Ένας αγωνιστής της ζωής που έχει συγκινήσει με όσα έχει πετύχει είναι ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Ένα παλικάρι με σοβαρό πρόβλημα υγείας που συγκίνησε το Πανελλήνιο όταν σε ηλικία 15 ετών έγινε σημαιοφόρος και σήκωσε την ελληνική σημαία από το αναπηρικό καροτσάκι ως άριστος μαθητής.

Ο επιστήμονας πλέον Στέλιος επελέγη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη να είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής, ίσως ως ελάχιστη ανταπόδοση για το παράδειγμα που έχει δώσει σε χιλιάδες ανθρώπους.

Υποψήφιος ευρωβουλευτής. Πως αποφασίσατε μια τέτοια υποψηφιότητα;
Όλα ξεκινούν από την προσπάθεια να βάλουμε το πλαίσιο της πολιτικής συζήτησης το θέμα της «ανεξάρτητης διαβίωσης». Στην προσπάθεια μας αυτή, συναντηθήκαμε με τα περισσότερα πολιτικά κόμματα, στην Νέα Δημοκρατία όμως με τον ίδιο τον πρόεδρο, κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, βρήκα την καλύτερη γνώση, ουσιαστική ενημέρωση για τις ευρωπαϊκές καλές πρακτικές στο ζήτημα της πρόσβασης και του θεσμού του συνοδού-βοηθού. Κάναμε μια πολύ ουσιαστική κουβέντα που εντέλει δεν περιορίστηκε στα ζητήματα τα δικά μας αλλά μιλήσαμε και για τα ζητήματα των νέων επιστημόνων, την φυγή των νέων στο εξωτερικό, τις προοπτικές για την επόμενη μέρα της Ελλάδας μας. Όλα αυτά δημιούργησαν ένα θετικό κλίμα. Μια προδιάθεση θετική. Συναντηθήκαμε μετά πολλές φορές έξω από την Πειραιώς. Και μετά ήρθε και η πρόταση….Ενθουσιάστηκα! Και τώρα, φτερά στα πόδια, που λέμε!

Είστε η χαρακτηριστική περίπτωση δύναμης και θέλησης. Μέσα από την πολιτική σας ενασχόληση πιστεύετε ότι θα περάσετε τα μηνύματα που θέλετε στην κοινωνία;
Δεν είμαι κάτι ιδιαίτερο, είμαι απλώς ο Στέλιος που έτυχε σε εμένα να πάσχω από μυϊκή ατροφία. Από εκεί και πέρα, έκανα την προσπάθεια μου κανονικά, ως παιδί, μαθητής, φοιτητής και σήμερα γιατρός. Μπαίνω στην διαδικασία των ευρωεκλογών γιατί πιστεύω πως οι κοινωνίες δεν αποτελούνται από ανθρώπους που περπατούν μόνο αλλά αποτελείται από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Με την παρουσία μου θέλω να βάλω στο ευρωπαϊκό τραπέζι ζητήματα πρόσβασης, το θέμα της ανεξάρτητης διαβίωσης και το θέμα του θεσμού του συνοδού αλλά ως ισότιμο μέλος της κοινωνίας μας, θέλω να μιλήσω και για αυτά που απασχολούν κάθε νέο άνθρωπο, κάθε νέο εργαζόμενο. Την έλλειψη προοπτικών, τις ελπίδες που χάνονται, την φυγή των νέων στο εξωτερικό αλλά και να μιλήσω για εκείνους που μένουν πίσω και παλεύουν. Για τον Πολιτισμό, που αποτελεί για μας συνώνυμο της Ελληνικής Παιδείας. Και φυσικά, για τη δημόσια υγεία και την Ψυχική Υγεία, που τα τελευταία χρόνια την βιώνω καθημερινά ως ψυχίατρος και διαπιστώνω κενά και σημαντικές υστερήσεις.

Πως σας αντιμετωπίζουν από τη στιγμή που ανακοινώθηκε η υποψηφιότητά σας;
Με ενθουσιασμό αλλά και με σκεπτικισμό. Ο ενθουσιασμός έχει να κάνει με το γεγονός πως είμαι ένας άνθρωπος εκτός πολιτικής. Ένας γιατρός που λειτουργεί στο ΕΣΥ. Ένα άτομο με αναπηρία, βγαίνει μπροστά. Αυτό είναι το θετικό, της υπόθεσης. Ο σκεπτικισμός από την άλλη έχει να κάνει με την ερώτηση: «ρε Στέλιο τι δουλειά έχεις εσύ με αυτά τώρα;» και την άκουσα και από τους φίλους μου, για να σας πω την αλήθεια. Όμως αυτή είναι η δική μου εσωτερική ανάγκη, να βγω μπροστά. Να πάρω πρωτοβουλίες. Θέλω να έχω ήσυχη την συνείδηση μου ότι έκανα κάτι για την πατρίδα μου, για την Ελλάδα μας. Ότι έκανα κάτι για να βοηθήσω τον συνάνθρωπό μου.

Πως έχετε βιώσει την αντιμετώπιση των ΑμεΑ στη χώρα, όχι μόνο ο ίδιος ως ΑμεΑ αλλά και ως γιατρός;
Ξέρετε θα σας πω μόνο ένα πράγμα. Η κοινωνία μας για πολλά χρόνια αντιμετώπιζε τον ανάπηρο συνάνθρωπό μας με λύπηση αλλά και με αδιαφορία. Λύπηση για αυτό που έπαθε, αδιαφορία γιατί θεωρούσε πως δεν είναι ενεργό μέλος της κοινωνίας. Αυτό άλλαξε. Και άλλαξε με πολλές προσπάθειες πριν από μένα. Καθημερινά, αποδεικνύουμε πως το αμαξίδιο δεν είναι εμπόδιο αλλά το μέσο μας για να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Καθημερινά πλέον συναντούμε ανθρώπους με αναπηρία να είναι γιατροί, δικηγόροι, τεχνίτες, αθλητές και ΟΛΥΜΠΙΟΝΙΚΕΣ! Να είναι κοινώς ενεργά και ισότιμα μέλη της κοινωνίας των ανθρώπων. Εξάλλου πάντα θα πιστεύω πως δεν γεννιούνται ανάπηροι οι άνθρωποι αλλά οι κοινωνίες κατασκευάζουν τις αναπηρίες. Σκοπός μου είναι να καταφέρω να πάψει να κοιτάζει το αμαξίδιο αλλά την αξία του ανθρώπου.

Θα μπορούσε να αλλάξει κάτι; Τι νομίζετε ότι πρέπει να γίνει άμεσα;
Κοιτάξτε, το πρωταρχικό πρόβλημα είναι η πρόσβαση και στην συνέχεια η έλλειψη πρόβλεψης για το ζήτημα της ανεξάρτητης διαβίωσης.
Τι θέλω να πω; Υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες στην ελεύθερη πρόσβαση σε δημόσιους χώρους, ακόμα και σήμερα γνωρίζετε πως υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες που δεν έχουν πρόβλεψη για είσοδο ατόμων με αναπηρία. Υπάρχουν πεζοδρόμια στα οποία δεν χωράει να περάσει το αμαξίδιο, ή μητέρες με καρότσια με τα παιδιά τους ή οι ηλικιωμένοι. Αυτά λοιπόν, είναι Παιδεία για μένα. Να μην κλείνεις την ράμπα που είναι για κάποιους συνανθρώπους σου η έξοδος τους στην κοινωνία.
Τώρα όσο αναφορά το ζήτημα της ανεξάρτητης διαβίωσης, πρέπει να το υιοθετήσουμε και στην Ελλάδα. Είναι μια πρακτική που δίνει επί της ουσίας την «αξιοπρέπεια» που πρέπει σε κάθε άνθρωπο.
Έχει να κάνει, με την ελευθερία να ζεις και να λειτουργείς όπως επιλέγεις χωρίς να επιβαρύνεις τους δικούς σου ανθρώπους και τους φίλους.

Είστε ιδρυτής του i-Living, ενός δικτύου-οργανισμού για την ανεξάρτητη διαβίωση. Τι είναι η «ανεξάρτητη διαβίωση» και ο «προσωπικός βοηθός»;
Όλα ξεκίνησαν το 2008 με αφετηρία την πίστη μου ότι μπορεί να εφαρμοστεί η φιλοσοφία της ανεξάρτητης διαβίωσης και του προσωπικού βοηθού και στην Ελλάδα. Η ανεξάρτητη διαβίωση είναι ο οδηγός, ο τρόπος ώστε κάθε άνθρωπος με αναπηρία να ζει όπως επιλέγει ο ίδιος. Το μόνο που στέκεται εμπόδιο στην εμπέδωση αυτού του πανανθρώπινου δικαιώματος είναι η ίδια η κοινωνία, που δεν αποδέχεται τους ανθρώπους με αναπηρία. Και να τους δείξει πως υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος διαβίωσης, που δημιουργεί ενεργητικούς και παραγωγικούς πολίτες. Γι’ αυτό δημιουργήθηκε ο ‘’i-Living’’ , με σκοπό να κινητοποιήσει την κοινωνία, αλλά και την Πολιτεία και τους ίδιους τους ανθρώπους με αναπηρία.
Αυτό περνά μέσα από την έννοια της «Προσωπικής Βοήθειας». Υπάρχουνε άνθρωποι που για να ζήσουνε με μεγαλύτερη ανεξαρτησία χρειάζονται υποστήριξη στις καθημερινές τους δραστηριότητες, όπως κι εγώ. Η ανεξάρτητη διαβίωση και ο προσωπικός βοηθός αποτελούν κατ’ εμέ βασικές προϋποθέσεις ώστε μια κοινωνία να είναι πραγματικά σύγχρονη και δίκαιη.