Ο ρομαντισμός στις μέρες μας είναι σαν τις παλιές καλές πορσελάνες της γιαγιάς. Για κάποιους ξεπερασμένος, παλιομοδίτικος και όχι ιδιαίτερα χρηστικός. Για άλλους αναλλοίωτος, καλαίσθητος και με ιδιαίτερη σημασία στην προθήκη της ψυχής τους.

Δύο άνθρωποι, άγνωστοι μεταξύ τους, συναντιούνται στο αεροδρόμιο, συνταξιδεύουν, γνωρίζονται και ερωτεύονται. Ο λογικός τύπος ανθρώπου θα το αποδώσει στις πιθανότητες και στη χρονική συγκυρία. (Με τρομάζουν αυτοί οι τύποι!) Ο φύσει και θέσει ρομαντικός τύπος θα το αποδώσει σε μια υπερφυσική δύναμη που τους ήθελε μαζί.

Και τα δύο σωστά, ιδωμένα από διαφορετική οπτική γωνία. Ανεξάρτητα από την εξήγηση για το σμίξιμο, το ζευγάρι είναι ομάδα, αποτελείται από δυο άτομα με έναν σκοπό, την από κοινού ευτυχία.  Επί της ουσίας, ένα ζευγάρι δεν είναι δύο πρόσωπα, είναι δύο συστήματα οικογενειών που συναντήθηκαν. Η μεταξύ τους σύνδεση επιτυγχάνεται μέσω της προσωπικής συμφιλίωσης με τα εκάστοτε γονεϊκά και οικογενειακά πρότυπα, ώστε να μην υπάρχουν γόρδιοι δεσμοί που ο καθένας θα προσπαθήσει να ξεφορτώσει στο ταίρι του.

Εξάλλου, It’s take two to tango. Tango όμως σαν αυτό του Κάρλος Αντρές Μπαρ: «Δε θα μπορέσω να γίνω καλύτερος, αν και το θέλεις αφού με παροτρύνεις ν’ αλλάξω, δε θα μπορέσω να γίνω καλύτερος, αν και το θέλω, και για τη δική σου αγάπη και για τη δική μου. Αγάπα με όπως είμαι, με την αγάπη μου και τα πιστεύω μου, αγάπα με όπως είμαι, με την ενοχή μου και τη μνησικακία μου, μην περιμένεις από μένα, για να μ’ αγαπήσεις, να πάψω να είμαι εγώ».

Οι περισσότεροι λαχταρούμε ένα δεσμό, που θα μας προσφέρει την αίσθηση του ανήκειν, την οικειότητα, την σεξουαλικότητα,  την δημιουργία, την ανάπτυξη. Πολλές φορές όμως, μέσα σε αυτή τη δίνη της λαχτάρας χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας. Κομματιάζουμε τα βελούδα της ψυχής μας ώστε να φορέσουμε το κακοραμμένο κοστούμι του δεσμού. Προτιμάμε ένα κακό ποιοτικά δεσμό από το κενό που μας δημιουργεί η μοναξιά.

Ο Joan Garriga, γνωστός ψυχοθεραπευτής της σχολής Gestalt, ο οποίος ειδικεύεται στις ανθρώπινες σχέσεις,  μας λέει ότι υπάρχουν δυο είδη αγάπης, η καλή και η κακή. Κακή αγάπη είναι το «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα». Αυτό που λέμε στο σύντροφό μας, σαν να ήμασταν παιδιά ενώ καλή αγάπη είναι το «Χωρίς εσένα επίσης θα μου πάει καλά η ζωή….όμως ως ενήλικας, έχω επιλέξει να είμαι μαζί σου». «Σ’ αγαπώ γι’ αυτό που είσαι» λέμε και δεν είναι καλό!

Καλή αγάπη είναι το «σ’ αγαπώ … ακόμη και που είσαι αυτός που είσαι» , δηλαδή, η καλή αγάπη αποδέχεται τις σκιές του άλλου, φιλοξενεί και λιμάρει τις τραχύτητες των δύο Εγώ που συναντήθηκαν. Ανέχομαι σημαίνει παραβλέπω αυτές τις αδυναμίες του άλλου που με ενοχλούν αν και με ενοχλούν, ενώ το υπομένω ενέχει το στοιχείο της ελπίδας ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο. Και συνεχίζει, η καλή αγάπη συντίθεται από τέσσερα στάδια:

1. Έρωτας «Με ξεσηκώνεις, αλλά ΔΕΝ ΣΕ βλέπω αρκετά»

2. Σχέση «Μπορώ πλέον να σε δω καλύτερα και σε έχω επιλέξει για να πορευτούμε παρέα»

3. Δέσμευση «Δημιουργούμε κάτι πιο σημαντικό από τις οικογένειες καταγωγής μας και τους προηγούμενους συντρόφους μας».

Και 4. Δώσιμο «Αγαπώ εσένα και ό,τι σε κατευθύνει». Αυτό είναι πλέον μια  αγάπη πολύ ανεπτυγμένη. Η καλή αγάπη συμπορεύεται με την αυθόρμητη επιθυμία να κάνει ο ένας τον άλλον ευτυχισμένο. Είναι ο κάθε ένας ευχαριστημένος με την πληρότητα του άλλου!

Η ειρωνεία βέβαια είναι ότι η προσωπική μας ευτυχία εξαρτάται αποκλειστικά από εμάς και επιτυγχάνεται μόνο από την στενή σύνδεσή μας με τον εσώτερο εαυτό μας! Κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους! Το σμίξιμο μας με κάποιο ταίρι, μέσω του οποίου αποζητάμε την εκπλήρωση της ευτυχίας και η ζύμωση μας με αυτό, είναι προφανέστατα θέμα επιλογής.

Η λέξη«ελευθερία» προκύπτει «παρά το ελευθείν όπου ερά τις», («ελεύσομαι», μέλλοντας του ρήματος έρχομαι και το «ερα» που προέρχεται από το ουσιαστικό έρως, έρωτας), δηλαδή το να πηγαίνει κάποιος εκεί που αγαπάει, προς το ερωτικό δαιμόνιο. Για να είναι λοιπόν κάποιος ελεύθερος επιλέγει να βαδίσει σύμφωνα με τον έρωτα που του ταράζει την ψυχή, τον συγκλονίζει. Άποψη-επιλογή αρκούντως ρομαντική για καρδιές που πιστεύουν σε μονόκερους.

Κατ’ άλλη ερμηνεία, η ελευθερία προέρχεται από το έλευσις, που σημαίνει περνώ, εισέρχομαι και το «Ρίον» (ομηρική λέξη), που σημαίνει το στέρεο έδαφος. Το πιθανότερο αυτής της ετυμολογίας είναι πως πρόκειται για την ακριβή φράση «ΕΛΕΥΘΕΡΕΣΤΕ ΡΙΟΝ» δηλαδή, περάστε, εισέλθετε σε σταθερό έδαφος, όπου στην συνέχεια με τις σχετικές μεταπτώσεις, έγινε «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».

Και η καταλληλότερη επιλογή για τον λογικά σκεπτόμενο..

~ Mαρία Ιακωβίδου

antikleidi.com