Το 2008, η Κάρεν Σουλτς-Ταρνόπολ είχε μια «τέλεια ζωή». Είχε διευθυντική θέση στην εταιρεία που εργαζόταν, πλήρωνε τις δόσεις του δανείου του σπιτιού της στο Μίσιγκαν, και είχε δυο παιδιά που αγαπούσαν το χόκεϊ. Έκανε ταξίδια. Ένιωθε ότι μπορούσε να αγοράσει ό,τι χρειαζόταν.

Μετά, έχασε τη δουλειά της μαζί με άλλους 1,9 εκατομμύρια Αμερικανούς, εξαιτίας της χρηματοπιστωτικής κρίσης.

Χωρίς αποζημίωση και χωρίς εργασιακές προοπτικές, η Σουλτς-Ταρνόπολ ένιωσε ανήμπορη. «Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, δεν μπορούσα να προχωρήσω, δεν μπορούσα να ψάξω για μια καλή δουλειά».

Στη δεκαετία που μεσολάβησε, έχασε το σπίτι και το αυτοκίνητό της, κατέληξε να χρησιμοποιεί κουπόνια για να μπορέσει να φάει.

Έκτοτε έχει καταφέρει να ξαναφτιάξει τη ζωή της, σιγά – σιγά. Αν και ποτέ δεν έφτασε στα επίπεδα του 2008, λέει ότι έχει πλησιάσει. Η τωρινή οικονομική κρίση στις ΗΠΑ τη βρίσκει πιο προετοιμασμένη.

Αυτή τη στιγμή, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αισθάνονται την ίδια οικονομική πίεση. στην Αμερική, περισσότεροι από 50 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν καταθέσει αίτηση για επίδομα ανεργίας από τα μέσα Μαρτίου. Και τουλάχιστον το ένα τέταρτο των Αμερικανών έχει μείνει πίσω στην πληρωμή του ενοικίου ή της δόσης του δανείου του και δεν έχουν καμία βεβαιότητα ότι θα τα καταφέρουν καλύτερα τον επόμενο μήνα.

Η Σουλτς-Ταρνόπολ έμαθε ορισμένα μαθήματα από την οικονομική της καταστροφή, και τώρα τα μοιράζεται με εκείνους που θα βιώσουν την κρίση για πρώτη φορά.

Μη διστάζετε να ζητάτε βοήθεια

Περίπου ένα χρόνο μετά την απόλυσή της, η αδερφή της Σουλτς-Ταρνόπολ την «έσυρε με το ζόρι» για να καταθέσει αίτηση για ταμείο πρόνοιας κουπόνια τροφίμων. Αυτό άλλαξε τα πάντα.

Οι κρατικές υπηρεσίες μπορούν να προσφέρουν πολύ μεγάλη βοήθεια, όμως όπως λέει δεν είναι η μόνη λύση.

«Πάρτε τηλέφωνο εκείνους που σας έχουν δανείσει χρήματα», προτείνει. «Καλέστε τον πάροχο της πιστωτικής σας κάρτας. Καλέστε τον σπιτονοικοκύρη σας. και θα δείτε ότι ορισμένες εταιρείες είναι πρόθυμες να βοηθήσουν στην εξεύρεση λύσης, ιδιαίτερα αν στο παρελθόν έχετε υπάρξει καλός πελάτης».

Προετοιμαστείτε για δυσκολίες όταν ξαναβρείτε δουλειά

Μόλις βρήκε δουλειά, η Σουλτς-Ταρνόπολ έχασε απ’ ευθείας όλη την οικονομική υποστήριξη που λάμβανε από το κράτος.

Στην δική της περίπτωση, η μετάβαση ήταν δύσκολη καθώς έπρεπε να αναλάβει το κόστος της ασφάλειάς της. Για άλλα άτομα, το πρόβλημα προκύπτει από την ανάγκη για αγορά νέων ρούχων ή εξοπλισμού ή ακόμη και την αποπληρωμή συσσωρευμένων χρεών, που μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και σε μια κατάσταση όπου ο μισθός αφήνει λιγότερα χρήματα από ό,τι το επίδομα ανεργίας.

Κατά τη γνώμη της, η λύση είναι στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό:

«Μετακομίστε προσωρινά με κάποιο συγγενή για να μειώσετε τα πάγια έξοδα. Έτσι θα έχετε περισσότερα χρήματα αυτούς τους μήνες. Μπορείτε να μείνετε σε μια συνθήκη που ζείτε από επιδόματα ή να ξεφύγετε από αυτό και να βρείτε μια καριέρα που στο τέλος θα σας εξασφαλίσει ένα μεγαλύτερο εισόδημα».

Κάντε περικοπές στον προϋπολογισμό σας

«Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις πιστωτικές πιστεύοντας ότι μπορούν να τις αντέξουν οικονομικά», εξηγεί η Σουλτς-Ταρνόπολ που κατέθεσε χαρτιά δύο φορές για χρεοκοπία εξαιτίας του χρέους των πιστωτικών της. «Αυτό που έμαθα είναι ότι αν δεν μπορώ να πληρώσω τοις μετρητοίς για κάτι, δεν μου αξίζει να το έχω».

Έκτοτε, έχει περιορίσει σχεδόν ολοκληρωτικά τον τρόπο ζωής της. Νοικιάζει ένα φθηνό διαμέρισμα. Μαγειρεύει περισσότερο, παρά το γεγονός ότι δεν της αρέσει. Και όταν πηγαίνει για ψώνια, φροντίζει να έχει μαζί της μια λίστα ώστε να μην αγοράσει περιττά ρούχα ή τρόφιμα.

Οι ειδικοί δεν συμφωνούν απόλυτα μαζί της. Οι πιστωτικές κάρτες μπορούν να καταστούν πολύ βολικές, αν ξέρουμε τον εαυτό μας και τις οικονομικές μας συνήθειες. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν είναι για όλους, ενώ ένας καλός κανόνας, είναι να υπάρχουν αποταμιεύσεις πριν ξεκινήσουμε να τις χρησιμοποιούμε.

Αφήστε το φόβο να σας εμπνεύσει

Όταν είδε την πτώση του χρηματιστηρίου τον Φεβρουάριο, η Σουλτς-Ταρνόπολ ήξερε ότι θα δεχόταν ένα νέο πλήγμα. Και πράγματι, απολύθηκε. Όμως σε αντίθεση με το 2008, είχε φροντίσει να έχει και μια δεύτερη δουλειά.

«Υποθέτω ότι πάντα είχα το φόνο ότι αν χάσω τη δουλειά μου, θα έχω τουλάχιστον την άλλη. Και όντως, αυτό ακριβώς έγινε».

Η απόφασή της να πιάσει δεύτερη δουλειά το 2018, ήταν ένας τρόπος να αυξήσει το εισόδημά της, από τη στιγμή που τα παιδιά της έφευγαν για το κολέγιο. Παράλληλα, ήταν και μια προστασία από το άγχος της ότι η διαβίωσή της εξαρτάται πλήρως από έναν εργοδότη.

«Με έκανε να νιώθω καλύτερα, γνωρίζοντας ότι έχω ένα σχέδιο Β. Δεν στηριζόμουν μόνο σε έναν εργοδότη με την ελπίδα να κάνει το σωστό. Έχοντας δύο εργοδότες, είχα και μεγαλύτερες ελπίδες να πάνε όλα καλά».

Περίπου τρεις μήνες αφού έχασε τη θέση μερικής απασχόλησής της, την προσέλαβαν και πάλι. Οι τελευταίοι μήνες την πίεσαν οικονομικά, όμως η εμπειρία δεν τη συντάραξε – ειδικά σε σύγκριση με τα όσα έζησε το 2008.

Πριν το 2008, «δεν ήξερα τίποτα για το τι συμβαίνει στον κόσμο που ζω. Με το ζόρι ψήφιζα, όμως περίμενα πως όλα θα πάνε καλά. Αυτή τη φορά έχω τα μάτια μου ανοιχτά».

in.gr