

έλα, και το χέρι δώσ’ μου.

Γίνε της ζωής το φως μου.

*Αφιερωμένο στην αδιαφορία σου για

το αδικοχαμένο παιδάκι, ενός έτους,

που πνίγηκε στον ποταμό Αλιάκμονα.