Σε κάθε εκλογική αναμέτρηση υπάρχει συνήθως ένας νικητής και κάμποσοι ηττημένοι ή και κάποιοι μικροί νικητές, ανάλογα με τους στόχους τους και την προσδοκία τους. Αυτές οι εκλογές έχουν έναν καθαρό νικητή, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στόχος του ήταν η αυτοδυναμία και τον πέτυχε. Ένα μικρό μούδιασμα που υπάρχει στους οπαδούς της ΝΔ οφείλεται στις υψηλές προσδοκίες που καλλιεργήθηκαν τον τελευταίο μήνα για τεράστιες διαφορές, που τελικά διαψεύστηκαν. Υπάρχει ένα ηττημένος που χαμογελά. Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας, που αν του έλεγες μετά τις ευρωεκλογές ότι θα πάρει 31.6%, μάλλον δεν θα το πίστευε. Και τέλος υπάρχει ένα ξεκάθαρος ηττημένος, ο μεγάλος ηττημένος της δεκαετίας. Εμείς.
Το 8.1% είναι ότι χειρότερο για το ΚΙΝΑΛ. Αν ήταν πάνω από 10 θα έδινε κάποια ελπίδα. Αν ήταν πιο χαμηλό, γύρω στο 5 πχ, θα κινητοποιούσε εξελίξεις. Το παραπάνω ποσοστό αποτελεί αποτέλεσμα ακινησίας. Ήδη το αφήγημα, για μια ακόμη φορά, έχει διατυπωθεί: «το κόμμα κράτησε, η Φώφη άντεξε, αυξήσαμε και άλλο λίγο το ποσοστό, πάμε μπροστά και δυνατά». Η χειρότερη κατά τη γνώμη μου στιγμή μετά τις εκλογές ήταν οι πανηγυρισμοί στη Χαριλάου Τρικούπη. Την ώρα που ο ιστορικός σου αντίπαλος σαρώνει, την ώρα που αυτός για τον οποίον επιθυμείς να ηττηθεί στρατηγικά σου ρίχνει 23.5 μονάδες, χαίρεσαι γιατί έχεις γίνει πια το ΚΚΕ της κεντροαριστεράς. Χαίρεσαι γιατί, ακόμη μια φορά, «κρατήσαμε δυνάμεις».
Την ώρα που ο Τσίπρας έχανε την πρωθυπουργία, έκανε, επιτέλους, μια ώριμη δήλωση που περιείχε αυτοκριτική, αλλά και προοπτική αλλαγής του κόμματός του. Το ΚΙΝΑΛ δεν έκανε τίποτα από αυτά. Καθισμένο στις φανταστικές δάφνες μιας κατά 0.4% ανόδου από τις ευρωεκλογές, αφήνει τα πράγματα να τα διαχειριστεί όχι η πολιτική δράση, αλλά η μεταφυσική. Κάπως κάπου κάποτε στο μέλλον θα στείλουμε το ΣΥΡΙΖΑ στο 4% και θα επανέλθουμε ως καθαγιασμένοι νικητές. Φυσικά τα παραπάνω δε γίνονται πια ούτε στα παραμύθια.
Στις εσωκομματικές εκλογές του 17 ψήφισαν περίπου 210 χιλιάδες πολίτες. Στις χθεσινές εκλογές οι ψηφοφόροι του ΚΙΝΑΛ ήταν 460 χιλιάδες. Όταν έχουμε περίπου τους διπλάσιους ψηφοφόρους σε εθνικές εκλογές σε σχέση με μια εσωκομματική διαδικασία, αποδεικνύεται ξεκάθαρα ότι δεν είμαστε παράταξη πολιτών, αλλά παράταξη στελεχών. Είχαμε στόχο να επαναπατρίσουμε απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντάς τους όμως ότι είναι σανοφάγοι, αποκαλώντας τους «Ζαίους» και ερμηνεύοντας την ψήφο τους ως αποτέλεσμα αναμονής διορισμών, επιδομάτων ή άλλων εξυπηρετήσεων. Δεν ξέρω ποιος κανόνας του πολιτικού μάρκετινγκ το λέει αυτό, πάντως δε φαίνεται να δούλεψε σε καμία περίπτωση.
Κατά τη γνώμη μου, η κεντροαριστερά έχει στις σύγχρονες δημοκρατίες λόγο ύπαρξης μόνο αν έχει προοπτική κυβερνητική με το ρόλο της ηγέτιδας δύναμης. Οι δρόμοι του ΚΙΝΑΛ λοιπόν είναι δύο: είτε πλήρης ανανέωση σε πρόσωπα και πολιτικές στοχεύσεις, είτε ειλικρινής διάλογος με το ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο είναι δύσκολο πρακτικά. Το δεύτερο ίσως ψυχολογικά. Και τα δύο όμως είναι μονόδρομοι και μάλιστα ενδιαφέροντες.